Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΑΛΛΑ....ΔΕΝ ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ κε ΣΗΜΙΤΗ

Κυνικές, άν και ανολοκλήρωτες, οι ομολογίες του πρώην υπουργού ΤΑΣΟΥ ΜΑΝΤΕΛΗ για τον χρηματισμό του από την SIEMENS. Το γεγονός οτι, κατά την άποψη του ιδίου, δεν πρόκειται ακριβώς για "χρηματισμό" (μίζα), αλλά για "προεκλογική χορηγία", δεν αλλάζει τη φύση του πράγματος. Για μας, που από τις 10 Ιανουαρίου 2009 καλέσαμε με ειδική προκήρυξη σε αντίσταση κατά της παραγραφής του ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ SIEMENS (*1), ο ομολογημένος χρηματισμός του ΜΑΝΤΕΛΗ είναι μόνον μια παρωνυχίδα. Γιατί αυτό το ΣΚΑΝΔΑΛΟ έχει προεκτάσεις - και μάλιστα διαχρονικές - σε όλο το Πολιτικό Σύστημα. Είναι, για μας τουλάχιστον, μια ακόμα ομολογία της "Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας" ότι το Κράτος, κάθε φορά, δεν είναι παρά λάφυρο μιας κλίκας - δηλ. ανθρώπων κατώτατης ηθικής στάθμης. Έτσι η ομολογία του υπουργού δεν μας εξέπληξε.
Αντίθετα, μας εξέπληξε η αντίδραση του πρώην Πρωθυπουργού, του κυρίου ΣΗΜΙΤΗ. " Θλίβομαι και εξοργίζομαι - γράφει σε ανακοίνωσή του - επειδή τέτοιες πράξεις εκκολάφθηκαν κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 1996-2004 ". Και πράγματι, μας αφήνει έκπληκτους αυτή η (τόσο όψιμη και αργοπορημένη ) ''θλίψη" & η "οργή" του πρώην Πρωθυπουργού. Γιατί το πάρτυ των αδιαφανών αναθέσεων προς τη SIEMENS - και όχι μόνον....!!! - στήθηκε ΚΑΙ με δική του έγκριση και μάλιστα από δικά του "παιδιά". Όσο για την μαύρη χρηματοδότηση του κόμματος, κατά την ομολογία ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ, μας θλίβει και μόνον η σκέψη οτι θα μπορούσε ένας αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός της Χώρας να στέλνει το "πρωτοπαλλίκαρό" του να εισπράξει τις μίζες από τη SIEMENS. Μας θλίβει πράγματι αυτή η σκέψη, αυτό το ενδεχόμενο...
Μας θλίβουν βέβαια και άλλες σκέψεις. Όπως για παράδειγμα για το ότι ο πρώην Πρωθυπουργός δεν αισθάνθηκε ακόμα την ανάγκη να ζητήσει ένα εκ βαθέων συγνώμην από το Λαό για τον ζόφο που (αποδεδειγμένα) εξυφάνθηκε στο περίγυρό του (την αυλή του, μάλλον) και προφανώς με δική του ευθύνη - έστω... εκ προσωπικής του ανεπαρκείας ή παραλήψεως. Μας θλίβει ακόμα που ο πρώην Πρωθυπουργός , στην ανακοίνωσή του, δεν στέκεται επαρκώς άνδρας να δηλώσει ρητά και απερίφραστα οτι "τέτοιες πράξεις εκκολάφθηκαν" κατά την δική του Πρωθυπουργία και υπεκφεύγει με την έκφραση "κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ ". Ως εάν δεν υπήρξε σ' αυτό το τόπο ποτέ "Κυβέρνηση Σημίτη". Ως εάν οι Μαντέλης & Τσουκάτος να ήταν μέλη μιας άλλης κυβερνητικής κλίκας. Ως εάν ο νόμος "Περί ανευθυνότητας των Υπουργών" να ήταν δημιούργημα μιας άλλης εποχής & ενός άλλου Πρωθυπουργού.
Μας θλίβει γενικότερα το γεγονός οτι ο κος ΣΗΜΙΤΗΣ αποδεικνύεται - παρά τους κομπασμούς - ολίγιστος και θλιβόμαστε που, τελικά, τέτοιοι ολίγιστοι άνδρες (δηλ. μαζί με τον ολιγιστότατο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ) συνδιαμόρφωσαν τον ελληνικό μεταμοντέρνο λαμογιαδισμό και μηδενισμό και οδήγησαν τη Χώρα στην αξιακή & οικονομική χρεοκοπία. Αλλοίμονον !!! - και στους δύο αυτούς πρώην Πρωθυπουργούς έλειψε η αίσθηση του αυθεντικού ηγέτη, η αίσθηση δηλ. οτι η μοίρα ενός Λαού είναι συνυφασμένη κυρίως με την ποιότητα του ήθους & του έθους παρά με το μέγεθος των αριθμών.
Θλίβομαι πραγματικά Κε ΣΗΜΙΤΗ και για πολλά άλλα που προκύπτουν επαγωγικά, όπως για παράδειγμα το γεγονός οτι αποδεικνύεστε και αρχηγός ενός εσμού "τρωκτικών" και όχι "μεταρρυθμιστών'' της Χώρας. Γι' αυτό και το θράσος του πρώτου πληθυντικού προσώπου της ανακοίνωσής σας πληγώνει: " με θάρρος & επιμονή πρέπει να αποκαταστήσουμε την ποιότητα μια κοινωνίας που επιδιώκει ο ελληνικός λαός & κάθε πολίτης που σέβεται τον εαυτό του". Κε ΣΗΜΙΤΗ η συμμετοχή σας - ενεργητική ή παθητική, εκούσια ή ακούσια, η δια πράξεων ή δια παραλήψεων - στον ζόφο των ετών 1996 - 2004, νομίζετε οτι νομιμοποιεί την όποια προσωπική σας συμμετοχή στο "να αποκαταστήσουμε"??? Πονάω γι' αυτό το θράσος και θλίβομαι για την αυταπάτη αυτή.
Θλίβομαι αλλά ... δεν εξοργίζομαι κε ΣΗΜΙΤΗ. Γιατί σήμερα, όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου , διακρίνω ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ - τουλάχιστον αρκετά περισσότερους απο πρίν. Διακρίνω δηλ. Πολίτες που συνειδητοποιούν οτι η " Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία'' είναι κατ' ουσίαν μια ΜΑΦΙΟΚΡΑΤΙΑ. Κι αυτό είναι μια υπόσχεση, έστω η ελπίδα, ενός αισιόδοξου μέλλοντος για την Χώρα μου.
---------------------------------------------------------------
(*1) Πρβ επίσης και την ανάρτησή μας της 13 Ιανουαρ 2009

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Η ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Μια πρόσφατη διακήρυξη "αριστερών επιστημόνων" (*1)έρχεται να αναπαράξει & να προτείνει τον ήδη γνωστό τόπο περί ''στάσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους". Αυτό βέβαια συνοδεύεται με πολλά άλλα καρικεύματα όπως "η έξοδος απο το Ευρώ και την ΟΝΕ" κλπ, κλπ. Ας παρατηρήσουμε ευθύς εξ αρχής οτι η διακήρυξη προδίδει άμεσα την προχειρότητά της : μέσα της συμφύρονται αριστερά προπαγανδιστικά ευχολόγια με πραγματικές συνθήκες και αναπόδραστες αναγκαιότητες, ενώ λείπει κάθε σοβαρός προβληματισμός - έστω λακωνικά διατυπωμένος - για το μέλλον. Ωστόσο η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ή και η ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ συνιστούν ήδη σοβαρές προτάσεις οι οποίες έχουν τεθεί, προ πολλού, ως δυνητικό ή και αναπόδραστο ενδεχόμενο, τόσο από εγχώριους όσο και διεθνείς μελετητές και οικονομικούς παράγοντες. Υπενθυμίζω μόνον την πρό δεκαημέρου διατυπωμένη θέση του κου WEBER, διοικητού της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, οτι η Ελλάδα πιθανώς δεν θα δυνηθεί να ανταπεξέλθει στο βάρος του χρέους της και θα χρειασθεί αναδιαπραγμάτευση.
