Το "Αντίπαλο Δέος"

  Οι κινητοποιήσεις τύπου "Αγανακτισμένων"  έχουν πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Μετά την Ισπανία, την Ελλάδα, την Αγγλία και το Ισραήλ, ακολούθησε το Κίνημα στις ΗΠΑ εναντίον της Wall Street. Σ΄αυτά προστίθενται το Κίνημα της "Αραβικής Άνοιξης", οι κινητοποιήσεις στην Ινδία και τη Χιλή ενώ εντάσεις παρατηρούνται και στη Κίνα.  Η πρόσφατη Παγκόσμια Σύναξη των "Αγανακτισμένων" υποδήλωσε με σοβαρότητα την γενικευμένη διάσταση του προβλήματος και του διακυβεύματος.  Σοβαροί αναλυτές επισημαίνουν ως κεντρική αιτία την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και τη διαφθορά των κυρίαρχων οικονομο/πολιτικών Ελίτ. Το  αποτέλεσμα είναι μιά γενικότερη "κρίση νομιμοποίησης" του Συστήματος (βλέπε εδώ την ανάλυση Rubini). Στις ΗΠΑ,   ο νομπελίστας οικονομολόγος Krugman μιλά πλέον για το  "σπάσιμο του Κοινωνικού Συμβολαίου" και την μετάβαση σε έναν οινεί "κοινωνικο/ταξικό  πόλεμο" (βλέπε εδώ). 
  Στη χώρα μας, όπως και παντού, τούτος ο πόλεμος παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας προγραμματισμένης διαδικασίας πτωχοποίησης των μεσοαστικών στρωμάτων και εξαθλίωσης των αντίστοχων μικροαστικών. Εκτελείται "εκ των άνω", συνειδητά και απόλυτα προγραμματισμένα: μέσω αποφάσεων (Κεντρικές Τράπεζες) και νόμων από τα κατά τόπους ελεγχόμενα θεσμικά όργανα. Και παρά τις αντιδράσεις των Μαζών, θα συνεχίσει να εκτελείται χωρίς παρεκκλήσεις - αν και συχνά με παρελκυστικούς  συμβιβασμούς προσωρινού χαρακτήρα, δηλαδή ανάπαυλες.
 Εξηγήσαμε ήδη (ανάρτηση της 13/9/2011 :" Το Κοινωνικό Υποκείμενο της Άμεσης Δημοκρατίας") ότι τούτη η διαδικασία πτωχοποίησης των μεγάλων μαζών ξεκίνησε στη Δύση εδώ και 30 χρόνια. Και ενεργοποιήθηκε όταν οι κυρίαρχες οικονομικο/πολιτικές Ελίτ της Δύσης αντελήφθηκαν ότι δεν υπήρχε πλέον γι' αυτές Αντίπαλο Δέος. Δηλαδή όταν συνειδητοποίησαν οτι ο κομμουνισμός έπαψε να συνιστά ιδεολογικό και πολιτικο/στρατιωτικό κίνδυνο γιά το Σύστημα της Δύσης. Εξηγήσαμε επιπλέον οτι το κομμουνιστικό "Αντίπαλο Δέος" υποχρέωσε τις Ελίτ της Δύσης σε μιά θετική αναδιανομή του πλούτου, έτσι ώστε μεταξύ των δεκαετιών 1950 & 1980 να προκύψει στη Δύση η λεγόμενη "Κοινωνία της Αφθονίας", δηλαδή μια γενικευμένη ευμάρεια. Αυτή η Αφθονία μετατρέπεται σε Φτώχεια και, με την αυξανόμενη "λιτότητα", οδηγεί  σε Εξαθλίωση το 1/3 του πληθυσμού. Και θα καταλήξει πραγματική Εξαθλίωση στο μέτρο που το Σύστημα, οι Ελίτ,  θα νοιώθουν ασφαλείς, δηλαδή όσο στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ένα ιδεολογικό και πολιτικό "Αντίπαλο Δέος". 
   Οι τοπικές Εξεγέρσεις, οι αποσπασματικές Συγκρούσεις, τα λαϊκά "Οδοφράγματα" θα συνεχίσουν να εκφράζουν την αντίδραση των Μαζών απέναντι στη Πτωχοποίησή τους. Αλλά όλες αυτές οι αντιδράσεις  είναι, προφανέστατα, μέσα στην χειραγωγητική ευχέρεια του Συστήματος. Μάλιστα, όπως έδειξε το πρόσφατο παράδειγμα στο Λονδίνο, το Σύστημα μπορεί να διολισθαίνει ανενδοίαστα σε περισσότερο αυταρχικές μορφές χειραγώγησης (βλ ανάρτηση 15/8/2011). Συμβατικές αρχές, του "Κράτους Δικαίου" ή των "Δικαιωμάτων του Πολίτη", με τις οποίες εξοικειωθήκαμε στη Δύση των τελευταίων 50 χρόνων, πρόκειται σύντομα να εξανεμισθούν. Το φάσμα μιας αυταρχικής (à la Κίνας) Δύσης δεν είναι μιά προσωπική ιδεοληψία αλλά μιά αδρά διαγραφόμενη, αντικειμενική προοπτική. Πόσο μάλλον που το Οικονομικό/πολιτικό Σύστημα στη Δύση αρχίζει να προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιάς Νέας Φεουδαρχίας  - αν και, προς το παρόν, με όλες "δημοκρατικές" επιφάσεις (βλ. ανάρτηση της 7/10/2011).
   Τί είναι αυτό που επιτρέπει στο Σύστημα να χειραγωγεί και να ελέγχει την αντίδραση των Μαζών, σ' ολόκληρη τη  Δύση, παρά την "κρίση νομιμοποίησης" που επισημάνθηκε ήδη; Δεν είναι τόσο τα μέσα που διαθέτει ούτε η εσωτερική του συνοχή. Αντίθετα είναι  το ιδεολογικό κενό μέσα στο οποίο η αντίδραση των Μαζών λαμβάνει χώρα. Παντού οι διαμαρτυρίες  διέπονται από έναν αρνητικισμό. Κυριαρχεί το σύνθημα των "ΟΧΙ" -  ΟΧΙ στο Μνημόνιο, ΟΧΙ στη Wall Street, OXI  στο City, κλπ. Λείπει απ' το ευρύτερο κίνημα η εσωτερική ιδεολογική και πολιτική συνοχή. Λείπει δηλαδή το θετικό, ενοποιητικό Πολιτικό Πρόταγμα και Σύνθημα κάτω από το οποίο θα στεγάζονταν και θα νομιμοποιούνταν όλες οι "αρνήσεις" και οι πολιτικο/ιδεολογικές αποχρώσεις που προσπαθούν να εκφρασθούν. Αντίστροφα, χωρίς ενιαίο Πολιτικό Πρόταγμα και σύνθημα, οι  ιδεολογικοί μηχανισμοί  του Συστήματος, μπορούν να συκοφαντούν και να κατακερματίζουν το ευρύτερο Κίνημα:"μπαχαλάκηδες" "αναρχικοί", "αντιδραστικοί", κλπ, κλπ.
   'Οπως συχνά έχουμε πεί εδώ, το  Πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι το μοναδικό θετικό πρόταγμα που μπορούμε να υιοθετήσουμε σήμερα. Η άρθρωση αυτού του προτάγματος αυτόματα ενοποιεί, συσπειρώνει, προσανατολίζει τη δράση, πολιτικοποιεί και νομιμοποιεί την κινητοποίηση των Μαζών. Κανείς μέσα στην Ελληνική και Δυτική Κοινωνία δεν θα μπορέσει να πλέον να μείνει αδιάφορος. Και όλοι θα πάρουν θέση - με προβλεπόμενα τα καταφατικά ποσοστά. Το άκουσμά του μέσα από ένα μεγάφωνο, η διατύπωσή του στους τοίχους και στα πανώ, η διάδοσή του από το διαδίκτυο και τα μηνύματα των κινητών, η ζύμωσή του μέσα στην κοινωνία, στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, στο γραφείο ή το εργοστάσιο, θα εγείρει συζητήσεις, θα προβληματίσει. Και ως μαζική άρθρωση το Αμεσοδημοκρατικό Πρόταγμα θα αποτελέσει το ιδεολογικό και πολιτικό ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ  του Συστήματος. Μόνο αυτό μπορεί να  το ταρακουνήσει, αρχικά - ύστερα να το ανατρέψει. .Ήδη οι πρώτες δειλές, ετερόκλητες εκφράσεις του άρχισαν να το τρομοκρατούν.
--------------------------------------------
POST SCRIPTUM
(1/11/2011) Προς άρση ενδεχόμενων παρεξηγήσεων ή ταυτήσεων του Αμεσοδημοκρατικού Προτάγματος με την Αριστερά, ο αναγνώστης  μπορεί να δεί την ανάρτησή μας της 7/10/2011 με τίτλο " Η Άμεση Δημοκρατία και η Αριστερά". 
6/12/2011. Μιά ετεροχρονισμένη επιβεβαίωση από τον ΟΟΣΑ γιά την αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων τα τελευταία 30 χρόνια εδώ.

