Στους φίλους της ''ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ'' θα ήθελα να στείλω τις ειλικρινείς ευχές μου για το ΝΕΟ ΕΤΟΣ. Σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς δεν πρέπει να μας λείψει η αισιοδοξία. Κι αν ακόμα οι αντιξοότητες είναι μεγάλες, ας σκεφτούμε πως είναι προσωρινές. Κι αν μια τέτοια σκέψη είναι δύσκολη, αν δεν μας προκύπτει άμεσα, μέσα στη ψυχρή διαύγεια της Λογικής, ας μεθύσουμε !!
Η Μέθη είναι ο μόνος τρόπος για να υπερβούμε τη στενότητα της Λογικής, αυτής της Λογικής που πάντα αυτοπαγιδεύεται στον μικρό ορίζοντα της επίκαιρης ''αιτιότητας'' . Η μέθη μας εξυψώνει πάνω απο το εφήμερο, το μικρό, το απαισιόδοξο. Μας συμπαρασύρει στον κόσμο των υπέροχων, των αδιάγνωστων δυνατοτήτων : όχι το παρόν αλλά όλο το παρελθόν μας έρχεται να φωτίσει το μέλλον. Και πραγματικά, κανένας δεν μπορεί να είναι απαισιόδοξος όταν ξανασυναντήσει ολόκληρο το παρελθόν του. Μέσα σ' αυτό υπάρχουν στιγμές υπέροχου μεγαλείου που θα ξαναζωντανέψουν ως υπόσχεση μέλλοντος. Γιατί όπως είπε και ο μέγας Nietzsche, '' αν η ψυχή μας δονήθηκε από ευτυχία και ήχησε σαν χορδή άρπας μόνο μιά φορά, όλη η αιωνιότητα χρειάσθηκε για να παράξει αυτό το συμβάν - και σ' αυτή τη μιά στιγμή της κατάφασής μας όλη η αιωνιότητα ονομάστηκε καλή, λυτρωμένη, δικαιωμένη και επιβεβαιωμένη'' . Η μέθη αποκαθιστά την επαφή μας με τούτη τη στιγμή που η ψυχή μας ''ήχησε σαν χορδή άρπας'' και οι δρόμοι του μέλλοντος ξαναγίνονται ''μουσικοί'', φωτεινοί, αισιόδοξοι... Αλλά φίλοι μου, ας θυμηθούμε οτι δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος μέθης - ο γνωστός ... Αρκεί η προδιάθεση και κάθε τι, ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια λησμονημένη φωτογραφία, ένα τραγούδι που έρχεται στα χείλη, ένα φευγαλέο τοπίο - όλα μπορούν να γίνουν ''μέσα'' μιας εκστατικής μέθης. Προπάντων - ο Έρωτας !!
Μ' αυτές τις λίγες (και... ''απερίσκεπτες'') σκέψεις φίλοι μου ας υποδεχτούμε το ΝΕΟ ΕΤΟΣ αισιόδοξα, δηλ. ε κ σ τ α τ ι κ ά !!
Οιδιανοούμενοι είναι συνήθως αυτάρεσκοι, και όσο ρηχότεροι είναι ως διανοούμενοι τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αυταρέσκειά τους. Αυτή η αυταρέσκεια, όταν συνοδεύεται με άλλες εμμονές, ιδεοληψίες ή και παιδικές φοβίες, καταλήγει σε νεύρωση με συχνά ψυχωσικά συμπτώματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις αυτάρεσκων διανοουμένων χωρίς παθολογία στούς οποίους συμβαίνει να εξαχνώνεται και το ελάχιστο προαπαιτούμενο κάθε διανοούμενου : χάνεται δηλαδή ο ανακλαστικός αυτοστοχασμός - με άλλα λόγια, η ικανότητα να αυτολογοκρίνεις τις σκέψεις σου πριν τις εκφράσεις.
Η πιο έκδηλη μορφή ρηχότητας σ’ ένα σύγχρονο διανοούμενο είναι η πεποίθηση ότι υπάρχει (κάπου εκείκοντά στο νου, στον εγκέφαλο, στη ψυχή - δεν ξέρουν και πού ακριβώς να το τοποθετήσουν…) κάποιο σοβαρό «πράγμα», κάτι σαν όργανο ή εργαλείο που το ονομάζουν«αυτεξούσιο», «ελεύθερη βούληση» ή ακόμα και «ελεύθερη εκλογή». Γι’ αυτότο «πράγμα» πιστεύουν ότι το άτομο δύναται να το ελέγξει, να το διατάξει μάλιστα. Έτσι, στο άκουσμα αυτής της διαταγής - έτσι πιστεύουν οι εξόχως ρηχοί διανοούμενοι - το «αυτεξούσιο» ή η «ελεύθερη εκλογή» θα σπεύσει, σαν πιστός και υπάκουος στρατιώτης, να εκτελέσει τη διαταγή. Ποιός όμως θα διατάξει το«αυτεξούσιο»; Α ! εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο και τα μεγάλα λόγια αρχίζουν τώρα να βγαίνουν μασημένα. Έτσι αρχίζουν να διχοτομούν το νού, τη ψυχή και ακούσαμε πολλές άλλες πομπώδεις φαντασιώσεις των φιλοσόφων. Ο Πλάτων για παράδειγμα έφτασε στο σημείο να τριχοτομήσει το νου - αλλά αυτόςνομιμοποίησε τον εαυτό του κάτω από το επιχείρημα του δικαιώματος του «βασιλικού ψεύδους» που, ως ανώτερη πνευματικότητα, μπορεί να επιφυλάξει για τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση: δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια για έναν σύγχρονο διανοούμενο από την πίστηστο«αυτεξούσιο», (ή «ελεύθερη βούληση» ήκαι «ελεύθερη εκλογή»).