Η "επαναδιαπραγμάτευση του χρέους" είναι λοιπόν μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να την μπολιάζουμε με ιδεολογικά φλιναφήματα, δημαγωγικές αγυρτείες ή κομματικούς εντυπωσιασμούς. Η αριστερά, των επαγγελματικών στελεχών φυσικά, ακριβώς γιατί συμμετείχε ενεργά στην δόμιση της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας και επωφελήθηκε απ' αυτήν, δεν αντέδρασε μόνιμα, επίμονα και πειστικά στη συσσώρευση του δημόσιου χρέους. Ούτε ποτέ προώθησε μια μαχητική και διαρκή διαμαρτυρία απέναντι στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή και την σκανδαλώδη φορολογική ασυλία. Προτιμούσε - εννοώ το αριστερό κατεστημένο - να κολυμπά στα απόνερα του παρασιτικού ελληνικού καπιταλισμού και - ως κατεστημένο - να νέμεται οφίτσια προσφέροντας ως αντάλλαγμα την χειραγώγηση των αριστερών μαζών. Ακριβώς αυτό το ρόλο θέλει να διαδραματίσει και σήμερα, ίσως μάλιστα αναβαθμισμένο, αλλά ταυτόχρονα "ψαχουλεύει" θεατρικά, μέσα στη θολούρα των καιρών, και για τάχα διαζευκτικές "προτάσεις", όπως αυτή της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους ,της εξόδου από το Ευρώ, κλπ,κλπ.
Για την Ελλάδα λοιπόν, όχι η Στάση Πληρωμών αλλά η "επαναδιαπραγμάτευση του χρέους" προκύπτει, καθώς φαίνεται, ως αναπόδραστη μελλοντική αναγκαιότητα. Όμως η επαναδιαπραγμάτευση αυτή μπορεί να γίνει κάτω από ποικίλους όρους και συνεπώς με μια ποικιλία επιπτώσεων. Είναι δηλαδή μια κρίσιμη & πολυδιάστατη στρατηγική επιλογή η οποία πρέπει να συνδυασθεί με προσφυείς τακτικές. Γιατί η αναδιαπραγμάτευση του Χρέους έχει όχι μόνον θετικές αλλά και αρνητικές, επώδυνες επιπτώσεις.
Είναι πολύ διαφορετικό πράγμα - για παράδειγμα - η επαναδιαπραγμάτευση να γίνει με εξασφαλισμένη την παραμονή της Χώρας στο Ευρώ και διαφορετικό με δεδομένη την αποχώρηση απο το Ευρωπαϊκό Νόμισμα και την επιστροφή σε μια Δραχμή απλώς υποτιμημένη ή ακραία εξευτελισμένη. Είναι π.χ διαφορετικό να συνδυάσεις την "στάση πληρωμών" σε μια στιγμή όπου όλο το δυτικό σύστημα είναι σε εύθραυστη ισορροπία ή σε μια ισορροπία διασφαλισμένη, όπου υπάρχει άνεση κινήσεων και παραχωρήσεων. Είναι διαφορετικό να έχεις ρυθμίσει κάπως τις διαφορές σου με την γειτονική Χώρα & διαφορετικό να είσαι με ανοικτά μέτωπα.
Εν ολίγοις η αναδιαπραγμάτευση του χρέους πρέπει να γίνει σε σωστά επιλεγμένη διεθνή και εθνική κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία. Και πρέπει να προσφερθεί στους πιστωτές μας συνδυασμένη με μια δέσμη στρατηγικών ανταλλαγμάτων, ώστε να γίνει συμφέρουσα για όλους. (Με τον όρο "στρατηγικά ανταλλάγματα" δεν εννοώ μια εκποίηση των όποιων εθνικών πόρων). Η σημερινή διεθνής συγκυρία είναι η πλέον ακατάλληλη για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Σήμερα επίσης είναι και τεχνικοοικονομικά ασύμφορο για εμας τους ιδίους, ακόμα και στην περίπτωση συγκατάνευσης των δανειστών μας. Από την άλλη πλευρά, μια ελληνική Στάση Πληρωμών, που ισοδυναμεί με χρεοκοπία, θα πυροδοτούσε ένα παγκόσμιο ντόμινο κρατικών χρεοκοπιών, και αυτό το γεγονός θα παρέμεινε ασυγχώρητο από τη διεθνή κοινότητα η οποία - έστω και με επαχθείς όρους - μας προσέφερε χθές μια κάποια "σταθεροποίηση".
Από την άλλη πλευρά, η ίδια η εσωτερική συγκυρία είναι ανώριμη για ένα διάβημα τέτοιου μεγέθους. Τόσο η ελληνική κομματοκρατία όσο και οι παράγοντες του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού δεν έχουν προλάβει να κάνουν τις "μετρήσεις" και τους "υπολογισμούς" που απαιτεί το διάβημα. 'Αλλωστε ακόμα ερωτοτροπούν με την ιδέα μιας " ελεγχόμενης χρεοκοπίας" μέσα στον ορίζοντα του Ευρώ - πράγμα που δεν αποκλείεται σε εύθετο χρόνο να καταστεί μια προοπτική για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και δεν κρύβω οτι με την ιδέα αυτή ερωτοτροπώ και ο ίδιος, αφού την θεωρώ , υπό προϋποθέσεις, ως την ιδανικότερη εκδοχή - μολονότι δεν βλέπω καθαρά το πώς, σ' αυτή την εκδοχή, θα ρυθμιζόταν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας (*2).
Σε κάθε περίπτωση η επιλογή της ιδανικής συγκυρίας για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους προϋποθέτει τον παράγοντα χρόνο. Αυτόν τον παράγοντα η Κυβέρνηση τον έχει υποθηκεύσει με τα άδικα και επώδυνα μέτρα που έλαβε εν όψει του ΔΝΤ. Κι αυτό γιατί η μονομέρεια , η σκληρότητα και η αδικία των μέτρων οδηγούν την κοινωνία αν όχι σε εμφυλιοπολεμική σύγκρουση τουλάχιστον σε πόλωση του ψυχισμού και μονομερή εξέγερση. Αυτή η εξέγερση είναι πιθανή ανά πάσα στιγμή με δεδομένο το εκρηκτικό μίγμα των συναισθημάτων που συνωστίζονται στον ψυχισμό των πρόδηλα αδικούμενων. Και όλοι γνωρίζουμε - ήδη απο τα δεκεμβριανά του 2008 - ότι τυχαία και άσχετα γεγονότα μπορούν να πυροδοτήσουν κοινωνικές εκρήξεις απρόβλεπτων διαστάσεων και επιπτώσεων.
Το σημαντικό αυτή τη στιγμή για την κυβέρνηση είναι να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ κοινωνικής συναίνεσης για το σταθεροποιητικό πρόγραμμα . Μόνον έτσι θα διασφαλίσει επάρκεια χρόνου για την επιλογή των όρων & της στιγμής της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Αυτό για να γίνει πρέπει να επιμερίσει το κόστος της σταθεροποίησης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης - δηλαδή να το επιμερίσει αναλογικά σε ολόκληρη την κοινωνία και όχι αποκλειστικά στις μη προνομιούχες ομάδες. Αλλά κι αν αυτό δεν μπορεί να γίνει άμεσα, υπάρχουν κι άλλα μέσα. Θα μπορούσε , για παράδειγμα, η Κυβέρνηση να αντισταθμίσει τις μισθολογικές & συνταξιοδοτικές περικοπές με 5ετή ή έστω 10ετή ισόποσα ομόλογα. Αυτό πιστεύω οτι θα αντιστάθμιζε το διάχυτο αίσθημα της αδικίας και θα συνέβαλε δραστικά στην κοινωνική συναίνεση. Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι κυβερνώντες οτι ο Έλληνας μπορεί να υπομείνει την πιό επώδυνη σκληρότητα της ζωής, αλλά όχι την αδικία της κοινωνικής ζωής. Απέναντι σ' αυτή την αδικία θα εξεγερθεί με τυφλό πάθος.