Η Μαφιοκρατία , οι Θεραπαινίδες της και το "κούρεμα" του Χρέους

   Οτι η Μεταπολιτευτική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δομήθηκε και ως Μαφιοκρατία είναι μιά αλήθεια που την ψιθυρίζει η πλειονότητα των Ελλήνων.  Η λέξη "ομερτά" που προφέρθηκε προχθές στη Βουλή με τρόπο επίσημο (και υπερασπίσθηκε από τον Προεδρεύοντα) δεν ήταν ένα απλό lapsus verbi. Αντίστροφα, η γελοία ανάκλησή της υποδηλώνει, ίσως, μιά ένοχη συνείδηση - δηλαδή σ' αυτή την αίθουσα όλοι "βράζουμε στο ίδιο καζάνι"... ; Άλλωστε οι αυτο-"αθωώσεις" και οι αυτο-"παραγραφές" πολιτικών και οικονομικών εγκλημάτων (Siemens ή Misens, Ομόλογα, Χρηματιστήριο, κλπ) αποδεικνύουν μόνον μιά μικρή πτυχή της μαφιοκρατικής πρακτικής και νοοτροπίας που διαπερνά την Αντιπροσωπευτική "Δημοκρατία" μας. Ούτε φυσικά η διάσταση και οι πρακτικές της εγχώριας μαφιοκρατικής "ομερτά" είναι τόσο απλές και αθώες όσο θα ήθελε να μας πείσει ο κος  Πρετεντέρης...(βλέπε εδώ). 
   Η  Διαπλοκή ήταν αυτή που εξώθησε στον μετασχηματισμό ενός μέρους του πολιτικού μας Συστήματος σε Μαφιοκρατία. Δηλαδή η παράνομη και παρά φύσει συνδιαλλαγή της Πολιτικής με το Οικονομικό  Κατεστημένο. Γιά να ακριβολογούμε: με το Παρασιτικό Οικονομικό Κατεστημένο. Αυτό δηλαδή που τελικά ευθύνεται για την αποβιομηχάνηση της Χώρας  και την παραγωγική της υποπλασία. (Τα εξηγήσαμε ήδη λεπτομερειακά στην ανάρτηση " Μηδενισμός και Εξέγερση" στις 10/2/2009). Άν και ομολογημένη παλαιόθεν, πχ. στην περίφημη "΄Εκθεση  Βαρβαρέσου" (1952, βλέπε εδώ), μετά την Μεταπολίτευση η Διαπλοκή παροξύνθηκε και έλαβε διαστάσεις και συμπεριφορές Μαφίας όπου πράγματι εφαρμόζεται ο νόμος της "Ομερτά".  Άλλωστε οι λέξεις και οι όροι εμφανίζονται μόνον όπου υπάρχουν και τα "πράγματα"... Ας το πούμε όμως σαφέστερα: η Μαφιοκρατία συνιστά τον εσωτερικό, σκληρό πυρήνα της Διαπλοκής.  Την απαρτίζουν 200 άτομα του οικονομικού & πολιτικού Κατεστημένου. Αυτοί είναι  που λυμαίνονται τη Χώρα για 30 ολόκληρα χρόνια και είναι, ουσιαστικά υπεύθυνοι γιά την χρεοκοπία της. Γιατί τελικά,  τα Δάνεια του Κράτους, κατέληξαν  - μέσω της μαφιοκρατικής "ανακύκλωσης" - άκοπα Κέρδη της, που βρίσκουν (σίγουρο και ανώνυμο) καταφύγιο σε λογαριασμούς της Ελβετίας.
   Ασφαλώς η Μαφιοκρατία για να υπάρξει  και να λειτουργήσει αποτελεσματικά έχει ανάγκη από Θεραπαινίδες (η θεραπαινίς, της θεραπαινίδος : η υπηρέτρια). Αυτές οι θεραπαινίδες είναι εν γένει μικροκαιροσκόποι ή/και  οσφυοκάμπτες που επανδρώνουν (κατ' ανάθεση) κεντρικές θέσεις στον χώρο των Κομμάτων, της Βουλής, των ΜΜΕ, της "Διανόησης", των Πανεπιστημίων, τον Συνδικαλισμό και φυσικά στον Κρατικό Μηχανισμό - Δημόσια Διοίκηση, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Ανεξάρτητες Αρχές (νέο φρούτο κι αυτό). Έργο  τους είναι να ψηφίζουν επαίσχυντα Νομοσχέδια, να διαμορφώνουν απόψεις, να χειραγωγούν  συμπεριφορές, να εκτρέπουν την προσοχή των μαζών και να τις αποχαυνώνουν, να διασώζουν  τους "Capo" από τη δημόσια διαπόμπευση ή και τον ποινικό κολασμό, να νομιμοποιούν ιδεολογικά, να δικαιολογούν ρητορικά  ή να αποσιωπούν τελικά τις "μεγάλες μπίζνες" των Μαφιοκρατών.
   Χάρις στις Θεραπαινίδες της η Μαφιοκρατία  μπορεί να αισθάνεται οσονούπω σίγουρη και φυσικά να αναπαράγεται διαχρονικά.  Οι Θεραπαινίδες της Μαφιοκρατίας συνιστούν μιά σχετικά διευρυμένη ομάδα. Αν και χωρίς κεντρική κατεύθυνση και ενορχήστρωση, ως υποομάδες γνωρίζουν το ρόλο τους  μέσα από την τριακονταετή εμπειρία τους. Έξ' άλλου οι θέσεις των Θεραπαινίδων μεταβιβάζονται και κληρονομικά. Η "πίστη" και η "αποτελεσματικότητα" του πατρός δίδεται ως τίτλος εγγύησης στον υιό ή την κόρη. Σχεδόν το ίδιο που συμβαίνει και στον κεντρικό πυρήνα της της Διαπλοκής, στην Μαφιοκρατία.
   Φαίνεται πως η καλολαδωμένη Μαφιοκρατία, μολονότι ουσιστικά υπεύθυνη γιά το Χρέος της Χώρας, αισθάνεται απειλούμενη από ένα μεγάλο "κούρεμα" - δηλαδή "κούρεμα" που θα το καταστούσε πραγματικά βιώσιμο. Μόνον μιά τέτοια ερμηνεία μπορώ να δώσω στους οδυρμούς του ΣΕΒ: " καταστροφικό ένα κούρεμα του χρέους στο 50%" (βλέπε τη σχετική ανάλυση εδώ). Ασφαλώς στην ανάλυση αυτή υπάρχουν αλήθειες, κυρίως όμως επιφατικές. Μ' αυτές θέλουν απλώς να αποκρύψουν την ουσιαστική αλήθεια: με το βαθύ κούρεμα του Χρέους (ίσως και άνω του 50%) και την 10-ετή Διεθνή Επιτήρηση που συνεπάγεται, ο οικονομικός παρασιτισμός και η συνέκδοχη Μαφιοκρατία θα δεχτούν ένα συντριπτικό πλήγμα. Βασικά θα σπάσει ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την τραπεζική κλεπτοκρατία με τους "βιομήχανους του γλυκού νερού" και των επιχειρηματιών των εγχώριων καρτέλ. Η Διεθνής Επιτήρηση θα επιβάλλει στη Χώρα ένα σκληρό και αδίστακτο  Καπιταλισμό, αλλά τουλάχιστον Καπιταλισμό αυθεντικό, όχι έναν Καπιταλισμό-Κύκλωμα όπως ο σημερινός. Το μαφιόζικο Κύκλωμα θα σπάσει και αυτό το γνωρίζουν πολλοί στον ΣΕΒ, στις Τράπεζες, στην Πολιτική. Το γνωρίζουν και πολλές από τις Θεραπαινίδες της Μαφιοκρατίας που κόπτονται γιά τα "δεινά" του "μεγάλου κουρέματος": προφανώς θα μείνουν άνεργες...