Για να έρθω στο θέμα μας, ο κος ΔΗΜΟΥ στο ανωτέρω παράθεμα μας λέει - εκτός των άλλων - πως ο καπνιστής ή μη καπνιστής έχει το περίφημο «αυτεξούσιο» να αρχίσει, να σταματήσει, να διακόψει προσωρινά «κατά βούληση» κάτι που - υποτίθεται - δεν άρχισε «κατά βούληση». Αυτό , όπως είδαμε προηγουμένως, δεν είναι παρά μια διαδεδομένη λαϊκή μωρία που απλώς την επαναλαμβάνουν και οι υποτιθέμενοι διανοούμενοι. Βέβαια ο κος ΔΗΜΟΥ δεν σταματάει εκεί: επικαλείται και άλλες πομφόλυγες της Μοντερνικότητας όπως ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΗ ΒΙΑ, και όλα τούτα τα λέει χωρίς κανένα ανακλαστικό αυτοστοχασμό. Γιατί ο κος ΔΗΜΟΥ γνωρίζω - καθώς έχω περιτρέξει το ιστολόγιό του - ότι είναι υπερασπιστής της Μοντερνικότητας και ιδιαίτερα της Τεχνολογικής Μοντερνικότητας. Διαθέτει μάλιστα και Υπολογιστή και Αυτοκίνητο (ένα ή πολλά; - το αγνοώ). Και, μποτιλιαρισμένος κάπου στην Αθήνα, δεν αγχώνεται ούτε βιάζεται, καθώς μας λέει ο ίδιος. Το απολαμβάνει μάλιστα καθώς ακούει κομμάτια του ΜΠΑΧ, και του ΜΠΑΡΤΟΚ , όμως αμολάει στους διαβάτες του πεζοδρομίου και στη Πόλη γενικότερα , μισό τόνο καυσαέρια (αυτό δεν μας το λέει, το βιώνουμε όμως εμείς). Βέβαια τα καυσαέρια των αυτοκινήτων δεν τα έχουν επιλέξει οι πεζοί ή οι ποδηλάτες (όπως εγώ) αλλά στο κάτω - κάτω, αν είναι να απολαύσει τον ΜΠΑΧ ο κος ΔΗΜΟΥ, ας πάει και το παλιάμπελο…Τι τον νοιάζουν τον κο ΔΗΜΟΥ, αυτή τη στιγμή της μουσικής έκστασης, τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του πεζού η του ποδηλάτη που μόλις μπορεί να ανασάνει από το καυσαέριο ;;; Προπάντων : πώς ως πεζός ή ποδηλάτης να ασκήσεις βία στον βιασμό που σου ασκεί ένας εποχούμενος διακεκηρυγμένος θιασώτης της μη βίας και μάλιστα πεπαιδευμένος μουσικόφιλος;;; Στο τέλος-τέλος αφού ο κος ΔΗΜΟΥ μπορεί ελεύθερα να επιλέγει την μουσική έκστασηεμείς οι πεζοί ή ποδηλάτες μπορούμε εξίσου ΕΛΕΥΘΕΡΑ να επιλέγουμε τον καρκίνο των πνευμόνων, την αποφρακτική πνευμονοπάθεια ή το έμφραγμα - αλλά ΜΟΝΟ για τον εαυτό ΜΑΣ, από τα δικά του καθημερινά καυσαέρια. Τι στο καλό το έχουμε αυτό το περίφημο «αυτεξούσιο»... Τώρα, γιατί ο τόσο θαυμάσια διακεκηρυγμένος ανθρωπισμός του κου ΔΗΜΟΥ - συνδυασμένος με το θαυμαστό «αυτεξούσιό» του - δεν τον υποχρεώνει να σεβαστεί και τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ των συμπολιτών του και , όπως οι πολλοί, να μετακινηθεί με τα Μαζικά Μέσα, το κατανοούμε. Ανήκει - υποτίθεται - στην πνευματική (και οικονομική ;;;) Ελίτ της χώρας, και τα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς, εξ αντικειμένου…, ανήκουν στις Μάζες. Άλλωστε πώς να απολαύσεις ΜΠΑΡΤΟΚ μέσα στο Μετρό;;;. ΜΗΠΩΣ - λέω: ΜΗΠΩΣ - τα περίφημα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ είναι μόνον ένα άλλοθι των κυρίαρχων Ελίτ για να νομιμοποιούν την δική τους βία εν ονόματί τους;;; Επιπλέον: υπάρχουν και οι εκάστοτε κοι ΔΗΜΟΥ που αναπαράγουν το παραμύθι των γιγάντων της αυτοκινητοβιομηχανίας ότι τα καυσαέρια των αυτοκινήτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την οικιακή σάουνα - τόσο πολύ βελτιώνουν την υγεία μας !!!! (ΕΡΩΤΗΣΗ: έχει κάνει ο κος ΔΗΜΟΥ καμιά καταγγελία για την μόλυνση της ατμόσφαιρας της πόλης από την αλόγιστη χρήση του Ι.Χ.;;; - το ερωτώ γιατί το αγνοώ και δεν θέλω να τον αδικώ).
Όμως οι ρηχοί και αυτάρεσκοι διανοούμενοι στηρίζουν και νομιμοποιούν με την αδολεσχία τους όχι μόνον τα συμφέροντα αλλά και (κυρίως) τις ιδεοληψίες και τις νευρώσεις της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Αυτό βέβαια είναι παλαιόθεν γνωστό αλλά το τελευταίο καιρό της ΥΠΕΡΜΟΝΤΕΡΝΙΚΟΤΗΤΑΣ και του «anything-goes» έχει γίνει αυτονομιμοποιούμενη μόδα. Και συνδυάζεται ιδιαίτερα με την μόδα μιας «υγιεινολογικής σύλληψης της ζωής». Να διορθώσω: δεν πρόκειται ακριβώς για μια απλή μόδα αλλά (όπως μας πληροφορεί ο λαμπρός και αείμνηστος κοινωνιολόγοςCR. LASCH, Η Εξέγερση των Ελίτ, εκδ. ΝΗΣΙΔΕΣ, σελ. 26 ) πρόκειται για ιδεοληψία των κυρίαρχων αμερικανικών Ελίτ. Αυτές είναι που έχουν ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό μια ολόκληρη σταυροφορία για να δημιουργήσουν ένα «περιβάλλον χωρίς τσιγάρο» κλπ. Σταυροφορία που -λόγω πιθηκισμού - ξεκίνησε και στην Ευρώπη και έφθασε και στην Ελλάδα του (κατ’ εξοχήν αυτάρεσκου και πιθηκίζοντος) Υπουργού Υγείας, κου Αβραμόπουλου. Την ιδεοληψία αυτή αναπαράγει - δίχως ανακλαστικό αυτοστοχασμό βέβαια - και ο κος ΔΗΜΟΥ και πάντα κατά το μέτρο των συμφερόντων του. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι δεν υποψιάζεται καν ότι με την «υγιεινολογική σύλληψη της ζωής», αναπαράγει μόνον μιαν αμερικάνικη προκατάληψη και όχι ένα επιστημονικώς αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα. ( Η χειρότερη μομφή για ένα διανοούμενο είναι να τον αποκαλέσεις ''παπαγαλάκι'' ...) Πρόκειται - σύμφωνα με την απόφανση τουTERRYEAGLETON, Η Έννοια της Κουλτούρας, εκδ ΠΟΛΙΣ, σελ. 154 - για μια αμερικάνικη «ψύχωση με το σώμα» που έγινε μόδα και της οποίας οι παραλλαγές τις συναντάμε «στη φοβία του καρκίνου και του καπνίσματος, στη μανία της δίαιτας και του αθλητισμού, της υγιεινής και της σωματικής άσκησης, της σεξουαλικότητας,…». Είναι επίσης πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο EAGLETON, (ο.π. σελ. 155) σημειώνει ότι «Το αμερικάνικο φετίχ με το σώμα είναι μια παράξενη μίξη ηδονισμού και πουριτανισμού». Μπορούμε μάλιστα να πούμε πως πρόκειται για έναν κακέκτυπο νεοπουριτανισμό προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους νέου καπιταλισμού. Ύστερα μάλιστα από το έργο του MAXWEBER, HΠροτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, (π.χ.,εκδ. GUTENBERG) δεν έχουμε λόγους να το αρνηθούμε ως ισχυρή εκδοχή. Η «ψύχωση με το σώμα», από ιδεοληψία και ιδεολογία των αμερικάνικων Ελίτ έγινε πανδυτική λαϊκή ιδεολογία και ο κος ΔΗΜΟΥ, ως μη ανακλαστικός στοχαστής, (και ως αντιπουρίστας;;) την παπαγαλίζει στις πλέον γελοίες εκδοχές της και στην Ελλάδα.