------------------------------------------------
(*1) Βλ http://www.gopetition.com/online/36271.html
(*2) Είναι προφανές οτι για μένα το μέλλον της Ελλάδας συνυφαίνεται με την προοπτική και το μέλλον της Ευρώπης. Πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω τί νόημα θα είχε μια επιλογή εκτός της Ευρώπης, εκτός από τον επικινδυνο ρομαντισμό μιας Μεσογειακής Κούβας. Αυτό αντίστροφα δεν σημαίνει μια παθητική και ασπόνδυλη προσκόληση σε μια καθεστωτική Ευρώπη. Άλλωστε σύντομα και η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μιαν εκτεταμένη αμφισβήτηση του συστήματός της, όπως και η Ελλάδα...
POST SCRIPTUM: Το πλέον αισιόδοξο σενάριο - μάλιστα τόσο αισιόδοξο που φαντάζει εξωπραγματικό - θέλει την Ελλάδα να έχει σύντομα προωθήσει, σε ιδανικό μάλιστα βαθμό, όλες τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα την καθιστούσαν ένα ιδανικά αξιόχρεο κράτος. Με αυτή την προϋπόθεση, η Ελλάδα θα μπορούσε να ξαναβγεί στις "αγορές" και να επιμηκύνει το χρονικό ορίζοντα του χρέους της συνάπτοντας νέα δάνεια, αλλά πιό μακροχρόνια & φθηνότερα. Πρόκειται για μια θεωρητικά εφικτή εκδοχή, αλλά και πάλι οι αριθμοί & οι συνιστώσεις του Χρέους είναι αδυσώπητοι. Έτσι δεν μένει παρά η δεύτερη αισιόδοξη εκδοχή αναδιαπραγμάτευσης, δηλ. της συμφωνημένης με τους πιστωτές μας περικοπής μέρους του Χρέους (haircut), αφού προηγουμένως οι μεταρρυθμίσεις θα είχαν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ικανότητας αποπληρωμής του υπολοίπου. Όμως κι αυτή η εκδοχή υπάγεται στους όρους μιας καλά επιλεγμένης στρατηγικής.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού ολοκληρώθηκε αφήνοντας την Ελλάδα μέσα σ' ένα γενικευμένο σκεπτικισμό. Πρόκειται γιά έναν σκεπτικισμό που δύσκολα αποκρύπτει έναν ανομολόγητο φόβο. Η πρόδηλη αμηχανία τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του Αρχηγού της Αξιωματ. Αντιπολίτευσης τουλάχιστον έναν τέτοιο φόβο υπαινίσσονται. Και η απουσία εθνικιστικών κορώνων εκ μέρους της καρατζαφέριας πατριδοκαπηλίας υποδεικνύει οτι ο φόβος είναι υπαρκτός σε όλο το πολιτικό φάσμα και τείνει να μεταβληθεί σε παραλυτικό δέος.
Ο φόβος οφείλεται στην συνειδητοποίηση οτι σήμερα και κάτω απο αυτή την δυσμενή οικονομική συγκυρία θα υποχρεωθούμε να διαπραγματευτούμε με την Τουρκία μείζονα εθνικά συμφέροντα. Το δέος προκύπτει απο τη διαπίστωση ότι θα υποχρεωθούμε να διαπραγματευτούμε όχι κάτω απο μια εφήμερη & παροδική αδυναμία αλλά κάτω από μια δομικά εδραιωμένη στρατηγική μειονεξία. Γιατί τα τελευταία 30 χρόνια όλα τα βασικά στρατηγικά μεγέθη έχουν σταδιακά ανατραπεί προς όφελος της Τουρκίας και εις βάρος της Ελλάδος - από την πληθυσμιακή σχέση και τον δείκτη γήρανσης του πληθυσμού, τα μεγέθη του οικονομικού προϊόντος (ΑΕΠ, Εξαγωγές, Ανάπτυξη, Δημόσιο Χρέος, κλπ), τους δείκτες εκβιομηχάνισης και πρόσβασης σε τεχνολογίες αιχμής και τέλος τα εξοπλιστικά μεγέθη (ποιοτικά & ποσοτικά).
Ο στρατηγικός Συσχετισμός Ισχύος μεταξύ των δύο χωρών είναι συντριπτικός για τα δεδομένα της Ελλάδος (*1). Κι αυτός ο αρνητικός συσχετισμός δεν είναι ένα απλό τύχημα της Ιστορίας, ένα μοιραίο όπως μια απρόβλεπτη καταιγίδα. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ, υπήρξε προϊόν πράξεων & (κυρίως) παραλήψεων της Άρχουσας Τάξης της Χώρας. Αυτή η Άρχουσα Τάξη , στην πολιτική & οικονομική της εκδοχή, - όπως ήδη έχουμε επισημάνει στην θεμελιακή μας ανάρτηση της 10ης Φεβρουαρίου 2009 - υπήρξε μηδενιστικά ανεύθυνη απέναντι στα πεπρωμένα της Χώρας. Εξ ου και η διαχρονική υποχωρητικότητα απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα, παράδειγμα της οποίας υπήρξε η φοβισμένη αδυναμία επέκτασης των χωρικών μας υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια ή του καθορισμού των Αποκλειστικων Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ).
Κάτω απο αυτούς τους όρους είναι πιθανολογούμενο και το αποτέλεσμα των όποιων διαπραγματεύσεων (*2). Η Ελλάδα θα μπορούσε να συρθεί σε επονείδιστες παραχωρήσεις εθνικά κρίσιμων δεδομένων. Άλλωστε οι περιδεείς πολιτικοί μας - προϊόντα & ενεργούμενα του εθνικού μηδενισμού - δεν αποτελούν καμία εγγύηση για το αντίθετο. Πραγματικά, ποιός εξ αυτών μπορεί ευθέως να ισχυριστεί οτι είναι αντάξιος των στιγμών & των εθνικών πεπρωμένων που οι στιγμές διακυβεύουν ??? Ας ευχηθούμε απλά να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα το μόνον μειονεκτικό σημείο της Άγκυρας και να το χρησιμοποιήσουν κατάλληλα στην διαπραγμάτευση.
"Ποιό είναι τάχα αυτό το μειονεκτικό σημείο της Άγκυρας??" - θα μας ρωτήσει ο καλόπιστος αναγνώστης. Ας το πούμε χαμηλόφωνα και μεταξύ μας: η Άγκυρα φοβάται την ίδια της τη δύναμη! Φοβάται οτι αν εκδηλώσει αρκετά έντονα την δύναμή της , απέναντι στην Ελλάδα ή άλλον γείτονα, θα υποστεί την μοίρα της Ελλάδας του 1922 ή, πιό πρόσφατα, του Ιράκ. Ένας απροκάλυπτος, εκβιαστικός επεκτατισμός της Άγκυρας θα έστελνε ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ στις μεγαλύτερες πλανητικές Δυνάμεις και φυσικά θα ενεργοποιούσε αντίστροφες διαδικασίες. Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο η Άγκυρα είναι αρκετά προσεκτική. Αλλά ακριβώς γι' αυτό και το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων Ελλάδας-Τουρκίας μπορεί να εξελιχθεί κάλλιστα σε παίγνιο για ευφυή & ισχυρά "νεύρα" - παίγνιο όπου θα μπορούσε κανείς να διαπλέξει τις πρόδηλες αδυναμίες του με ισχυρά εξωτερικά συμφέροντα και έτσι να αντιστρέψει τις προσδοκίες του αντιπάλου του. Ή ακόμα και να υπερτονήσει τις αδυναμίες του προκειμένου να διεγείρει πρόσθετα την βουλιμία του αντιπάλου για να τον εκθέσει, κλπ, κλπ. Αλλά μάλλον αυτά τα "νεύρα" είναι που λείπουν απο τους σημερινούς..."ηγέτες" μας.
--------------------------------------------------------
(*1) Ομιλώ για τον στρατηγικό συσχετισμό και όχι για τον τακτικό συσχετισμό, ο οποίος σε επίπεδο στρατιωτικής αριθμητικής είναι, μόνον προς το παρόν, σχετικά ισορροπημένος.