   Εκ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον. Θα θέλαμε ασφαλώς η Χώρα να αποφύγει τη Χρεοκοπία και το δεινά που συνεπάγεται για το 90% του  Λαού. Αλλά αφού αυτή την Χρεοκοπία την κατέστησε αναπόφευκτη η Μαφιοκρατία, δεν μας μένει παρά να ευχόμαστε ένα (ελεγχόμενο) κούρεμα του χρέους μεγαλύτερο από το 60% - και όχι του 21% που προέβλεπε η συμφωνία του Ιουλίου. Μόνο μ' αυτό το βαθύ "κούρεμα" θα απαλλάξουμε τουλάχιστον την ερχόμενη γενιά από ένα ασήκωτο βάρος - αυτό θα το επωμισθούμε εμείς. Κουβαλώντας αυτό το φορτίο, σαν τον πραγματικό Σίσυφο του A. Camus, θα παίρνουμε τουλάχιστον και την ικανοποίηση  οτι συντρίβουμε την Μαφιοκρατία που, επιπόλαια, επιτρέψαμε να γιγαντωθεί στη Χώρα. Είναι κι αυτό  μιά δεύτερη, πικρή βέβαια, ανταμοιβή...
---------------------------
POST SCRIPTUM
 [(23/10/2011 -18:25) Δεν θα αποσιωπήσω την ικανοποίηση που πήρα, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση, διαβάζοντας το άρθρο του Καθηγητή Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ,  του New York University , στην "Οικονομική Καθημερινή", σελ. 6, με τίτλο  " Το 'κούρεμα' και η επόμενη μέρα" ( η διαδικτυακή εκδοχή εδώ). Όχι μόνον συντάσσεται με το "βαθύ κούρεμα" του Χρέους αλλά και υποδεικνύει ακριβώς "το επίπεδο διαφθοράς" που κρύβεται πίσω από από την επιχειρηματολογία των ελληνικών Τραπεζών για μικρότερο κούρεμα (21% του χρέους). Προφανώς ο κος Οικονομίδης δεν ανήκει στις  γνωστές μας Θεραπαινίδες ...O τραπεζίτης Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ κινδυνολογεί, αλλά μόνον για την περίπτωση ενός "μη εθελοντικού" κουρέματος.... (βλέπε εδώ). (Φυσικά στην περίπτωση "μη εθελοντισμού" θα ήταν προτιμότερο για την Ελλάδα η δήλωση ΠΛΗΡΟΥΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ). Ωστόσο  εμείς δεν αναφερόμαστε παρά σε ένα "ελεγχόμενο" κούρεμα.. (25/11/2011 :  Η σημερινή ανάλυση του καθηγητή Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ, αντικειμενική, ολιστική και αποκαλυπτική, δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δική μας θέση - διαβάστε τη εδώ). Ας προσθέσουμε οτι ο Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ  προβλέπει (τελικά) ένα "κούρεμα" της τάξης του 8ο%. Είθε !)-]
  (1). Ασφαλώς δεν θα μάθουμε ποτέ με ονοματεπώνυμο τις καταθέσεις της  Μαφιοκρατίας στο εξωτερικό. Και είναι εντελώς κωμικά (δηλαδή γελοιωδώς παραπλανητικά) τα παραδείγματα που μας δίνονται εδώ. Σε σας εναποτίθεται μόνο η ευθύνη να κατατάξετε και τον δημοσιογράφο του σχετικού ρεπορτάζ....
  (2). Η Μαφιοκρατία δεν είναι μιά απλή εκδοχή των "Λαμόγιων" γιά τα οποία μιλήσαμε στην ανάρτηση της 18/7/2011. Είναι κάτι πολύ ποιό βαθύ: είναι η συνομωτική κλίκα που  καταλήστεψε όχι μόνο το Δημόσιο Πλούτο αλλά  και το οικονομικό μέλλον της Χώρας.
 (3). Διαφορετικά από εμάς εννοεί τον όρο "ελεγχόμενο κούρεμα" (του Χρέους)  η προαναφερθείσα ανάλυση του ΣΕΒ. Αυτοί, πίσω από τον ίδιο όρο εννοούν την διάσωση του "Κυκλώματος της Διαπλοκής". Γι' αυτό κι επιμένουν στην συμφωνία του Ιουλίου και του κουρέματος κατά 21% : αυτή τους εξασφάλιζε πολλούς από τους όρους της Διαπλοκής. Αν μάλιστα ο Διεθνής Έλεγχος επιβληθεί και στον προς εκποίηση Δημόσιο Πλούτο (Επιχειρήσεις, Ορυκτά, κλπ) οι Μαφιοκράτες θα θρηνήσουν πολύ: ήταν έτοιμοι να τον αποκτήσουν αντί πινακίου φακής. Είχαν μάλιστα διαχωρίσει τα "λάφυρα".
  (4). Ο "αφελληνισμός" της Ελληνικής Οικονομίας είναι ένα επιχείρημα, ασφαλώς πραγματικό και σπαρακτικό, που επισείεται με το βαθύ "κούρεμα". Όμως αυτό ήταν μιά αναπότρεπτη εξέλιξη καθώς η Μαφιοκρατία υποθήκευε τη Χώρα (με τα τρελά Δάνεια τριών δεκαετιών) στους δανειστές της. Και το γνώριζαν, τουλάχιστον οι ποιό "βαθείς" από τους Μαφιοκράτες. Ο ανθελληνισμός τους δεν ήταν ρητορικός αλλά παραγματικός...