Για το υποψιασμένο παρατηρητή όμως, πίσω από την «υγιεινολογική σύλληψη της ζωής» - που την δομούν και πρωτοβουλίες που ενισχύονται από μια σειρά ‘’ειδημόνων’’ με εύλογα οικονομικά συμφέροντα - κρύβεται ένα άγχος Θανάτου. Το άγχος θανάτου καταλαμβάνει όλες τις εποχές που φθάνουν στο τέλος τους, και όπου όλοι οι σταθεροί γνώμονες ζωής έχουν χαθεί μαζί με όλους τους παρήγορους μύθους. Λες και το κέρδος δυό -τριών ετών ζωής θα προσέθετε κάτι περισσότερο στο απέραντο κενό μιας ζωής 70 ή 80 χρονών ή και στην αιωνιότητα του θανάτου. Ο CR. LASCH, Η Κουλτούρα του ναρκισσισμού, εκδ. ΝΗΣΙΔΕΣ, σελ.204 επισημαίνει τον «ανορθολογικό τρόμο για τα γηρατειά και το θάνατο » που «συνδέεται στενά με την ανάδυση της ναρκισσιστικής προσωπικότητας ως κυρίαρχου τύπου προσωπικότητας στη σύγχρονη κοινωνία».( Χρειάζεται εδώ να θυμίσω οτι η αυταρέσκεια είναι εκδοχή Ναρκισσισμού;;) Αλλά δεν είναι μόνο αμερικάνικος ο τρόμος αυτός.Ενθυμούμαι, προ 2 - 3 ετών περίπου, τον γερασμένο τέως Διευθυντή μεγάλης ημερήσιας εφημερίδος (ο κος ΠΑΣΑΛΑΡΗΣ) να προτρέπει τους τηλεθεατές να ''κρατήσουν 5-6 χρόνια ακόμη'' μιας και - όπως διαβεβαίωνε - η βιοτεχνολογία και η ανταλλακτική χειρουργική θα μας εξασφάλιζε μια οιονεί εφηβική ζωτικότητα και μακροημέρευση 300 χρόνων. Οι παρηκμασμένοι - είτε άνθρωποι είτε πολιτισμοί - πάντα ζητούν απεγνωσμένα το ελιξίριο της νιότης μιας και μαντεύουν ότι ο θάνατος επέρχεται. Η ΔΥΣΗ είναι ως πολιτισμός ακριβώς μέσα στον ορίζοντα του θανάτου, και το πρόσφατο οικονομικό ΚΡΑΧ είναι και η επιβεβαίωση αυτής της υπόθεσης και το όχημα της επιτάχυνσής της. Αλλά όλα αυτά δεν είναι πέρα από την στοχαστική εμβέλεια του κου ΔΗΜΟΥ που, ως γερμανόγλωσσος και πολυμαθής, θα διάβασε κάπου εκεί στον MAXWEBER, Η Επιστήμη ως Επάγγελμα, την γεμάτη σοφία και νηφαλιότητα φράση: «είναι αδυναμία να μη μπορείς να αντικρύσεις σοβαρά κατά πρόσωπο τη μοίρα της εποχής».
Για την εποχούμενη μουσική έκσταση του κου ΔΗΜΟΥ βλέπε:
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=310 (ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 29-11-2008: Ο Μπενγιαμίν στην βροχή)
ΣΗΜΕΙΩΝΩ οτι τα ανωτέρω έγραψε ένας καπνιστής, αρκετά καλοπροαίρετος και ανεκτικός ώστε να μη ζητήσει ούτε την κατάργηση των Ι.Χ. οχημάτων, ούτε την υποχρεωτική μετακίνηση με ΜΜΜ, ούτε άλλες εξαλλοσύνες που θα μπορούσαν να αναπαράγουν έναν ιδιότυπο ρατσισμό όπως αυτόν που επιχειρούν και επιβάλλουν οι ιδεοληπτικοί αντικαπνιστές. Ο ανθρωπισμός τους βέβαια κατανοεί την ανοχή μόνο επιλεκτικά και από θέση ισχύος. Τους προτρέπω λοιπόν να ξανακοιταχτούν στο καθρέπτη και - σε έσχατη ανάγκη - στον ψυχίατρο.
Εν όψει των Γιορτώνκαι τωνΔιακοπώνπου θα τις συνοδεύσουνκρίνω σκόπιμονα «ελαφρύνουμε» λίγο το κλίμα των αναρτήσεων. Γιατί ακόμα και η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έχει το δικαίωμα της ανάπαυλας…Ωστόσο νομίζω πως κι αυτή η ανάπαυλα μπορεί να γίνει γόνιμη σε πολλά επίπεδα. Με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και χωρίς την έξαψη των προηγούμενων ημερών, η συναστροφή με συγγενείς, γνωστούς και φίλους μπορεί να αποβεί δημιουργική.
Το ζήτημα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ως το μόνο πολιτικό πρόταγμα που μπορεί να στεγάσει και να προσανατολίσει τελεσφόρα την ΕΞΕΓΕΡΣΗ, αποτελεί ένα ενδιαφέρον αντικείμενο συζήτησης. Ας μη ξεχνάμε ότι η «συζήτηση» αποτελεί μέρος της δημοκρατικής παιδείας και πράξης : «συν - ζητώ», αναζητώ από κοινού, ψάχνω με τους άλλους να βρω, ερευνώ τα υπέρ και τα κατά ενός θέματος, ενός προβλήματος με άλλους και πάντα με όρους αμοιβαία αναγνωρισμένης ισοτιμίας. Η συζήτηση δεν είναι κενολογία και αστεϊσμός, είναι η «θέση - εν - τω - μέσω» ενός προβλήματος που υπερβαίνει τα όρια της παρέας, δηλ. ενός δημοσίου ζητήματος. Η συζήτηση είναι η έξοδος από την σφαίρα της ιδιώτευσης και η είσοδος σε μια δημόσια σφαίρα. Η«συζήτηση» επίσης δεν έχει καμιά σχέση με την μεταμοντέρνα αρχή της «επικοινωνίας» (HABERMAS). Παρά τα λεγόμενα, η «επικοινωνία» είναι μια προπολιτική και (συχνά) αντιπολιτική αρχή. Γιατί δεν προϋποθέτει, με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό, την (εκ των προτέρων) αμοιβαία αναγνωρισμένη ισοτιμία των συμμετεχόντων στην επικοινωνιακή δράση. Για να μη βαρύνω περισσότερο το νοηματικό πλαίσιο θα υπογραμμίσω μόνο ότι η«επικοινωνιακή δράση» δεν προϋποθέτει την ύπαρξη κοινών κωδίκων και πλαισίων αλλά ουσιαστικά είναι αυτή η ίδια η αναζήτηση αυτών των κωδίκων. Απευθύνεται κυρίως στο απολιτικό άτομο μιας κατακερματισμένης και χωρίς πολιτικούς προσανατολισμούς κοινωνίας, μιας κοινωνίας της οποίαςη κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ηδονιστική - καταναλωτική αυτοεκπλήρωση. Αντίθετα η «συζήτηση» αρχίζει με βάση κοινά αναγνωρισμένους κώδικες και τα προτάγματά της είναι πολιτικά, στην ευρεία έννοια του όρου.
Ωστόσο, πέρα από τη «συζήτηση», η ανάπαυλα των ημερών μπορεί να γίνει δημιουργική και με τη μελέτη ενός - δυό βιβλίων, βιβλίων που θα συμβάλουν στη δημοκρατική παιδεία μας. Έχωυπόψη μου το ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ έργο τοJOSIAHOBER : ΜΑΖΕΣ ΚΑΙ ΕΛΙΤ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ , εκδ. πολύτροπον,2003. Το επαναλαμβάνω, πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο, το οποίο ανατρέπει ΜΕΘΟΔΙΚΑ, για την περίπτωση της Αθηναϊκής ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, τον περίφημο «Σιδηρούν Νόμο της Ολιγαρχίας». Πρόκειται για τον «Νόμο» που ανέπτυξε στις αρχές του 20ου αιώνα ο κοινωνιολόγος ROBERTMICHELSκαι σύμφωνα με τον οποίο είναι αναπότρεπτη η σταδιακή εξέλιξη σε ολιγαρχία «οιασδήποτε ανθρώπινης οργάνωσης, αγωνιζόμενης για την επίτευξη συγκεκριμένων σκοπών». Να θυμίσω ότι η σύγχρονη κοινωνία της Δύσης είναι η έμπρακτη και θεσμικά κατοχυρωμένη επιβεβαίωση του θεωρήματος του MICHELS. Η ανασκευή της θεώρησης αυτής γίνεται από τονOBERμε τρόπο διεξοδικό. Οι όποιες πνευματικές, οικονομικές ή αριστοκρατικές Ελίτ της Αθήνας δεν κατάφεραν ούτε να αλώσουν ούτε να αλλοιώσουν τον αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα του αθηναϊκού πολιτεύματος για 200 σχεδόν χρόνια. Η Αθηναϊκή ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αποτελεί ‘’εξαίρεση’’ από τον Νόμο του MICHELS και ως ‘’εξαίρεση’’ απαντά και στις αιτιάσεις των σύγχρονων ελιτιστών. Ο αθηναϊκός λαός (δήμος - σύμφωνα με την αρχαία πολιτική ορολογία) χρησιμοποίησε τις Ελίτγια να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα χωρίς να θυσιάσει κανένα στοιχείο της πολιτικής κυριαρχίας του. Το πλέον αξιοθαύμαστο είναι ότιπαρά την συντριπτική ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το αμεσοδημοκρατικό πολίτευμα και αποκαταστάθηκε, μετά από ένα ολιγαρχικό διάλειμμα, και εμβαθύνθηκε. Το τέλος της αμεσοδημοκρατικής αθηναϊκής πολιτείας συμπίπτει μόνον (και) με το τέλος της αρχαίας αυτόνομης Ελληνικής πόλεως - δηλαδή μετην είσοδο του Ελληνισμού στον ρομαντισμό της κατάκτησης της Ανατολής από τον Αλέξανδρο.Ό αναγνώστης του έργου του OBERμπορεί να λάβει υπόψη του και ορισμένες παρατηρήσεις που έκανα για τις σύγχρονες Ελίτ στις αναρτήσεις της 16ης και 30ης Οκτωβρίου.