(*2) Για μια πρόχειρη αποτίμηση της "γοητευτικής "επιχειρηματολογίας Ερντογάν βλ το άρθρο του ΛΥΓΕΡΟΥ στο http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_23_18/05/2010_401353

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Ο ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ ΤΩΝ BEATI POSSIDENTES

- Beati Possidentes, σε μετάφραση (εκ της λατινικής): "μακάριοι οι κατέχοντες"
---------------------

Μόλις προχθές έγραφα, μεταξύ των άλλων, οτι τον "πόλεμο κατά του χρέους'' όχι μόνον τον έχει επωμισθεί αποκλειστικά και εξοντωτικά η μή-προνομιούχα ομάδα του πληθυσμού αλλά και ότι αυτός ο "πόλεμος" ως τέτοιος , συνιστά μια νέα ανακατονομή του πλούτου προς όφελος των ήδη προνομιούχων, ανακατανομή πλούτου που συνεχίζει εκείνη της περασμένης δεκαετίας, και η οποία <<θα ολοκληρωθεί σύντομα με επιπρόσθετες (αδιαφανείς) αναθέσεις & φορολογικές ασυλίες κάτω από το άλλοθι της 'ανάγκης για επενδύνσεις'>>. (ανάρτηση 10-5-2010). Δεν χρειάσθηκε να περάσουν παρά μόνον λίγες ώρες από την "πρόβλεψή" μας, για να μας το επιβεβαιώσουν τα επίσημα χείλη του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ο κος Σαμαράς λοιπόν χθες, σε ομιλία του στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (*1) τόνισε εμφατικά οτι θέλει να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από την επιτήρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου <<για να μπορέσουμε να μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, γιατί ανάπτυξη δεν πρόκειται να γίνει με τέτοιους φορολογικούς συντελεστές>>.
Ασφαλώς δεν θα περιμένατε από τους κυρίους Βιομηχάνους μας να υψώσουν κάποια θύελλα διαμαρτυρίας για μια τέτοια πρόταση, ούτε έναν αντίλογο οτι τούτες τις ώρες τις εθνικής δοκιμασίας είναι ανόσιο να γίνονται τέτοιες προτάσεις. Θα έλεγα μάλιστα οτι επιδοκίμασαν - ενδόμυχα βέβαια - την πρόταση. Έστω κι άν κατάλαβαν, ως ευφυείς άνθρωποι, ότι αυτή η διατύπωση του κου Σαμαρά δεν ήταν παρά ένα "κλείσιμο του ματιού" προς την τάξη των POSSIDENTES. Ότι δηλ. μαζί του - οψέποτε στη εξουσία - θα εξακολουθούσαν να είναι BEATI, κι ότι... δεν είναι ίσως απαραίτητος ένας "Έλληνας Μπερλουσκόνι". Η βιασύνη μάλιστα του κου Σαμαρά να καταθέσει αυτά τα διεπιστευτήρια νομιμότητας πρός την Άρχουσα Τάξη της Χώρας δεν είναι τυχαία. Υπάρχει - με την αποσκίρτηση της κας Μπακογιάννη - ήδη ένας αγώνας δρόμου και πλειοδοσίας υποσχέσεων. Άλλωστε στον αγώνα ευρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ που ήδη και μέσα σε λίγους μήνες έχει δώσει τόσα και τόσα διεπιστευτήρια, και τέλος υπάρχει και ένα μέρος της Αριστεράς πέρα από την Ακροδεξιά.
Βέβαια οι POSSIDENTES της Χώρας στην σύναξη για την εκλογή του νέου Προεδρίου του ΣΕΒ, δεν παρέλειψαν να μας πείσουν οτι ακόμα και σε τόσο κρίσιμες στιγμές παραμένουν BEATI. Γιατί - εκτός των άλλων - προέτρεψαν τους "σώφρωνες" πολιτικούς της Χώρας << να κάνουν το λαό μας να συνειδητοποιήσει πως η υλοποίηση του μνημονίου (του ΔΝΤ) συνιστά μια αναγκαία θεραπεία, όχι μια άδικη τιμωρία>>. Μεστά και σώφρονα λόγια, ασφαλώς μόνον για τους ομοίους τους - γιατί στον προνομιούχο μισθωτό των 1200 ΕΥΡΩ ή τον συνταξιούχο των 650 ηχούν ως κακόγουστος σαρκασμός των BEATI POSSIDENTES...(*2)
Θα περιμέναμε, τούτες τις ώρες του παγωμένου χαμόγελου, η Άρχουσα Τάξη της Χώρας να προτάξει κάτι περισσότερο από σαρκασμό. Θα περιμέναμε για παράδειγμα ένα είδος σκληρής αυτοκριτικής για το γεγονός οτι για 10ετίες η ίδια προώθησε ή ανέχθηκε (με το αζημίωτο φυσικά...) την διαφθορά του Πολιτικού Συστήματος, οτι η ίδια καρπώθηκε διεφθαρμένα κέρδη και σκανδαλιστικές φοροαπαλλαγές, οτι το "πάρτυ" των κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών" (ονόματα ...!!!) που συνεχίζεται με ξαναστημένα τα σκηνικά πρέπει να τελειώσει ΕΔΩ & ΤΩΡΑ, οτι εν πάσει περιπτώσει αυτή η ίδια η Άρχουσα Τάξη είναι διατεθιμένη να πληρώσει ένα εύλογο τίμημα - δίκην παραδειγματισμού και συμμετοχής, κλπ, κλπ. Περιμέναμε , αλλά μάταια ή (κατά περίπτωση) χαλαρά.
Τίποτα τέτοιο δεν ακούσαμε, δεν νοιώσαμε κανένα ιερό πάθος . Ακούσαμε μόνον πως μια νέα ΘΕΣΜΙΚΗ & ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ βάση που θα εμπνέεται από την γνώση και την τόλμη του Επιχειρηματία πρέπει να μεταγγισθεί - εν είδει εξαγνισμού - στη Κοινωνία & στο Πολιτικό μας Σύστημα για να υπερβούμε τη κρίση. Διερωτάται κανείς αν αυτό το επιχειρηματικό ήθος δεν ήταν που ενέπνευσε, λίγα χρόνια πρίν, τον Κέλτικο Τίγρη, αυτόν που σήμερα κείτεται άψυχος & νεκρός (Ιρλανδία) - όπως φυσικά και η κρατικοδίαιτη Ελλάδα. Αυτό έτσι - "για να μην τρελαθούμε εντελώς" που λέει κι ο Λαζόπουλος & για να μην υποκύψουμε εύκολα στην ακαταμάχητη γοητεία των νεόκοπων εθνοσωτήρων....
------------------------------------------
(*1)Δες http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1814464
(*2) Θα ήταν ανεπίτρεπτο λάθος να θεωρήσουμε οτι οι στρατιές των Δημοσίων Υπαλλήλων προέκυψαν από την σοσιαλμανία των κομμάτων καί όχι από την κραυγαλέα ανεπάρκεια του Επιχειρηματικού Τομέα της Χώρας να διαμορφώσει έγκαιρα ένα ανταγωνιστικό Παραγωγικό Μοντέλο. Ακριβώς αυτή η ανεπάρκεια ήταν που οδήγησε αρχικά στην αποβιομηχανοποίηση της Χώρας και τώρα στην αποβιοτεχνοποίησή της. Απ' εδώ & οι στρατιές των ανέργων που αναζητούσαν έναν ελάχιστο βιοπορισμό στο Κράτος.