Γιά τον Διαχειριστή του Μέλλοντός μας

Ο σημερινός Υπουργό Οικονομικών και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κος Βενιζέλος μου ήταν ανέκαθεν αντιπαθής. 'Οχι φυσιογνωμικά αλλά πολιτικά. Και όχι μόνον γιά την αλλαζονική αυταρέσκειά του. Ούτε μόνον γιατί τον θεωρούσα ως τον ιθύνοντα νου της συνταγματικής διάταξης περί "ατιμωρισίας" των Υπουργών - διάταξη που κατέληξε ως μήτρα της Διαπλοκής και της πολιτικής Διαφθοράς. Ωστόσο, επειδή δεν αρέσκομαι σε προσωπικές επιθέσεις, απέφευγα κάθε (προσωποποιημένο) σχολιασμό - ακόμη και  σήμερα που οι συνθήκες το διακαιολογούν απόλυτα. Αντί λοιπόν του σχολιασμού αρκούμαι να παραθέσω την ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του Δημοσιγράφου  Κ. Βαξεβάνη προς τον κο Βενιζέλο, σε συνέχεια της γνωστής τηλεοπτικής αντιπαράθεσης, που παραθέτω επίσης στο τέλος. Με καλύπτουν απόλυτα.

" Από την αλήθεια της ρητορείας προτιμώ τη ρητορεία της αλήθειας

ανοιχτή επιστολή του Κ. Βαξεβάνη στον Ευαγ. Βενιζέλο

 

Κύριε Βενιζέλο,

Αυτά που σας  γράφω τα ξέρετε και εσείς και  εγώ. Τα υποψιάζεται, φαντάζομαι, πλέον και ο κόσμος. Θα περιοριζόμουν στην “αντιπαράθεσή” μας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, αν δεν μου πατούσατε τον “κάλο” με αυτό το “είσαι δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης και πληρώνεσαι από τον ελληνικό λαό”. Εύχομαι να μην εννοείτε αυτό που όλοι κατάλαβαν.

Είμαι λοιπόν δημοσιογράφος και αυτή την εποχή τυγχάνει να εργάζομαι στη Δημόσια Tηλεόραση και όχι Κρατική, όπως την αποκαλείτε εσείς. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί αντικατοπτρίζει την αντίληψη που έχει ο καθένας για την ΕΡΤ. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Αυτή είναι η υποχρέωσή μου, άσχετα αν αυτό δεν σας αρέσει. Το γεγονός επιπλέον πως “με πληρώνει ο ελληνικός λαός” είναι μια ακόμη ευθύνη για μένα, καθώς πρέπει να “αξίζω το μισθό μου”. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως και τους δυο μας πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εσάς από το 1989, εμένα για τα 2-3 χρόνια που είμαι στην ΕΡΤ.

Το δεύτερο που ακούστηκε ως απειλή σε αυτή την  εκπομπή είναι πως θα δημοσιοποιήσετε το πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Αμήν! Προς το παρόν δημοσιοποιήστε στο ίντερνετ το πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως ορίζει ο νόμος 3979 του 2011 (νόμος Ραγκούση), γιατί ως την ώρα που σας γράφω είσαστε παράνομοι. Θα πρότεινα επίσης να ελέγξετε το “πόθεν” και όχι το “έσχες” των εκατομμυριούχων βουλευτών και βεβαίως να το φορολογήσετε. Είναι πιο ηθικό και αποδοτικό από το να κόβετε συντάξεις των 300 ευρώ. Δεν κατηγορώ κανέναν Έλληνα πολιτικό για κλέφτη. Αλλά ξέρετε τα περί της γυναικός του Καίσαρα. Αν και στην ελληνική Βουλή δίνεται η εντύπωση πως ο Καίσαρας είναι η γυναίκα του βουλευτή, που απλώς έτυχε να έχει προίκα.

Πάμε τώρα στα πιο  δύσκολα. Κύριε Βενιζέλο, είσαστε μια πολύ σημαντική μονάδα αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Του συστήματος που ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, γι αυτό που είναι η χώρα. Μας αρέσει να μιλάμε αορίστως γι αυτό, αλλά εγώ έχω μάθει να μιλώ συγκεκριμένα. Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου. Ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, περί μη ευθύνης δηλαδή, είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτό το έκτρωμα που οδηγεί στην ατιμωρησία, που μετρά την παραγραφή όχι με χρόνια αλλά (άκουσον άκουσον) με θητείες στη Βουλή, που είναι μια πρόκληση για την κοινωνία. Αυτό το νόμο χρησιμοποίησε ο κύριος Καραμανλής για να παραγράψει τα αδικήματα των υπουργών του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όχι μόνο.

Δικός σας νόμος είναι και αυτός που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών. Σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε περίπτερο χωρίς άδεια. Μπορούν όμως τα κανάλια. Αυτά τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν με προσωρινές άδειες. Έτσι καναλάρχες και κυβερνήσεις μπορούν να αλληλοεκβιάζονται και να “αυτορυθμίζονται”.

Δικός σας είναι ο νόμος που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ, δηλαδή Ανωνύμων Εταιριών, κάτω από την «λαϊκή απαίτηση» των οπαδών. Οι ΠΑΕ αυτές χρεώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους (μέχρι και πλαστά τιμολόγια έκοβαν) και εσείς χαρίσατε τα χρέη. Τα κλεμμένα. Πήρατε δηλαδή τα δικά μου λεφτά και τα δώσατε στα λαμόγια και τις παράγκες.

Ας αφήσουμε το παλιό σας νομοθετικό έργο και ας πάμε στο δεύτερο. Δηλαδή στο Proton. Σημειώνω προκαταβολικά πως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως είναι μια προσωπική σας μεθόδευση και όχι μια κυβερνητική απόφαση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου “επιθετική σχεδίαση” αλλά με την πραγματικότητα. Στο υπουργικό συμβούλιο δεχθήκατε σφοδρή επίθεση για την υπόθεση Proton, αλλά προχωρήσατε.

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία  αποκάλυψε πως τον Ιούλιο του 2011, πήρατε την απόφαση να δώσετε 100 εκατομμύρια από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του κυρίου Λαυρεντιάδη. Την εποχή εκείνη ο κύριος Λαυρεντιάδης και η Τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις. Επίσης ο νόμος 2362/95 (νόμος που έγινε ακριβώς για να μην υπάρχουν σκάνδαλα Κοσκωτά) δεν επέτρεπε αυτή την χρηματοδότηση. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με επιστολή τους σας είχαν πει πως αυτό είναι παράνομο. Εσείς όμως το κάνατε. Στην εκπομπή είπατε πως η απόφαση αυτή των στελεχών του Λογιστηρίου του Κράτους «ήταν παράνομη γιατί δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα» Πρωτοτυπία νομική. Κάτι είναι ή όχι παράνομο, με βάση το αν συμπορεύεται με το νόμο και όχι με την κυκλοφορία των εφημερίδων. Πέρα βέβαια από το γεγονός πως όταν σας κοινοποιήθηκε η διαφωνία, δεν είχε δημοσιευτεί σε καμιά εφημερίδα. Ο παράνομος ήσασταν εσείς, με βάση το νόμο του 1995.