Ένα δεύτερο έργο - σημαντικό για την αμεσοδημοκρατική παιδεία - αποτελεί και αυτό της CYNTHIAFARRAR , ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΑΘΗΝΑ , εκδ. Παπαδήμα, 1991.Η FARRARστη μελέτη αυτή επιχειρεί να αναδείξει τα στοιχεία μιας αμεσοδημοκρατικής θεωρίαςπου ανέπτυξαν τρεις κυρίαρχες φιγούρες της προσωκρατικής ελληνικής πνευματικότητας: ο ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ, ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ και ο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ. Μέχρι τώρα το θεωρητικό πλαίσιο της αθηναϊκής Δημοκρατίας σκιαζόταν από τις αποτιμήσεις των κατ’ εξοχήν αντιπάλων της Δημοκρατίας, δηλ. του ΠΛΑΤΩΝΑ και του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Επιλέγοντας τρείς διαφορετικού πνευματικού προσανατολισμού στοχαστές, τον Σοφιστή και Συνταγματολόγο ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ, τον ιστορικό ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ και τον Φιλόσοφο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ, η CYNTHIAFARRARμας δείχνει ότι το μέγα ζητούμενο κάθε πολιτικής και κοινωνικής θεωρίας - «πώς ή κατά ποία έννοια η ‘’πόλις’’ εκφράζει και εξασφαλίζει τους στόχους του κάθε ατόμου και το γενικό καλό» - αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού μέσα στον ίδιο τον ορίζονταμιας Δημοκρατίας που το εμπέδωνε. Εν ολίγοις - αντίθετα προς τις συκοφαντίες των φιλοσοφικών της αντιπάλων - η Αθηναϊκή Δημοκρατία υπήρξε εξαιρετικά αυτοστοχαστική. Τόσο η Τραγωδία όσο οι άλλες εκδοχές πνευματικότητας που αναπτύχθηκαν μέσα στον ορίζοντα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αποτελούν τεκμήρια ενός εξαιρετικά πλούσιου προβληματισμού γύρω από τα όρια του ατομικού και του συλλογικού. Εδώ ο αναγνώστης δεν θα πρέπει να λησμονεί ότι παραμένειεξαιρετικά ΥΠΟΠΤΗ η σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια τόσο των γραπτών του ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ και των άλλων ΣΟΦΙΣΤΩΝ που ήσαν θετικά διακείμενοι προς την Δημοκρατία όσο και όλων των Προσωκρατικών Φιλοσόφων. Κι αυτό σε αντίθεση με την ολική διάσωση του πλατωνικού και αριστοτελικού corpus…
Τέλος θα ήθελα να προτείνω ένα θεμελιώδες κείμενο που ευχαρίστως ομολογώ ότι με προσδιόρισε στα χρόνια της νιότης μου. Πρόκειται για το έργο του νομπελίστα συγγραφέα ALBERTCAMUS, Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, εκδ. Μπουκουμάνη,1971.Η απόδοση του γαλλικού όρου révolté με το «επαναστατημένος» δεν είναι απόλυτα ακριβής, και μάλλον θα έπρεπε να είναι «εξεγερμένος» ( L’ hommerévolté, edit : GALLIMARD 1951, 1998). Ο ΚΑΜΥ συζητά βέβαια και τον «επαναστατημένο» άνθρωπο για να δημιουργήσει ακριβώς μια διάσταση, που τη συναντάμε στην σελίδα 138 επιγραμματικά διατυπωμένη: «Το κίνημα της εξέγερσης στην αρχή τελειώνει γρήγορα. Είναι μόνομια μαρτυρία χωρίς συνοχή. Η επανάσταση αντίθετα αρχίζει από την ιδέα. Είναι ακριβώς η εισαγωγή της ιδέας στην ιστορική εμπειρία, ενώ η εξέγερση είναι μόνο η κίνηση που οδηγεί από την ατομική εμπειρία στην ιδέα». Το έργο του ΚΑΜΥ είναι μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της Δυτικής εμπειρίας στα επίπεδα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Οι ιστορικές επαναστάσεις στη Δύση, η Γαλλική και η Ρωσική έγιναν (ή τουλάχιστον κατέληξαν) στο όνομα φιλοσοφικών αρχών. Η πρώτη έγινε στο όνομα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και η άλλη στο όνομα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. Ωστόσο και οι δυό υιοθέτησαν την Τρομοκρατία και τελικά οδήγησαν στην Ολιγαρχία κάποιων προνομιούχων Ελίτ, του πλούτου και του κόμματος αντίστοιχα.
Ο ΚΑΜΥ τάσσεται με την ΕΞΕΓΕΡΣΗ και την βιωματική της απόφανση: «Η απόλυτη ελευθερία χλευάζει τη δικαιοσύνη. Η απόλυτη δικαιοσύνη αρνιέται την ελευθερία. Για να γίνουν γόνιμες οι δύο έννοιες πρέπει να βρουν το όριό τους η μια μέσα στην άλλη» (σελ. 361). Και δίνει ένα μεγάλο μάθημα που η σημερινή ΕΞΕΓΕΡΣΗ θα πρέπει να λάβει υπόψη της : « Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος θα δικαιώσει όμως το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση που αφήνει ξεκρέμαστη η ιστορική σκέψη, η εξέγερση απαντά: τα μέσα» (σελ. 362).