POST SCRIPTUM: Η γενικευμένη αλλά όψιμη , απο πλευράς κομμάτων (πλην ΝΔ??), αντίδραση σε ορισμένες απαξιωτικές διατυπώσεις του Προέδρου του ΣΕΒ, δεν μπορεί να πείσει.Δεν μπορείς να καταγγέλεις τον Πρόεδρο του ΣΕΒ για διαπλοκή χωρίς ταυτόχρονα να υποδεικνύεις και τους πολιτικούς με τους οποίους έχει ή είχε διαπλακεί. Αυτή η αποσιώπηση είναι ένοχη ...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ : μια θνησιγενής εκδοχή

Η ουσιαστική νομιμοποίηση του Πολιτικο-Κοινωνικού μας Συστήματος, δηλ. της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, έχει αρθεί. Η ένταση της λαϊκής διαμαρτυρίας στις 5 Μαϊου και η ακραία ριζοσπαστικότητα του αιτήματός της (" Να καεί, να καεί, // το μπουρδέλο η Βουλή! ") υποδεικνύουν οτι οι δεσμοί που συνέδεαν το Σύστημα μέ τις μάζες έχουν διαρραγεί. Η υποταγή της Χώρας, μετά την Χρεοκοπία της, στο ΔΝΤ και οι μονοσήμαντα δυσβάσταχτοι οικονομικοί όροι που την συνόδευσαν δεν ήταν η μοναδική αιτία. Ο καθένας γνωρίζει οτι η ηθική & συναισθηματική φθορά του Συστήματος είχε αρχίσει προ πολλού . Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ είχε εγκαταστήσει μέσα στους κόλπους του Πολιτικού Συστήματος την ανενδοίαστη βασιλεία της εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια . Και βέβαια αυτή η διαφθορά οδηγήθηκε στα έσχατα όρια της ηθικο-πνευματικής άμβλυνσης, με την παροιμιώδη δήλωση του ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ - πριν μια εβδομάδα στο LSE - οτι υπεύθυνος για την χρεοκοπία της Χώρας υπήρξε ο ίδιος ο Λαός !!!
Ασφαλώς η τυπική νομιμοποίηση του Πολιτικο-Κοινωνικού Συστήματος εξακολουθεί να ισχύει. Πρόκειται ωστόσο για αυτο-νομιμοποίηση και, ως τέτοια, περιορισμένης εμβέλειας και αμφισβητούμενης αξίας. Αν και περιδεείς , οι Βουλευτές μας κατάφεραν να συνέλθουν σε Σώμα και να ψηφίσουν το νομοσχέδιο που επισημοποιεί την κατάπτυστη κηδεμονία της Χώρας. Η ψοφοδεής δημαγωγία των κομμάτων που τάχα αρνήθηκαν την επικύρωση, όχι μόνον δεν έπεισε κανέναν μας , αλλά αντίθετα εμβάθυνε την γενικευμένη αηδία . Έτσι και παρά τους όποιους ατομικούς ή ομαδικούς τακτικισμούς, ολόκληρη η Πολιτική Τάξη, είναι καταδικασμένη στη συνείδηση του Λαού. Και από αυτή την καταδίκη - τουλάχιστον στο επίπεδο των προσώπων - δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ. Άκόμα και οι βερμπαλιστικοί εξστρεμισμοί της επαγγελματικής Αριστεράς είναι (ή πρόκειται να καταστούν σύντομα) κούφιοι, αφού σε τελευταία ανάλυση, τούτη την ώρα αυτή η Αριστερά αγωνίζεται να αποκτήσει μόνον πόντους εντός του Συστήματος και για το Σύστημα...Περί αυτού καμιά αυταπάτη !!!
Αυτό που ιδιαίτερα πλήγωσε και οδήγησε στην οριστική άρση της ουσιαστικής νομιμοποίησης του Πολιτικο-Κοινωνικού Συστήματος εκ μέρους του Λαού, είναι η χυδαία μονομέρεια των βαρών. Το βάρος για τον "Πολέμο κατά του Χρέους", καλούνται να το επωμισθούν αποκλειστικά και εξοντωτικά, ήδη φτωχά & μεσαίου εισοδήματος στρώματα. Αντίστροφα, είναι προκλητική και εξοργιστική η απουσία βαρών στα στρώματα εκείνα που με τις αδιαφανείς ή νομιμοφανείς "αναθέσεις", την φορολογική ασυλία ή τη συστηματική φοροκλοπή είναι κατά μείζονα λόγο υπεύθυνα για την Χρεοκοπία. Αυτή η νέα μεγάλη αναδιανομή πλούτου που αρχίζει μ' αυτόν τον τρόπο και βέβαια θα ολοκληρωθεί σύντομα με επιπρόσθετες "αναθέσεις" & φορολογικές ασυλίες κάτω από το άλλοθι της "ανάγκης για επενδύσεις", είναι βέβαιο οτι θα εμπεδώσει μια οριστική πόλωση πνευμάτων και προδικάζει μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα. Γιατί αυτή η νέα αναδιανομή συνεχίζει εκείνη την κραυγαλέα ανδιανομή που έγινε με το σκηνοθετημένο Χρηματιστήριο το 2000 (120 δις ΕΥΡΩ) και διευρύνθηκε , με προκλητικότητα, καθ' όλη τη δεκατία μέχρι χθες.
Είναι ηχηρή και πρωτοφανής η απουσία της ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ακόμα κι από συμβολικές χειρονομίες συμμετοχής στον "πόλεμο" και στα βάρη. Και διευρύνεται - όχι ανερμάτιστα - η πεποίθηση στο Λαό οτι αυτή η λεγόμενη "Διάσωση" από ΔΝΤ γίνεται κυρίως για να προστατευθούν τα συμφέροντα αυτής της Τάξης - αυτής της Τάξης που στη συνείδησή μας συνιστά, κατά πλειονότητα, μια Τάξη από "λαμόγια". Δεν πέρασε απαρατήρητη η διατύπωση του Κου Βγενόπουλου, οτι η μόνη παραχώρηση της Άρχουσας Τάξης προς το χρεοκοπημένο Κράτος θα ήταν μόνον μια "προκαταβολή έναντι μελλοντικών φόρων". (Όμως μέσα στην ίδια ... γενναιόδωρη λογική, θα αντιτείναμε κι εμείς οτι και οι περικοπές των μισθών & των συντάξεων θα μπορούσαν να αντισταθμισθούν με κρατικά ισόποσα ομόλογα 10ετούς ή 15ετούς διάρκειας...). Σε κάθε περίπτωση ακόμα κι αυτή η "προκαταβολή" φαίνεται οτι κρίθηκε ...ασύμφορη και προκρίθηκε η άγρια περικοπή των μισθών & των συντάξεων, δηλ. ο δρόμος της εξαθλίωσης των μαζών.
Αυτή η Τάξη λοιπόν είναι που βαυκαλίζεται οτι θα μπορέσει να διασώσει το Πολιτικο-Κοινωνικό Σύστημα υποκαθιστώντας τους "φθαρμένους" Πολιτικούς...!!! Ονειρεύεται έναν Έλληνα ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ . Και προσπαθεί να καλλιεργήσει το σχετικό κλίμα με πληρωμένους δημοσιογράφους, του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Πρός το παρόν αφήνει στο ''πολιτικό προσωπικό'' να απορροφήσει την οργή του Λαού , για να εμφανισθεί αργότερα ως άμωμος Σωτήρας. Ωστόσο αυτή η συνταγή είναι ίσως επαρκής μόνον σε περιόδους γενικευμένης ευημερίας ή μεταμοντέρνου "ζαμανφοτισμού" και όχι μαζικής εξαθλίωσης. Τί μπορεί να μοιράσει ο όποιος "Ελληνας Μπερλουσκόνι", πέρα από έναν οικονομικό νεποτισμό και μια εμβάθυνση της ταξικής αναδιανομής του (όποιου) πλούτου??? Έτσι λοιπόν κι αυτή η εκδοχή υποκατάστασης δεν μπορεί παρά να είναι θνησιγενής και, κατά μια άποψη, περισσότερο επικίνδυνη. Γιατί στο ίδιο πρόσωπο θα διασταυρωθούν και θα προβληθούν τα πλέον αρνητικά & ανατρεπτικά λαϊκά ένστικτα. Άλλωστε είχαμε ήδη επισημάνει πριν απο 13 μήνες οτι η Ελληνική Άρχουσα Τάξη αρνήθηκε για πολλά χρόνια ακόμα και τα στοιχειώδη καθήκοντα που επωμίζονται οι αντίστοιχες Ευρωπαϊκές. Γι' αυτό και είναι φανερά ανέτοιμη να τα επωμισθεί σήμερα - και μάλιστα μέσα σε ένα καθεστώς γενικευμένης ανέχειας, δυσπιστίας και εξέγερσης.