Αυτό το ξέρατε καλά. Γι αυτό προχωρήσατε σε ένα άλλο «νομοθέτημα». Σε άσχετο νόμο, τον 4002/2011 προσθέσατε άρθρο που σας αμνηστεύει προκαταβολικά. Νομοθετήσατε δηλαδή πως αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών, έχετε το δικαίωμα να πάρετε αποφάσεις χρηματοδότησης των Τραπεζών. Αυτό το «συστημικής» είναι μια νέα εφεύρεση. Μάλιστα ο νόμος φροντίζει να αμνηστεύσει τους υπουργούς Οικονομίας (και εσάς βέβαια) από το 1997. Γιατί από το 1997; Είχαμε συστημική αστάθεια από τότε ή παρουσιάζει αστάθεια κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη;

Αφού δώσατε τα 100 εκατομμύρια  τώρα χρεώνετε το Δημόσιο με άλλα 800 για την κρατικοποίηση της  Τράπεζας. Η πτώση βεβαίως της Τράπεζας Proton δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της από τα αφεντικά της. Επιχορηγούσαν τον εαυτό τους. Αντί να ασκήστε έλεγχο (με την Τράπεζα της Ελλάδας, (άλλη μεγάλη αμαρτία μια ιδιωτική Τράπεζα που εμφανίζεται ως θεσμικό όργανο του κράτους) τους χρηματοδοτήσατε και τελικώς μας τα φορτώσατε στην πλάτη.

Αλλά δεν σταματήσατε  εκεί. Ο κύριος Λαυρεντιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει καταχραστεί 51 εκατομμύρια, δεν θα πάει φυλακή. Δεν θα υπάρξει καν ποινική δίωξη. Ο λόγος είναι ένας άλλος νόμος που έχετε ψηφίσει. Πάλι εδώ η υπογραφή σας. Με τον νόμο 3904/2010, θεσμοθετείτε το ακαταδίωκτο γι’ αυτούς που θα καταχραστούν χρήματα αλλά θα τα επιστρέψουν πριν διωχθούν ποινικά. Ετσι ο κύριος Λαυρεντιάδης, επιστρέφοντας τα 51 εκατομμύρια (αφού τα επένδυσε, κέρδισε απ αυτά ή οτιδήποτε άλλο) δεν διώκεται. Πρόκειται για μία ακόμη νομική «επανάσταση» που γίνεται με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών. Ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γνωρίζετε πως κατά καιρούς νόμοι για «αποσυμφορήσεις» κρύβουν την απελευθέρωση ολίγων επωνύμων που καταδικάστηκαν. Έτσι στο παρελθόν έχουν αποφυλακιστεί, «για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος» ο Μάκης Ψωμιάδης, ένας καναλάρχης και κάποιοι απατεώνες δικηγόροι εκ Θεσσαλονίκης…

Μπορώ να σας πω πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία είναι η δουλειά μου να σας τα πω. Πώς τα λένε στα δικαστήρια στις αγωγές κατά δημοσιογράφων (άλλος δικός σας νόμος); «Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις». Αυτό ακριβώς κάνω. Ένας λόγος παραπάνω γιατί πληρώνομαι «από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», όντας εργαζόμενος στην πολύπαθη Δημόσια Τηλεόραση που οι κυβερνήσεις θεωρούν τσιφλίκι τους. Θα σας παρακαλούσα να το σεβαστείτε. Και να σπαταλήσετε λίγη από την φημολογούμενη ευφυΐα και ρητορεία σας, να μου απαντήσετε. Γιατί αυτή είναι η δικιά σας υποχρέωση. Εκτός αν προτιμάτε να με απολύσετε." 

(από ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ, 19 Οκτωβρίου 2011, εδώ).