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ για τον ΚΑΜΥ δεν είναι ένας εύκολος κομφορμισμός όπου θα μπορούσαν να στεγαστούν η μνησικακία, η εξουσιαστικότητα με το αθώο χαμόγελο, η αυταρέσκεια του βολεμένου ρέμπελου ή ο πολιτικός αρριβισμός. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ είναι ένταση και αγωνία : αγωνίζεται για να επιβάλλει ένα ολόκληρο κόσμο αξιών και, κάθε στιγμή, αυτός ο αγώνας κινδυνεύει να σκοντάψει στην τραγική αντίφαση. Θέλει να προασπίσει την αλήθεια και μπορεί να μετέλθει του ψεύδους, θέλει να προασπίσει την αξιοπρέπεια και ενδέχεται να προσβάλλει, επικαλείται το σώμα αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει το πνεύμα, θέλει να εξυψώσει το Εγώ χωρίς να απομειώσει το Εμείς, έχει πάθος αλλά χρειάζεται την παθιασμένη διαύγεια για να μη χάσει ούτε την ορμή ούτε να υποκύψει σ’ έναν εύκολο αλλά αφηρημένο - ιδεατό στόχο: «μέσα σ ’ ένα κίνημα εξέγερσης,…, δεν διαλέγει κανείς ένα αφηρημένο ιδανικό από ψυχική ένδεια και με σκοπό μια στείρα διεκδίκηση. Απαιτεί να προσεχθεί αυτό που μέσα στον άνθρωπο, δεν μπορεί να περιοριστεί σε μιαν ιδέα, αυτό το φλογερό κομμάτι που δεν μπορεί να χρησιμεύσει σε τίποτε άλλο παρά στην ύπαρξη»(σελ. 34). Αυθεντική είναι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ εκείνη που μέσα στην υπερβολή της αναζητεί εναγώνια το όριό της και το μέτρο της : «Στην ιστορία, όπως και στην ψυχολογία, η εξέγερση είναι ένα ακανόνιστο εκκρεμές, που κάνει τις πιο τρελές ταλαντώσεις, γιατί ζητάει τον βαθύτερο ρυθμό του. Αλλά αυτή η αρρυθμία δεν είναι πλήρης. Ολοκληρώνεται γύρω από ένα κεντρικό άξονα. Υποβάλλοντας στους ανθρώπους την κοινή τους φύση, η εξέγερση φέρνει στο φως το μέτρο και το όριο που βρίσκονται στην αρχή (principe) αυτής της φύσης»(σελ. 364). Από τούτη την ένταση, από αυτή την αγωνία, πηγάζει η ανώτερη ΕΥΓΕΝΕΙΑ της εξέγερσης μπροστά στην οποία αναγκαστικά θα υποκληθούν όλοι οι συκοφάντες της. Απο αυτή την ένταση και από αυτή την αγωνία πηγάζει επίσης και η σιωπή του ΚΑΜΥ για ένα πολιτικό πρόταγμα που θα έβαζε την ευγένεια της εξέγερσης στην Ιστορία. Με αυτήν την ένταση και με την ίδια αγωνία εγώ ο ίδιος διάβηκα αυτόν τον Ρουβίκωνα - προσήλθα ενώπιόν σας για να εισηγηθώ την ένταξη της εξέγερσης στην Ιστορία με το πολιτικό πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Δε θέλω να μιλήσω εδώ περισσότερο για ένα έργο τόσο πλούσιο και τόσο επίκαιρο που θα άξιζε να το μελετήσουν όλοι - και εκείνοι που εξεγείρονται και εκείνοι που αποστρέφουν το βλέμμα τους από την ΕΞΕΓΕΡΣΗ, και οι ανέξοδοι μηδενιστές του Μεταμοντερνισμού, αυτοί οι κυνικοί θιασώτες του «anything-goes». Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι για 30 σχεδόν χρόνια είμαι σε έναν μοναχικό αλλά διαρκή διάλογο μαζί του. Αυτόν το διάλογο θα ήθελα να τον μοιραστώ μαζί σας, αρχίζοντας κιόλας με το απόσπασμα απότο «Ο θάνατος του Εμπεδοκλή » του Χέλντερλιν που προτάσσει ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ:
«Κι ανοιχτά αφιέρωνα την καρδιά μου στην σοβαρή και πονεμένη γη,
και συχνά, μέσα στην ιερή νύχτα, της υποσχέθηκα να την αγαπώ πιστά μέχρι το θάνατο,
χωρίς φόβο, μαζί με το βαρύ φορτίο του πεπρωμένου της,
'' Οι ουτοπίες συχνά δεν είναι παρά πρόωρες αλήθειες ''
- Lamartine
Όταν η Ιστορία βγαίνει από το λήθαργο, όταν η Ιστορία πυκνώνει και επιταχύνεται, θέτει αναπόδραστα διλήμματα και επιβάλλει επείγουσες, κρίσιμες αποφάσεις. Μέχρι χθες, κουτσά -στραβά όλοι μας, απολαμβάναμε τη ραστώνη της καταναλωτικής ευωχίας. Σήμερα όλο αυτό το χαλαρό σκηνικό γκρεμίστηκε: η «Κοινωνία της Αφθονίας» τελείωσε και μαζί της πήρε τέλος και ο παιγνιώδης μηδενισμός μας. Εδώ, στην Ελλάδα, προς έκπληξη όλων, το μηδενιστικό «παίγνιο» σταμάτησε απότομα και, χωρίς περιστροφές, παραχώρησε τη θέση του σε μια παθιασμένη και μαζική ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Πρόκειται για μιά ΕΞΕΓΕΡΣΗ που, παρά τους αυτοφενακισμούς των κυρίαρχων Ελίτ (διάβαζε: Ολιγαρχία), προβλέπεται να είναι διαρκής, βαθιά και μαζική. Ως τέτοια, μας αναγκάζει - όλους μας ! - να πάρουμε θέση. Το δίλημμα, όπως είναι φυσικό σε τέτοιες στιγμές, είναι και απλό και τραχύ : θα σταθούμε με την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ή με την ασύδοτη, ασύστολη, λαίμαργη και διεφθαρμένη ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ;;; Ακόμα μια φορά: τούτη η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έχει τις αιτίες της, τη νομιμότητά της, την ευγένειά της. Το γεγονός ότι η Ολιγαρχία δεν της αναγνωρίζει τίποτα απ’ όλα αυτά, δίνει το μέτρο της άμβλυνσής της, της διαφθοράς της. Έτσι ωστόσο διευκολύνει και την απόφαση κάθε απροκατάληπτου ανθρώπου…
Σε ότι με αφορά, κάτω από μια ευτυχή συγκυρία γνώσης, κλίσης και ενστίκτου, η απόφασή μου ήταν, ήδη προ πολού χρόνου, ειλημμένη. Είμαι με την ΕΞΕΓΕΡΣΗ - στην προοπτική μιας ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ !! Άνοιξα αυτό το BLOG στις 11 Οκτωβρίου 2008, επειδή διέγνωσα ότι η Ιστορία έβγαινε από το λήθαργο. Διαισθάνθηκα ότι η χρηματοπιστωτική κρίση, όπως πρωτοεκδηλώθηκε στις ΗΠΑ, θα ήταν το τέλος της Δυτικής «Κοινωνίας της Αφθονίας». Είδα ότι το τέλος της «Κοινωνίας της Αφθονίας» θα ήταν και η έναρξη μιας σειράς ανατροπών - ανατροπών που θα έδιναν το προβάδισμα της Πολιτικής απέναντι στον ευδαιμονιστικό οικονομισμό. Προέβλεψα ότι, μέσα σ’ αυτό τον ορίζοντα, η προοπτική μιας ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - εντεύθεν και εκείθεν του καταναλωτικού φαντασιακού - θα ήταν, ίσως αύριο, και ενδεδειγμένη και περισσότερο εφικτή. Έτσι η χθεσινή ΕΞΕΓΕΡΣΗ στην Ελλάδα, δεν με ξάφνιασε ως ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Ήδη στην ανάρτηση της 2ας Νοεμβρίου 2008 - ένα ολόκληρο μήνα πριν την ΕΞΕΓΕΡΣΗ - είχα κάνει λόγο για το «ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ» των Δυτικών Ολιγαρχιών εκ μέρους των Μαζών. Έγραφα τότε, μεταξύ άλλων, ότι : « η ιδιώτευση που τροφοδοτούσε η αφθονία και η συνακόλουθη πολιτική παθητικότητα φαίνεται να παίρνουν τέλος » . Αυτό λοιπόν που με κατέπληξε με την Ελληνική ΕΞΕΓΕΡΣΗ ήταν μόνον η μαζικότητα και το πάθος που τη συνόδευσε.
Κανένας δεν πρέπει να τρέφει ψευδαισθήσεις : αυτό που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα ήταν μόνον το ξεκίνημα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Ο αυριανός οικονομικός Χειμώνας που θα διανύσει η Ελλάδα θα είναι και μακρύς και επώδυνος για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού και αυτό θα πυκνώσει τις τάξεις της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Αυτό που χθές ήταν μόνο οργή και θυμός αύριο θα το συντροφεύσει η σκυθρωπή αποφασιστικότητα που γεννά η εξαθλίωση. Έτσι, ακόμα και όσοι δεν παρατάχθηκαν με την ΕΞΕΓΕΡΣΗ για λόγους αρχών, θα το πράξουν τελικά από ανάγκη. Συγκλονιστικό όταν το διαπιστώνεις αλλά αναπότρεπτο.