Συμπερασματικά, η δυνατότητα αποκατάστασης του ηθικού και συναισθηματικού δεσμού με το Σύστημα (στην ευρύτερη έννοια του όρου) έχει τρωθεί θανάσιμα και δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις . Αν λοιπόν η εμπιστοσύνη και στο Σύστημα της Κοινοβουλευτικής Αντιπροσώπευσης έχει τρωθεί θανάσιμα τότε έχει ανοίξει άραγε ο δρόμος για την Άμεση Δημοκρατία ?? Σ' αυτό το μείζον ερώτημα θα απαντήσουμε (τουλάχιστον θεωρητικά) αργότερα - αφού προηγουμένως διατρέξουμε τις περιοχές όπου το Σύστημα δίνει τις έσχατες μάχες του ή επεξεργάζεται τις όποιες αντεπιθέσεις του....
--------------------------------------------------------------------------
PS. Είναι πικρή ειρωνία ότι προχθές στην ΕΤ3 ακούστηκε ο (γέρος) Γεώργιος Παπανδρέου το 1963 (ή 1965) να απευθύνεται στο Λαό λέγοντας : " Το σύστημα διακυβέρνησης της Χώρας δεν είναι Βουλευτοκρατία , είναι Δημοκρατία!! ". Αυτό ως μια πρώτη απάντηση σε εκείνους που επικρίνουν την προχθεσινή κραυγή μπροστά στη Βουλή.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Η ΝΕΑ ... ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Λίγες ώρες πρίν ολοκληρώθηκε η ψήφιση του νομοσχεδίου της ''Διάσωσης'' - δηλ. της ασφυκτικής καθυπόταξης στους πιστωτές μας. Το ''γιατί'' της Χρεοκοπίας μας, το είχαμε εξηγήσει ήδη πρίν 14 μήνες, σήμερα μάθαμε, σε όλες σχεδόν τις λεπτομέρειες, και το σκληρότατο τίμημά της. Το νομοσχέδιο αυτό μας εισάγει σε μιά ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, που θα χαρακτηρίζεται από το τέλος του παρασιτικού ευδαιμονισμού για ορισμένους και την οικονομική εξαθλίωση για τους πολλούς. Αυτή τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, δημοσιογράφοι & πολιτικοί αρχίζουν κιόλας να την αποκαλλούν - άστοχα θαρρώ - ''ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ''.
Αλλά ακόμα
κι αν ο τίτλος θεωρηθεί έγκυρος, η ίδια η ''ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ '' ξεκινά με σοβαρά μειονεκτήματα, τα οποία από τη φύση τους, προδικάζουν τόσο το βραχύβιο χαρακτήρα της όσο και την κακή έκβαση της. Βασικά το κομβικό της σημείο, δηλ. το σημερινό νομοσχέδιο της υπαγωγής μας στην τριμερή ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΩΝ , πάσχει από έλλειψη λαϊκής νομιμοποίησης. Κι αυτό παρά την τυπική και με 172 βουλευτικές φήφους επικύρωσή του.
Συνήθως οι ''νέες εποχές'' ή τα λεγόμενα Ιστορικά Κατώφλια, χαρακτηρίζονται αρχικά από μια θετικότητα, δηλ. από μια εσωτερική νομιμοποίηση (ηθική, κοινωνική, λαϊκή) που τους προσδίδει το αναγκαίο σφρίγος και την υπόσχεση του μέλλοντος. Ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη & κατάληξή τους, τα Ιστορικά Κατώφλια στην αφετηρία τους έχουν ούριους τους ανέμους. Αντίθετα , η '' ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ'', ξεκινά με κόντρα όλους τους ανέμους της νομιμοποίησης. Γιατί η λαοθάλασσα που συνάχτηκε για εναντιωθεί στην νομιμοποίηση της ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ ήταν καθοριστική - ακριβώς επειδή ήταν και μαζικά διαπαραταξιακή.

Η μονομέρεια των μισθολογικών περικοπών σε βάρος μη προνομιούχων
κοινωνικών ομάδων και, προπάντων, η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ επιμερισμού των βαρών και στην ανώτατη οικονομική τάξη, ήδη έχει γεννήσει το αίσθημα της ΑΔΙΚΙΑΣ. Αυτή η απουσία δικαιοσύνης - που πλέον καταδείχνει τον σαφή ΤΑΞΙΚΟ προσανατολισμό της ''ΝΕΑΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ''- οδηγεί ήδη την χώρα σε ΕΜΦΥΛΙΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Μόνον έτσι εξηγείται το πάθος της χθεσινής λαοθάλασσας - που έμεινε στα όρια της αυτοσυγκράτησης μόνον εξ αιτίας της τραγικής αναγγελίας του 4πλού εγκλήματος. Αρκεί να αφουγκρασθεί κανείς αυτό το εκρηκτικό κράμα συναισθημάτων που έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται στο λαϊκό ψυχισμό και αρχίζουν ήδη να προσδιορίζουν την οριακή συμπεριφορά του. Αυτήν μπορεί κανείς να προβάλλει στο χρόνο για να προδικάσει τα αποτελέσματα. Στοιχειακές δυνάμεις που καταλάγιαζε η όποια ευημερία, σε καθεστώς φτώχειας γίνονται εκρηκτική ύλη. Αυτή αναπόφευκτα θα εκραγεί,για να παρασύρρει στον όλεθρο και την νεότευκτη ''ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ''.
Δεν θα εξετάσω εδώ την αναγκαιότητα ή μη της προσφυγής της Χώρας στην Οικονομική ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ. Το βέβαιο είναι οτι, από ένα χρονικό σημείο και μετά, έγινε αναπόφευκτη. Αλλά ενώ έγινε αναπόφευκτη εν τούτοις είναι και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Γιατί έγκριτοι οικονομολόγοι βεβαιώνουν για το ατελέσφορο του εγχειρήματος της ΔΙΑΣΩΣΗΣ. Έτσι πέραν της λαϊκής απονομιμοποίησης, το κομβικό νομοσχέδιο στερείται και επαρκούς επιστημονικής νομιμοποίησης , γεγονός που καθιστά την ''ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ'' ακόμα περισσότερο έκθετη. Γιατί το φρικτό σενάριο μιας ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ, ακόμα και μετά από 2 ή 3 χρόνια σκληρής λιτότητας, είναι μια ισχυρή υπόθεση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμα κι ένας κατευνασμένος & πειθήνιος πληθυσμός, θα είχε εκραγεί.
Ωστόσο η ''ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ'' πάσχει επιπλέον και από ριζική ηθική αμφισβήτηση μιας και καλείται να αποδείξει και να εμπεδώσει την παρθενία της μετά από μια εικοσαετία οργίων - πράγμα καθόλου αυτονόητο ή και πιστευτό. Κατά την αποψή μου, μένει να προκύψει το πρώτο ηχηρό οικονομικό σκάνδαλο για να σαρωθεί το νεότευκτο (και αναπόδραστα θνησιγενές) οικοδόμημα της ΝΕΑΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Το τί θα σημαίνει αυτό για τον καθένα μας και - προ πάντων - για τη Χώρα, είναι προτιμότερο σήμερα να μη το σκεφθούμε.
-------------------------------------------------
POST SCRIPTUM: Αρκετές μέρες μετά την ανάρτησή μας ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ έκανε έναν ευφυή διαφορισμό: Η "νέα μεταπολίτευση" υπονοεί μια νέα πολιτική εποχή με κάποια θεσμική κάθαρση αλλά με τα πρόσωπα του χθες. Αντίθετα, απο τον Λαζόπουλο, (και ορθά) ο όρος ΝΕΟΠΟΛΙΤΕΥΣΗ προτείνεται για να συμπυκνώσει μια αλλαγή τόσο των θεσμών όσο και των προσώπων.









Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

'' Η Χώρα έφτασε στο χείλος της αβύσσου''
5η Μαϊου 2010
Κ.ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
-----------------------------------------
''τις η βοή βωμού πέλας
έστηκε? ποίαν συμφοράν δείξει τάχα?
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ηρακλείδαι, στ. 73-74
---------------------------------------------
Ήταν μόλις προχθές, 3-5-2010, όταν γράφαμε ότι ''το μέλλον αυτής της χώρας κρατιέται πλέον από μια κλωστή και ίσως να παιχτεί σε μιά στιγμή''. Και τούτο γιατί ''βρισκόμαστε στην πλέον ακραία 'πύκνωση της Ιστορίας' και όλοι θα υποστούμε τις δικές της (και ίσως τυφλές) αποφάνσεις''. Έγραφα αυτά τα λόγια έχοντας υπ' όψη μάλλον την Αρχαιοελληνική θεώρηση της Ιστορίας , που είναι εξόχως τραγική, καί όχι την Εγελιανή, που ως προϊόν του Διαφωτισμού, είναι ιδιαίτερα οπτιμιστική και θεωρεί την ιστορικοκοινωνική βία ως (θετική) ''μαμμή της Ιστορίας''. Τα σημερινά γεγονότα, που έκλεισαν με την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 3 συνανθρώπων μας , την κραυγή αγωνίας του Προέδρου και την - πρίν λίγο - υπερψήφιση του ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ απο την προπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής , έχουν μια μάλλον τραγική παρά αισιόδοξη νότα. Βεβαίως ο Μηδενισμός που υπογραμμίζαμε, ήδη από την εποχή της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, δεν έχει εξαντλήσει τις εκπλήξεις του. Και μάλλον εμβαθύνει την τραγικότητά του. Η ανάρτησή μας με τον τίτλο ''ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ " στις 10- 2- 2009, προείκαζε εν πολλοίς τη σημερινή κατάσταση και έκλεινε με την βαριά αν και λακωνική επισήμανση: "Γιατί το μηδενιστικό 'ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ!!!' είναι τραγικό και, σαν τέτοιο, μακροπρόθεσμα ολοκληρώνει τον κύκλο του''. Αυτό το γράφαμε ως σχόλιο στην ανάλυση των ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ εκ μέρους του Διονύση Σαββόπουλου , που τότε είχε πεί :''θα μας κάψουν τα παιδιά μας γιατί λεηλατήσαμε τη ζωή τους''.
Το μηδενιστικό ''ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ'', χωρίς να κλείνει τον κύκλο του, άφησε αδρά τα χνάρια του σήμερα - με την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ των 3 συνανθρώπων μας. Δεν αποκλείω τις δολοφονικές μολότωφ να τις έρριξαν αυτά τα παιδιά με τις λεηλατημένες ζωές, που περιέγραφε ο Σαββόπουλος, και που οι άλλοι αποκαλούν ''αναρχικούς'', κλπ. Αν είναι έτσι , τότε πρέπει να θρηνούμε αλλά δεν πρέπει να απορούμε. Είχε προβλεφθεί ...
Ωστόσο δεν αποκλείω κι έναν άλλο ενδεχόμενο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ, έναν Μακιαβελλικό Μηδενισμό, που καλείται να υπηρετήσει την καθυπόταξη της Χώρας στους δανειστές της. Ας το πω ρητά.Το σημερινό έγκλημα ίσως να μην είναι ένα ''ατύχημα'' κάποιων νεαρών αναρχικών . Το σημερινό έγκλημα μπορεί να είναι ένα έγκλημα του Ελληνικού καθεστωτικού ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ. Σκοπός του θα ήταν να μεταθέσει την ''αντζέντα'' και να προστατεύσει ένα περιδεές και τετρομαγμένο Πολιτικό Σύστημα από την λαϊκή κατακραυγή, που οδηγούσε στην κατάληψη της Βουλής , πράγμα που ήταν ζήτημα ωρών. Το Παρακράτος ως έσχατη άμυνα του καταρρέοντος Κράτους - ιδού ποιός θα μπορούσε να είναι ο σημερινός μακιαβελλισμός! Δεν είναι ΙΣΩΣ καθόλου τυχαίο οτι , όχι πρίν, δηλ την ώρα της λαϊκής κατακραυγής, αλλά αμέσως μετά το έγκλημα, η αργυρώνητη ΕΣΗΕΑ με το Κατεστημένο των Καναλαρχών, άνοιξε τις τηλεοράσεις - με μοναδικό φυσικά στόχο την μετατόπιση της συζήτησης. Και το εμμετικό αυτό έργο το ανέλλαβε η γνωστή εξαγορασμένη κομπανία των Δημοσιογράφων που συκοφαντούσαν και τη ΕΞΕΓΕΡΣΗ του ΔΕΚΕΜΒΡΗ. 2008. Μόνον μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μια κατάπτυστη Επιτροπή της Βουλής, στις 3 το πρωί, θα μπορούσε να εγκρίνει για την ολομέλεια, το πλέον επαίσχυντο ντοκουμέντο της μεταπολεμικής Ελλάδας, το νόμο της ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ μας απο το ΔΝΤ, ΕΚΤ & ΕΕ.
Θα πρέπει να τσιμπίσουμε απο τις κοκορομαχίες ΚΚΕ & ΛΑΟΣ ??? Φυσικά και όχι!!! Όλοι τους είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Σκοπός όλης αυτής της κοκορομαχίας είναι να σπρωχθούν οι ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ πολίτες μέσα στις κομματικές μάντρες ώστε να είναι και προβλέψιμοι και ελεγχόμενοι. Αυτό φυσικά το βλέπει και ο 15χρονος πιτσιρικάς που το σχολιάζει στην ιστοσελίδα του...Αυτή ωστόσο είναι η τελευταία ελπίδα του Κατεστημένου και θα την παίξουν καλά, μέχρις τέλους. Αυτή είναι βέβαια και η πλέον μεγάλη αυταπάτη τους. Όποιος παρακολούθησε σήμερα, αργά τα μεσάνυχτα, το κανάλι της Βουλής όπου και η συζήτηση για το ΔΝΤ, θα πρόσεξε πώς αναθάρρησαν τα περιδεή ανθρωπάρια, τις πομφόλυγες που εκστόμιζαν και τις πόζες που έπερναν. Υπέθεσαν ότι σώθηκαν... Αυτή είναι η αυταπάτη τους, και ακριβώς με αυτή θα πέσουν. Αυτά τα ψοφοειδή υποκείμενα, που δίχως τύψη, δίχως αιδώ & επί χρόνια υποθήκευαν την Χώρα, απόψε της έβαλαν και την ταφόπλακα. Σε λίγες ώρες θα ακούσουμε και τον επικήδειο. Αλλά προσέξτε τους - πώς λαμπυρίζει η ελπίδα οτι θα την γλυτώσουν...Γι' αυτό και δεν θέλουν να δεχθούν επιμερισμό ευθυνών. Μικροί, ευτελείς και ασήμαντοι, ακόμα και σε τόσο μεγάλες στιγμές...Άντρες που τους κατέβασε τα παντελόνια μια Ντόρα....
Όσο για το ''χείλος της αβύσσου'' κε Πρόεδρε, αυτή η άβυσσος είχε από καιρό προετοιμασθεί και υπήρξατε - κατά την προσωπική σας ομολογία - ενεργός συνεργός της. Η άβυσσος είναι εδώ, και φυσικά δεν είμαστε στο χείλος της. Χορεύουμε κιόλας μέσα της - ακόμα κι αν δεν το κατανοούμε !!! Με την ελπίδα φυσικά οτι κάποτε ο τραγικός κύκλος θα κλείσει, αφού προηγουμένως τον υποστούμε εξαντλητικά, πληρώνοντας για την παρατεταμένη 'ΥΒΡΗ μας...
Ήδη από την περίπτωση των ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ 2008 σας καλούσαμε κε Πρόεδρε να οδηγήσετε μια παραπαίουσα χώρα. Το τί κάνατε ας το κρίνει η δική σας συνείδηση και φυσικά... ο Λαός την ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ Του._


Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΣΠΑΣΜΟΙ ΘΑΝΑΤΟΥ και / ή ΟΔΥΝΕΣ ΤΟΚΕΤΟΥ (?)