 Και το σχετικό απόσπασμα της τηλεοπτικής αντιπαράθεσης

Η Άμεση Δημοκρατία και η Αριστερά

  Κυρίαρχο και θεμελιώδες στοιχείο του Αμεσοδημοκρατικού προτάγματος αποτελεί ο μετασχηματισμός του Κράτους σε Πολιτεία.  Αντίστοιχα, τούτος ο μετασχηματισμός εξυπακούει την ανάταξη του παθητικού Υπηκόου (που αποτελεί το "αντικείμενο" του Κράτους/Εξουσίας) σε ενεργό και κυρίαρχο Πολίτη (δηλαδή "υποκείμενο" της Πολιτείας/Εξουσίας). Ένας τέτοιος μετασχηματισμός δεν συνιστά ούτε υποθέτει απλώς και μόνον μιά "πολιτική" μεταβολή, δηλαδή μια μεταβολή που θα αφορά τους συσχετισμούς και τις ποσοστώσεις της λαϊκής συμμετοχής. Συνυποθέτει και εξυπακούει επιπλέον μιά σταδιακή πολιτισμική ανατροπή, το εύρος και το βεληνικές της οποίας μόνον αχνά μπορούμε να προεικάσουμε σήμερα. Εντελώς σχηματικά αυτή η πολιτισμική ανατροπή μπορεί να περιγραφεί ως το πέρασμα σε ένα νέο τύπο Ανθρώπου, δηλαδή το πέρασμα από τον homo oeconomicus στον homo politicus.  Αυτό το "πέρασμα" ως μακροπρόθεσμη  βλέψη, συνιστά την "ουτοπική" πτυχή του όποιου αυθεντικού Αμεσοδημοκρατικού Κινήματος - δηλαδή το  φωτεινό και αδιαπραγμάτευτο ορόσημο που θα προσανατολίζει την καθημερινή Πράξη και  Σκέψη του.
  Τούτη η πολιτισμική ανατροπή, τούτο το "πέρασμα" σε έναν νέο τύπο Ανθρώπου, ως "ουτοπικό" ορόσημο δεν μπορεί να "διαταχθεί": η Ιστορία δεν υπακούει ούτε στις Ικεσίες των  Μαζών, ούτε στα Ευχολόγια των Διανοουμένων ούτε στο Διατάγματα των Δικτατόρων. Ο homo politicus συνιστά μιά "δημιουργία-μέσα-στο-χρόνο" πολυσύνθετων ιστορικών, κοινωνικών και πολιτισμικών διεργασιών, τέτοιων και τόσων που η ανθρώπινη διάνοια μπορεί μεν να υποθέσει αλλά δεν μπορεί να προκαταλάβει. Τουλάχιστον αυτό μας διδάσκει ο μετασχηματισμός του homo religiosus σε homo oeconomicus που έλαβε χώρα στη Δύση μεταξύ του 14ου και 19ου αιώνα. Μάλιστα, αυτό το παράδειγμα μας δείχνει οτι ο μετασχηματισμός δεν προκύπτει ευθύγραμμα και "ανόθευτα": κρίσιμα στοιχεία του homo oeconomicus καθορίστηκαν δραματικά από την ηθική ενός ("αιρετικού") homo religiosus. ( βλ. MAX WEBER, Η Προτεστάντικη Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, εκδ. Gutenberg).
  Ωστόσο υπάρχουν όλες εκείνες οι ενδείξεις που μας επιτρέπουν να εικάσουμε ότι η Παγκόσμια και ειδικότερα η Δυτική Ιστορία ευρίσκεται μπροστά σ' ένα νέο "κατώφλι" και  αναζητά νέους "προσανατολισμούς". Χωρίς να παρακάμψουμε τα υπαρξιακά αδιέξοδα που τίθενται στον σύγχρονο homo oeconomicus (ή μάλλον στην έσχατη απόληξή του, τον μετασχηματισμένο σε animal laborans άνθρωπο), υπάρχουν και περισσότερο "απτές" ενδείξεις. Όχι μόνον η σημερινή Οικονομική Κρίση με την απρόβλεπτη έκβασή της, αλλά και το επιτεινόμενο Οικολογικό Αδιέδοδο, η Πληθυσμιακή Υπερφόρτωση του πλανήτη,  η μετατόπιση του Γεωστρατηγικού-Οικονομικού Κέντρου του Κόσμου από τη Δύση στην Ανατολή, οι συντελούμενες Πληθυσμιακές Μετακινήσεις, συνιστούν ορισμένες από αυτές. Όλα τούτα, καθώς και οι άπειρες  αλληλεπιδράσεις  που προκύπτουν από αυτά, τροφοδοτούν   μιά αναδιάταξη αυτού που ο Καστοριάδης ονόμαζε "Κοινωνικό Φαντασιακό". Και επιπλέον ενεργοποιούν, τουλάχιστον στη Δύση, το "Θεσμίζον Φαντασιακό" ή "Ριζικό Φαντασιακό" , δηλαδή μιάν apettite γιά ριζική αναθέσμιση της Δυτικής Κοινωνίας. (Κ. Καστοριάδης, Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, εκδ. Ράππα). 
   Τούτο το "Θεσμίζον Φαντασιακό" δεν είναι ακόμα διαμορφωμένο και μονοσήμαντα εκκεντρωμένο.  Αντίθετα μέσα από τον μαγματικό πυρήνα του, εκδιπλώνονται δύο τουλάχιστον τάσεις, διαμετρικά αντιφατικές. Από τη μιά διαπιστώνονται ισχυρά συμπτώματα υποστροφής σε μιά νέα Φεουδαρχία, γεγονός που υποδηλώνεται από την αύξουσα συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια αλλά και υποδαυλίζεται από την μακάρια αφασία και πολιτική παθητικότητα κρίσιμων Μαζών. Αυτή η υποστροφή συντελείται σιωπηρά και δεν έχει ακόμα αποσπάσει την προσοχή των Διανοουμένων - με μιά χαρακτηριστική εξαίρεση (Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ, Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, τόμος Ια, σελ. 69, εκδ. Θεμέλιο). Από την άλλη, έχουμε Αμεσοδημοκρατικές διεγέρσεις, αδιαμόρφωτες και εν πολλοίς ασυνάρτητες, οι οποίες κολυμπούν μέσα σ΄έναν θεωρητικο-ιδεολογικό κενό και ψηλαφούν την Κοινωνική Συγκατάνευση χωρίς να μπορούν φυσικά να την αδράξουν. Ο κύριος λόγος αυτής της αδυναμίας δεν είναι μόνον η "μακάρια αφασία" των κρίσιμων Μαζών αλλά και - ιδιαίτερα- τα αριστερά σύνδρομα από τα οποία διαπερνούνται τα όποια εμβρυώδη Αμεσοδημοκρατικά Κινήματα. Μ΄αυτά προσπαθούν να γεμίσουν τόσο την πρακτική τους αβελτηρία όσο και το θεωρητικο-ιδεολογικό τους κενό. Όμως αυτά ακριβώς τα αριστερά σύνδρομα  καθιστούν τις Αμεσοδημοκρατικές ενοράσεις αμφίλογες ή ύποπτες στις μεγάλες Μάζες.  