Στο σημείο αυτό λοιπόν αρχίζει η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Και η ευθύνη της είναι πολυδιάστατη. Πρωταρχικά πρέπει να περιφρουρήσει την ηθική ακεραιότητα και την πολιτική υπεροχή της απέναντι στην διεφθαρμένη και τετρομαγμένη Ολιγαρχία. Πρέπει επίσης να προστατευθεί από όλες τις απόπειρες κομματικής χειραγώγησης που ήδη έχουν τεθεί εν έργω. Επιπλέον, με όλες τις πρόσφορες δράσεις και συμπεριφορές, να εξουδετερώνει διαρκώς την μαύρη προπαγάνδα της Ολιγαρχίας. Τέλος πρέπει να καταφέρει να αρθρώσει ένα απλό πολιτικό πρόταγμα που θα γίνει το ενοποιητικό έμβλημα της Εξέγερσης. Μετά το πρώτο σοκ, η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ θα ανασυνταχθεί και θα εξαπολύσει μεθοδικά έναν ολοκληρωτικό πόλεμο - όχι μόνον στο επίπεδο των ΜΜΕ… - ενάντια στην ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Μόνον με μια στάση περισυλλογής και υπευθυνότητας απέναντι στην μεγάλη ιστορική πρόκληση, πρόκληση που άνοιξε η ίδια η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, θα μπορέσουμε να ανταπαντήσουμε.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, στην εβδομάδα που προηγήθηκε, έθεσε την Πολιτική, Οικονομική και Πνευματική Ολιγαρχία του τόπου σε κατάσταση ήθικής και πολιτικής άμυνας. Η Ολιγαρχία γνωρίζει πλέον ότι θα υπάρξει ένας «ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ», σε ανύποπτο χρόνο και σε συνθήκες απροσδιόριστες. Η σκέψη και μόνον αυτού του «ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΥΡΟΥ» είναι παραλυτική, ακόμα και για τον εξωτερικό παρατηρητή. Γι’ αυτό και μέχρι τώρα - άλλωστε είναι πολύ νωρίς για τους ρυθμούς της… - η Ολιγαρχία δεν έχει αποφασίσει πώς θα αντιδράσει. Βέβαια δεν υπάρχουν πολλές εκδοχές αντίδρασης, μόνον ένα δραματικό είτε - είτε. Είτε λοιπόν θα προβεί σε μια βίαιη καταστολή, βυθίζοντας τη Χώρα σ’ ένα οιονεί εμφυλιοπολεμικό χάος, είτε θα αυτοκαταργηθεί παραδίδοντας τη Χώρα στη στοιχειακή ορμή της αναρχίας με ότι αυτό συνεπάγεται…(‘’εθνοσωτήρες’’ κάθε φυράματος).
Εν όψει ενός τέτοιου ενδεχομένου η ΕΞΕΓΕΡΣΗ πρέπει έγκαιρα να θωρακισθεί πολιτικά. Τις ορθές αλλά ασύνδετες και συχνά ετερόκλητες διεκδικήσεις της, η ΕΞΕΓΕΡΣΗ πρέπει να τις στεγάσει κάτω από ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ. Αυτό είναι και το ιστορικό της καθήκον. Γιατί θα συμβεί ακόμα μια φορά αυτό που τόσες φορές επανέλαβε η Ιστορία : όσο η ΕΞΕΓΕΡΣΗ παραμένει βουβή, «κάποιος» (αυτόκλητος ηγέτης ή κόμμα) θα αναλάβει να μιλήσει για λογαριασμό της, να την εκτρέψει και να τη διαψεύσει. Είδαμε αυτές τις μέρες ότι ένας κατεστημένος πολιτικός χώρος προσπάθησε επίμονα να εντάξει την ΕΞΕΓΕΡΣΗ κάτω από τις σημαίες του, να μιλήσει για λογαριασμό της, να καρπωθεί τους αγώνες της αλλά όχι τις αγωνίες της. Για μας ωστόσο, τούτος ο πολιτικός χώρος δεν παύει να είναι μια ακόμα εκδοχή της κατεστημένης πολιτικής Ολιγαρχίας - είναι κόμμα, με τα όργανά του, την κομματική ιεραρχία και γραφειοκρατία, την εφημερίδα του, την κρατική επιδότηση, κλπ.. Πρόκειται για πολιτικό χώρο οργανωμένο στον ορίζοντα της Ολιγαρχίας και, από μια άποψη, το έσχατο αμυντικό ανάχωμά της. Δεν απορρίπτουμε δογματικά και a priori τις ιδέες που γεννά ο χώρος αυτός. Απορρίπτουμε μόνον το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές αναδύονται. Γιατί αυτό το πλαίσιο εγγυάται - σ’ ένα πρώτο επίπεδο - μόνον τον ανεύθυνο και ψηφοθηρικό λαϊκισμό προς όφελος μιας κομματικής Ελίτ και πάντα στον ορίζοντα μιας ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Σε ότι με αφορά, το πολιτικό πρόταγμα που θα μπορούσε να στεγάσει ενοποιητικά όλες τις ρητές και άρρητες βλέψεις της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ είναι το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Δεν ενδιαφέρομαι καθόλου να ορίσω αναλυτικά και κανονιστικά το περιεχόμενο του προτάγματος αυτού. Ασφαλώς ο ελάχιστος θετικός ορίζοντάς του δεν μπορεί παρά να είναι: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ με ισότιμη, άμεση, αδιαμεσολάβητη και εναλλασσόμενη πρόσβαση σε όλες τις θεσμικές μορφές εξουσίας. Επιπλέον, πιστεύω ακράδαντα ότι το κανονιστικό περιεχόμενο του προτάγματος της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, η επεξεργασία και η εξειδίκευσή του, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μόνον μιας διαρκούς συλλογικής ζύμωσης και ώσμωσης, ενός τελεσφόρου δημοψηφισματικού διαλόγου, μέσα στα πλαίσια της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Άλλωστε η ίδια η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, στην ιστορική της πραγμάτωση, δεν ήταν παρά μια ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ενάντια στα ποικίλα φαινόμενα εξουσιασμού που - αναπόδραστα - εκφύονται μέσα σε κάθε κοινωνικο-πολιτικό μόρφωμα.
Από την άλλη πλευρά, το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ θα μπορούσε να αποκτήσει ένα δεύτερο, ευρύτερο περιεχόμενο, και αποφατικά. Δηλαδή σε αντίστιξη και αντίθεση προς ότι είναι το σημερινό καθεστώς της ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ. Το δικό μας πρόταγμα - ενδεικτικά και μόνον για παράδειγμα - δεν θα μπορούσε να ανεχθεί ούτε την ύπαρξη γραφειοκρατικά-ιεραρχικά οργανωμένων κομμάτων, ούτε την ανά 4ετία ανέκκλητη βουλευτική αντιπροσώπευση, ούτε την συσσώρευση ατομικού πλούτου σε ύψος που τον μετατρέπει σε πολιτική δύναμη, ούτε την υλική και πνευματική εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, ούτε μια γραφειοκρατικά οργανωμένη δημόσια εκπαίδευση, ούτε μια αποβλακωτική παιδεία της εξειδίκευσης, ούτε την (ολιγαρχική) χειραγώγηση της πληροφορίας, ούτε τη φορολογική ασυλία και ατιμωρησία. Σε ότι αφορά τον Καπιταλισμό - στην αυστηρή, επιστημονική έννοια του όρου - ήδη το πρόταγμα και μόνο της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ προϋποθέτει και εξυπακούει μιαν (έστω σταδιακή) μετατόπιση του πολιτισμικού κέντρου βάρους από τον homo oeconomicus στον homo politicus, από τον καταναλωτισμό και την παραγωγικότητα στην πολιτική διάδραση. Αυτή η μετατόπιση ήδη συντελείται με την αυτοσυντριβή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που αποτελεί και την πεμπτουσία του Καπιταλισμού. Και καθημερινά θα την βλέπουμε να εμβαθύνεται και να διευρύνεται. Σε ότι αφορά το «Κράτος», ως φορέα και μονοπώλιο της καθεστωτικής βίας, το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εξυπακούει αυτονόητα τον μετασχηματισμό του σε «Πολιτεία», στην ουσιαστική έννοια του όρου. Το Μοντέρνο Κράτος στη Δύση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, συγκροτήθηκε και επενδύθηκε θεσμικά μόνον ως φορέας υπεράσπισης της καπιταλιστικής Ολιγαρχίας, ενώ στην κομμουνιστική αντιγραφή του ως φορέας υπεράσπισης και διαιώνισης της ιεραρχημένης κομματικής Ολιγαρχίας.Και στις δύο εκδοχές του υπήρξε όργανο καταπίεσης και καταστολής της Ελευθερίας.