Παρέμεινα σιωπηλός για περισσότερο από 13 ολόκληρους μήνες - ύστερα από εκείνη την '' εκ βαθέων'' ανάρτηση με τον τίτλο '' Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ & Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ''. Ας το ομολογήσω απερίφραστα - για 13 ολόκληρους μήνες υπήρξα θύμα της ίδιας μου της ανάλυσης. Γιατί υπάρχει τελικά αυτό που ονομάζω '' μνησικακία της γνώσης''. Έχοντας αναλύσει τις μηδενιστικές δυναμικές της Ελληνικής Κοινωνίας και φυσικά την προδιαγραφόμενη χρεοκοπία του Ελληνικού Κράτους, η ίδια η γνώση μετετράπη σε αργόσυρτη, καθημερινή αγωνία. Οι φίλοι, με τους οποίους έχω την πολυτέλεια της προφορικής αμεσότητας, όλο αυτό το διάστημα,γνώρισαν αρκετές πικρόστυφες λεπτομέρειες αυτής της παρατεταμένης αγωνίας. Σε όλους αυτούς εξηγούσα οτι κάθε περαιτέρω σχολιασμός της επικαιρότητας ήταν και μάταιος και επώδυνος. Άλλωστε η προϊούσα εξάχνωση της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ δεν επέτρεπε καμιά αισιοδοξία.
Έτσι η χθεσινή έκβαση, η υπαγωγή της Χώρας στο επίσημο καθεστώς της οικονομικής (και όχι μόνο) ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ, σε προσωπικό επίπεδο, δεν συνιστά ούτε οδυνηρή έκπληξη , ούτε λύτρωση. Αντίθετα, συνιστά επώδυνη επιβεβαίωση και αφετηρία ενός νέου προβληματισμού. Γιατί η δυναμική του εγχώριου Μηδενισμού δεν έχει εξαντληθεί με την πανηγυρική ομολογία της Χρεοκοπίας και, επιπλέον, οι Αναγεννησιακές Δυνάμεις δεν έχουν εκδηλωθεί . Φαίνεται πως για ένα μεγάλο διάστημα θα ζήσουμε μέσα σ' αυτό το υβριδικό καθεστώς όπου ΣΠΑΣΜΟΙ ΘΑΝΑΤΟΥ και ΟΔΥΝΕΣ ΤΟΚΕΤΟΥ θα συνθέτουν το καθημερινό σκηνικό της Ελλάδας. Επιπλέον, κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι το Μηδενιστικό Τέρας δεν θα ακυρώσει τον Τοκετό και η Χώρα δεν θα βυθιστεί στη δίνη του απόλυτου Κοινωνικο-Οικονομικού Μηδενός.
Ασφαλώς (και σε αντίθεση με τα δημαγωγικά ειωθότα) θα αποφύγω τη θρηνωδία για τα πράγματι επώδυνα οικονομικά μέτρα που μας επέβαλαν οι Πιστωτές-Κηδεμόνες. Γνωρίζω, απο καταγωγή και από κατάσταση, τα μικρά και μεγάλα ατομικά και οικογενειακά δράματα που θα συνεπιφέρουν. Αλλά η πραγματική μου αγωνία είναι αν αυτή η νέα θυμική οικονομία του λαού μας, δηλ. αυτό το εκρηκτικό μίγμα οργής, αμηχανίας, ταπείνωσης και ενοχής, θα μπορέσει να συμβάλλει σε μια Αναγέννηση ή στη μακάβρια σπείρα του Μηδενός. Γιατί δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη - το μέλλον αυτής της Χώρας κρατιέται πλέον απο μια κλωστή και ίσως να παιχτεί σε μιά στιγμή. Εδώ βρισκόμαστε στην πλέον ακραία ''πύκνωση της Ιστορίας'' και όλοι θα υποστούμε τις δικές της ( και ίσως τυφλές) αποφάνσεις της.
Η ''Πύκνωση της Ιστορίας'' μπορεί να είναι ακραία σήμερα για την Ελλάδα αλλά κι αυτή εντάσσεται σε μια γενικότερη ''πύκνωση της Ιστορίας'', της Ευρώπης και του Κόσμου. Ο κόκκινος Ντάνυ του Γαλλικού Μαϊου '68 (ο DANIEL COHN - BENDIT ) τόνιζε μια εβδομάδα πριν, στην Ισπανική EL PAIS:'' Βρισκόμαστε στο χείλος ενός νέου κόσμου. Ή για να το πω καλύτερα - βρισκόμαστε σε μια στιγμή της παγκόσμιας Ιστορίας που μας υποχρεώνει να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας ''. Αλλά αν αυτό φαντάζει ως θεωρητική υπόθεση, δεν είναι καθόλου θεωρητική υπόθεση η σημερινή Πύκνωση - Αλληλεξάρτηση της Παγκόσμιας Οικονομίας. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να νοιώθω δέος στη σκέψη οτι μια ενδεχόμενη έκρηξη του Ελληνικού θυμικού μίγματος θα μπορούσε αύριο να είναι η θρυαλλίδα για αλυσιδωτές ανατροπές σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Ας μην λησμονούμε οτι η σημερινή μας ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ είναι προϊόν μιας τέτοιας υπόθεσης. Μόνον ο φόβος οτι η χρεοκοπία της Ελλάδος θα μπορούσε να διεγείρει ένα ντόμινο κρατικών χρεοκοπιών με εφιαλτικές διαστάσεις, οδήγησε στο λεγόμενο '' πακέτο διάσωσης'' των 120 δις Ευρώ.
Ανεξάρτητα πάντως του παγκόσμιου πλαισίου, στο επίπεδο της Ελληνικής Κοινωνίας, η ''ειρηνική αφομοίωση'' της δυσβάσταχτης οικονομικής επιβάρυνσης του ''πακέτου διάσωσης'' είναι μια αμφίβολη & παρακινδυνευμένη υπόθεση. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο οτι ένα ευδαιμονιστικό & παρασιτικό habitus, που καλλιεργήθηκε για 30 ολόκληρα χρόνια, θα μπορούσε εύκολα και ανώδυνα να μετατραπεί σε μια λιτοδίαιτη & αποταμιευτική-παραγωγική συμπεριφορά. Και μάλιστα στα πλαίσια ενός ιδιαίτερα διεφθαρμένου και αμφισβητούμενου πολιτικού συστήματος. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ λοιπόν ξανάρχεται στο προσκήνιο ως ισχυρό ενδεχόμενο - αλλά τούτη τη φορά ως μαζική, ανεξέλεκτη και τυφλή έκρηξη. Δηλαδή χωρίς κανένα αίτημα θετικής δημιουργίας αλλά απλής, αρνητικής ισοπέδωσης.
Σ' αυτόν λοιπόν τον ορίζοντα, όπου πλεονάζει το εκρηκτικό θυμικό στοιχείο και λείπει η νηφάλια και δημιουργική σκέψη, κάθε πρόταση για την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μάλλον ηχεί παράδοξη και ανεπίκαιρη. Ας την προβάλουμε σήμερα μόνον ως φευγαλέο υπαινιγμό και ως ερέθισμα για την ''επόμενη μέρα''.
Κλείνω με αυτές τις πρόδηλα άτακτες και αποσπασματικές σκέψεις. Δεν είχα την πρόθεση ούτε να παρηγορήσω αλλά ούτε και να υποδείξω.Προτιμώ - τουλάχιστον προς το παρόν - να αναμηρυκάζω μαζί σας τις άγνοιες , τις αγωνίες και τους ιλίγγους που γεννά η θέαση αυτών των μικρών και μεγάλων οριζόντων. Όσο για τα υπόλοιπα θα φροντίζουν επαρκώς οι κομματικοί Επαγγελματίες του Οίκτου και του Πατριωτισμού. Ας τους παρατηρούμε με όλη εκείνη την αποστασιοποιημένη και νηφάλια βεβαιότητα πως οι ημέρες τους είναι, έτσι κι αλλιώς, μετρημένες.