   Τα  αριστερά σύνδρομα είναι ωστόσο αναπόφευκτα : όχι μόνο κάτω από την επικαιρότητα μιας ζοφερής οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω της κληρονομημένης  Δυτικής Σκέψης της οποίας η Αριστερή πτυχή της είναι καθοριστική. Ακόμα και το πλέον αυθεντικό αμεσοδημοκρατικό αίτημα, της "ισονομίας" γιά παράδειγμα, σήμερα λαμβάνει αναπόδραστα αριστερές συνδηλώσεις χάρις στη Κληρονομημένη Σκέψη  και τα αντίστοιχα πνευματικά αντανακλαστικά. Η θέση μας βέβαια είναι ότι τα αριστερά σύνδρομα  θα ακυρώσουν την διαμόρφωση μιάς αυθεντικής Αμεσοδημοκρατικής Σκέψης και Βλέψης, αν και οψέποτε κυριαρχήσουν , και αν το ευρύτερο Κίνημα για 'Αμεση Δημοκρατία δεν οριοθετήσει αποφασιστικά τους θεωρητικούς και πρακτικούς συσχετισμούς με την Αριστερά. Βασικά γιατί υπάρχει μιά θεμελιώδης και, κατά τα φαινόμενα, αγεφύρωτη αντίθεση : η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, αποβλέπει στην ισχυροποίηση του Κράτους  και η Άμεση Δημοκρατία αποβλέπει στον  μετασχηματισμό του Κράτους σε Πολιτεία. Η ισχυροποίηση του Κράτους δεν είναι ένα "εφηβικό πταίσμα" της Αριστεράς που το έχει δήθεν υπερβεί με την ενηλικίωσή της - αντίθετα, είναι η καταστατική της αρχή, ο ακρογωνιαίος της λίθος, το ανεξόριστο sine qua non της. Ένας ετεροβαρής συμβιβασμός μ΄αυτό θα ακύρωνε εν τη γενέση του τον κεντρικό πυρήνα του Αμεσοδημοκρατικού Προτάγματος.
  Επιπλέον και σε συνάφεια, για έναν τόσο μεγάλο πολιτικο-πολιτισμικό μετασχηματισμό, τον  μετασχηματισμό homo oeconomicus  σε homo politicus, η θεσμική Αριστερά (ελληνική και ευρωπαϊκή) είναι θεωρητικά ανερμάτιστη, ιδεολογικά μετέωρη και πρακτικά (οσονούπω και ανομολόγητα) εχθρόπαθη. Αυτή η θέση μας δεν είναι ούτε αυθαίρετη ούτε εμπαθής προκατάληψη. Αντίθετα διαμορφώνεται κάτω από το φώς της ίδιας της ιστορικής εμπειρίας και, φυσικά, των ίδιων των θεωρητικο-ιδεολογικών προϋποθέσεων της Αριστεράς. Συνοψίζοντας εδώ μόνον τον ιδεολογικό και θεωρητικό  ορίζοντα της Αριστεράς θα επισημάνουμε επιγραμματικά τα εξής κρίσιμα σημεία:
    (1).  Η θεωρία της έχει δομηθεί αφετηριακά και έχει επενδυθεί ιστορικά για να υπηρετήσει την έσχατη απόληξη του homo oeconomicus - δηλαδή τον μετασχηματισμένο σε animal laborans νεωτερικό άνθρωπο. Τό ίδιο δηλαδή που ισχυρίζεται και πράττει διαχρονικά και η Φιλελεύθερη Οικονομική Σκέψη, αλλά με αντεστραμμένα ορισμένα από τα πρόσημα της Αριστεράς. Η Arendt γενίκευσε την  συγκλίνουσα δυναμική αμφότερων των θεωριών ως εξής :"Το τελευταίο στάδιο της κοινωνίας του μόχθου, η κοινωνία των επαγγελματιών, απαιτεί από το μέλη της μιάν απολύτως αυτόματη λειτουργία, ωσάν η ατομική ζωή να είχε στην πραγματικότητα βυθισθεί μέσα στην συνολική διαδικασία της ζωής  του είδους και η μόνη πραγματική απόφαση που απαιτείται ακόμα από το άτομο [είναι] ...να εγκαταλείψει την ατομικότητά του και να συγκατατεθεί σ' έναν αποχαυνωμένο, 'ηρεμισμένο' λειτουργικό τύπο συμπεριφοράς". ( HANNAH ARENDT, Η Ανθρώπινη Κατάσταση, εκδ. Γνώση, σελ. 434). 
    (2). Η Αριστερή Θεωρία συνεχίζει και φέρνει στο λογικό του τέρμα το πρόγραμμα του  Διαφωτισμού - ενός Διαφωτισμού που απέναντι στο "μύθο" και τη "δόξα" θέτει το ιδεώδες του "Λόγου". Αλλά τούτος ό "Λόγος" κατέληξε ένας "Εργαλειακός Λόγος", δηλαδή ένας ποιό καταπιεστικός και ποιό ολοκληρωτικός Μύθος, που η Αριστερά (ακόμα και η ανανεωτική) συνεχίζει να ενσαρκώνει και να τον υπηρετεί - έστω και ασυνείδητα και παρά τους κατά καιρούς "ανανεωτισμούς". ( MAX HORKHEIMER & TH. ADORNO, Η Διαλεκτική του Διαφωτισμού, εκδ. 'Υψιλον). 
  Απέναντι σ' αυτές τις δύο κομβικές θεωρητικές (προϋπο)θέσεις της Αριστεράς, το Αμεσοδημοκρατικό Πρόταγμα διαφοροποιείται τόσο ως υπέρβαση του homo oeconomicus/animal laborans όσο και ως υπέρβαση του δογματικά εκφραζόμενου και αυταρχικά (εκ των άνω) επιβαλλόμενου Εργαλειακού Λόγου. Το Αμεσοδημοκρατικό Πρόταγμα υιοθετεί την ατομική "δόξα", δηλαδή την υποκειμενική "γνώμη" που, συγκερασμένη στην "Πνύκα" και διαμεσολαβημένη από την αρχή της πλειοψηφίας,  μετατρέπεται σε Λόγο-της-Πολιτείας. 
  Βέβαια  όλα αυτά απαιτούν  μιά διεξοδικότερη  ανάλυση, αφού επιπλέον στο προσκήνιο εισάγεται, τουλάχιστον έμμεσα, και η συζήτηση για τον Δυτικό Μεταμοντερνισμό. Αυτή λοιπόν θα την  επιχειρήσουμε σε προσεχή ανάρτηση.
 +++