Επομένως, στο «ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ», η ΕΞΕΓΕΡΣΗ δεν θα πρέπει να προσέλθει γυμνή ή μόνον φορτισμένη με οργή και άναρθρο πάθος. Αντίθετα έχει την ιστορική ευθύνη να προσέλθει με ένα πολιτικό πρόταγμα που θα νοηματοδοτεί το περιεχόμενό της, θα ενοποιεί τις βλέψεις της και θα προσανατολίζει τη δράση της. Βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε παντού αυτές τις μέρες το (υποκριτικό εν πολλοίς) ερώτημα : «Μα τι ζητάνε επιτέλους αυτοί;;». Ασφαλώς πρόκειται για ένα ερώτημα που οπισθόβουλα η μαύρη προπαγάνδα το θέτει και το αναπαράγει - γιατί θέλει , μέσα από αυθαίρετες απλοποιήσεις και σκόπιμες αποκρύψεις, να απαντήσει κάπως έτσι : « Έλα μωρέ τίποτα, ένας θυμός ήταν, μια περαστική οργή ». Και έτσι απαντούν ουσιαστικά! Είναι ο τρόπος της μαύρης προπαγάνδας να συσκοτίζει, να εξαχνώνει και να ακυρώνει. Και τώρα, με τη μόδα των δήθεν ‘’επιστημονικών δημοσκοπήσεων’’, αυτή η έντεχνα καλλιεργημένη απάντηση θα μπει και στο στόμα της Κοινωνίας. Ακριβώς σ’ όλη αυτή τη συσκότιση μόνον το αρθρωμένο πολιτικό πρόταγμα βάζει τέλος. Και, κατά την ήδη εκφρασμένη άποψή μου, αυτό το πρόταγμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Η άρθρωση αυτού του προτάγματος αυτόματα ενοποιεί, συσπειρώνει, προσανατολίζει τη δράση, πολιτικοποιεί και νομιμοποιεί την ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Κανείς μέσα στην Ελληνική Κοινωνία δεν θα μπορέσει να πλέον να μείνει αδιάφορος. Και όλοι θα πάρουν θέση - θετική ή αρνητική, αυτό είναι δευτερεύον. Το άκουσμά του μέσα από ένα μεγάφωνο, η διατύπωσή του στους τοίχους και στα πανώ, η διάδοσή του από το διαδίκτυο και τα μηνύματα των κινητών, η ζύμωσή του μέσα στην κοινωνία, στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, στο γραφείο ή το εργοστάσιο, θα εγείρει συζητήσεις, θα προβληματίσει. Και θα κάνει τελικά περιττή τη χρήση της βίας στον «ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ». Ας ενστερνισθούμε λοιπόν το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για να θέσουμε τέρμα στο καθεστώς της ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ./
Όχι κύριε Πρωθυπουργέ, δεν καταδικάζουμε! Δεν καταδικάζουμε μια ΕΞΕΓΕΡΣΗ, έτσι όπως εσείς μας το ζητάτε ,τόσο μονότονα, μια ολόκληρη εβδομάδα. Όχι, δεν καταδικάζουμε και την βία που τη συνόδευσε ,στο μέτρο που εσείς δεν αναγνωρίζετε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ως ΕΞΕΓΕΡΣΗ και μάλιστα δικαιολογημένη. Όχι, στο μέτρο που μας το ζητάτε οπισθόβουλα, για να νομιμοποιήσουμε δηλαδή την καταστολή της επόμενης εκδήλωσής της.
Πρωταρχικός όρος για να καταδικάσουμε την βία της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ είναι να νομιμοποιήσετε εσείς προηγουμένως την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ως ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Μόνο μια δήλωσή σας θα αρκούσεκαι ένα«συγνώμην». Ούτε η πρώτη έγινε ούτε το δεύτερο το ακούσαμε. Επί μία εβδομάδα καιγόταν η Ελλάδα γιατί εσείς σταθήκατε ανεπαρκής μιας γενναίας απόφασης : να κατεβείτε στο δρόμο! Να κατεβείτε στο δρόμο εσείς (ή έστω ένας υπουργός σας) για να αφουγκραστείτε τον θυμό, την οργή καιτην βουβή αγωνία της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, να την κατανοήσετε. Ακόμη κι ένας Πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως ο Νίξον…, κύριε Πρωθυπουργέ, όταν η χώρα του - μια υπερδύναμη ! - αγωνιούσε στη δική της ΕΞΕΓΕΡΣΗ, κατέβηκε στο δρόμο, συνομίλησε μαζί της. Πριν λίγο ακόμη, ένας Σαρκοζί, της γειτονικής Γαλλίας, έκανε το ίδιο. Κι εσείς; Κρυφτήκατε κύριε Πρωθυπουργέ! Έκπληκτος, αποσβολωμένος από το σφρίγος και το πάθος της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, κρυφτήκατε κύριε Πρωθυπουργέ πίσω από το αξίωμά σας και κατορθώσατε το πρωτοφανές : να κάνετε σκιά το ίδιο το ίδιο το αξιώμά σας. Δεν είμαι εγώ που το λέω. Σας κατήγγειλε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου και πολλοί άλλοι. Ακούστε, αν αιδείσθε, σε ρεπλέϋ τα λόγια του από τους υπευθύνους σας επί του Τύπου. Είστε, κύριε Πρωθυπουργέ, πανευρωπαϊκό υπόδειγμα ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ σε ώρα κρίσεως.
Δεν σας κατηγορώ που δεν ακούσατε τους άφρονες που συμβούλευαν μια δυναμική (δηλ. πιο αιματηρή...) καταστολή της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Σας συγχαίρω μάλιστα γι’ αυτό. Σας μέμφομαι όμως που δεν βρήκατε ( και δεν βρίσκετε μέχρι και σήμερα) το σθένος νακατανοήσετε πρώτα και ύστερα να αναγνωρίσετε την ΕΞΕΓΕΡΣΗπου συγκλόνισε τη Χώρα και παραδειγματίζει την Παγκόσμια Κοινότητα. Μια τέτοια ΕΞΕΓΕΡΣΗ- όπως και κάθε αυθεντική, μη κομματικά καθοδηγούμενη ΕΞΕΓΕΡΣΗ - έχει και το βάθος της και την ευγένεια της και τη νομιμότητά της. Από τα τρία αυτάστοιχεία δεν της αναγνωρίσατε κανένα. Ανεπάρκεια λοιπόν και μέγιστο λάθος, τύφλωση και κωφότητα - σύμπλεγμα που καταλήγει τραγικός κόμπος. Αυτή η πολιτικο-ιστορική κωφότητα, κύριε Πρωθυπουργέ,κωφότητα που είναι διάχυτη σε όλο το πλέγμα του Συστήματος που αντιπροσωπεύετε, είναι που εξασφαλίζει στην Εξέγερση και τη δύναμη της εμβάθυνσης και το δικαίωμα της συνέχισής της.
Όμως η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ σας, κε Πρωθυπουργέ, αποδεικνύεται σε τελευταία ανάλυση και διαρκής και πολλαπλή και επικίνδυνη. Το γεγονός ότι δεν παραιτηθήκατε τη στιγμή της κρίσης για να σύρετε την χώρα σε εκλογές είναι μια ακόμη ανεπάρκεια εκ μέρους σας. Αυτό βέβαια δεν με πολυνοιάζει, αφού αφορά τα ενδοκομματικά σας. Αλλά το γεγονός ότι παραμένετε ακόμη ένας (ανίσχυρος αλλά κρυψίβουλος) Πρωθυπουργός με καίει. Γιατί η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, απέναντι στην ξεροκέφαλη εμμονή της ΕΞΟΥΣΙΑΣ να την αγνοεί και να τη συκοφαντεί, αναπτύσσει το δικό της πείσμα. Κι εδώ αρχίζει ο τραγικός κόμπος: ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ;;;;; Δεν γνωρίζω κατά πόσο είστε ψύχραιμος ή και ικανός να θέσετε σήμερα στον εαυτό σας αυτό το κεφαλαιώδες ερώτημα: ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ (ΞΑΝΑ)ΦΟΥΝΤΩΣΕΙ;;;
Δίχως λεκτικές περικοκλάδες και υπεκφυγές, οι μόνες δυνατές απαντήσεις είναι και απλές και τραγικές - και είναι οι εξής δύο:
(α) Ή το συντεταγμένο κράτος θα αυτοκαταργηθεί, παραδίδοντας τη χώρα στη στοιχειακή ορμή της αναρχίας.
(β) Ή το συντεταγμένο κράτος θα προβεί στη βίαιη καταστολή της οδηγώντας την χώρα στο χάος του Εμφυλίου.
Ακριβώς εδώ φοβάμαι και την αδυναμία σας και την μνησικακία σας. Φοβάμαι δηλ. ότι θα υποκύψετε στον πειρασμό της βίαιης καταστολής, με την μάταια ελπίδα ότι έτσι θα ανακτήσετε το χαμένο κύρος σας , ότι θα διατρανώσετε την ηγετικότητά σας. Ήδη ένας ανεύθυνος και ανερμάτιστος καιροσκόπος,κος ΜΑΝΟΣ, το εισηγήθηκε δημόσια: ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ! Και υποθέτω ότι πολλοί ανεγκέφαλοι από το περιβάλλον σας ( και της Ολιγαρχίας την οποία αντιπροσωπεύετε ) είναι έτοιμοι να εισηγηθούν το ίδιο.
Αλλά όπως είπα, η ανεπάρκειά σας κε Πρωθυπουργέ, υπήρξε και διαρκής και πολλαπλή. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι βυθίσατε - περισσότερο με παραλείψεις παρά με πράξεις - την χώρα σ’ ένα βόρβορο σκανδάλων αλλά και ότι με την άφρονα οικονομική πολιτική σας οδηγήσατε την Χώρα στην χρεοκοπία. Δεν το ομολογείτε εσείς, (πού να βρεθεί αυτή η στοιχειώδης εντιμότητα...;) αλλά δεν χρειάζεται. Το επιβεβαιώνει το spread δανεισμού της χώρας. Όλοι πλέον το γνωρίζουν: η χώρα οδηγείται στο να εκλιπαρήσει τη διάσωσή της από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η ανασυγκρότηση του Κράτους που υποσχεθήκατε, κατέληξε - με πράξεις και παραλήψεις - στο ξεχαρβάλωμα όχι μόνον του Κράτους αλλά και του κοινωνικού ιστού. Απευθυνόμενος στον ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, (στην ανάρτησή μου της 8ης Δεκεμβρίου), επισήμανα ότι το ‘’ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ’’ που είναι ο θώρακας και το συνεκτικό υλικό κάθε κοινωνίας έχει δραπετεύσει από τη Χώρα και οτι τώρα κυριαρχεί το Κράτος του ζόφου. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ υπήρξε ακριβώς αποτέλεσμα αλλά και η επιβεβαίωση αυτού του ζόφου- ζόφου που η ανεπάρκειά σας και η λουδοβίκεια τύφλωσή σας αρνείται να αποδεχθεί.
Δεν είναι τώρα η ώρα να δείξω την ποιότητα της «Δημοκρατίας» που μας λέτε ότι κινδυνεύει - την «Δημοκρατία» μιας διεφθαρμένης, ανίκανης και συνάμα ασύδοτης και ασύστολης Ολιγαρχίας. Αυτή η Ολιγαρχία είναι μόνον που κινδυνεύει και όχι αυτή η (κατ’ όνομα μόνον) «Δημοκρατία»! Περιδεής και τετρομαγμένη από την έκταση και την ορμή της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ αυτή η Ολιγαρχίαμας ζητά (δια του προσώπου σας και από τα ΜΜΕ) να καταδικάσουμε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Αλλά αυτή η Ολιγαρχία, πνιγμένη μέσα στην απληστία, την ανικανότητα και την διαφθορά, έχασε πλέον την παθητική (εκ μέρους των μαζών) αναγκαία νομιμοποίηση. Είστε ,κύριοι της Ολιγαρχίας,πολύ μακριά μας, ξένοι, αντίπαλοί μας. Δε λέω ακόμα '' εχθροί '' μας, γιατί ανήκουμε στην ίδια Χώρα. Βέβαια τα περιθώρια των ελιγμών σας δεν εξαντλήθηκαν, στένεψαν όμως ασφυκτικά. Όμως πιστεύω ότι έχετε διεφθαρεί σε τέτοιο βαθμό που σας εγκατέλειψε ακόμα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν θέτετε στον εαυτό σας - μέσω υμών κε Πρωθυπουργέ αλλά και της υπόλοιπης πολιτικής ηγεσίας και των ΜΜΕ που ελέγχετε - ούτε το τραχύ ερώτημα που προανέφερα ούτε αιδείσθε μιας στοιχειώδους αυτοκριτικής. Αυτοφενακίζεσθε με το να συκοφαντείτε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Κι εδώ ακριβώς αρχίζει η ΤΡΑΓΩΔΙΑ - για όλη τη Χώρα !
Γιατί μην έχετε, ούτε εσείς κε Πρωθυπουργέ,ούτε η Ολιγαρχία που αντιπροσωπεύετε, καμιά αυταπάτη !Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, που αναδιπλώθηκε για λίγο, δεν πρόκειται να εξατμισθεί ως πρωινή δρόσος από έναν ανοιξιάτικο ήλιο - μπήκαμε ήδη στον Χειμώνα. Και εννοώ: τον οικονομικό Χειμώνα. Αυτός με τη δριμύτητά του δεν θα θρέψει ελπίδες αλλά μόνον ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Κι αυτή η απελπισία είναι που θα μπολιαστεί με την οργή της χθεσινής ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, θα πυκνώσει τις τάξεις της και θα την οπλίσει με περισσότερη αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα τυφλή φυσικά αλλά - επιμένω ! - αποφασιστικότητα ανατροπής. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν, οι άνεμοι της Εξέγερσης ξεχύθηκαν. Θα χαλαρώσουν τη βία τους μόνον αν η εγχώρια ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ - την έσχατη τούτη στιγμή - σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δηλαδή μόνον αν αναλάβει τις ευθύνες της κι εκείνες τις πρακτικές πρωτοβουλίες που θα κάνουν το ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ να επιστρέψει στη χώρα. Είναι μια ελάχιστη θυσία εκ μέρους της και είναι θανάσιμα απαραίτητη για τη Χώρα. Και μολονότι αντίπαλοί μας, κύριοι, σας το ζητούμε μόνον με έγνοια τη Χώρα. Γιατί, όπως επισήμανα στον κο ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, « η Τραγωδία είναι μπροστά μας και αφουγκράζεται τις ευαισθησίες μας. Απ' αυτές τις ευαισθησίες μας, την ειλικρίνειά τους, τούτη την ώρα, θα κριθεί και η ΚΑΘΑΡΣΗ που θα μας παραχωρήσει».
Αναπαράγω εδώ την ''Επιστολή φίλων του Αλέξη'' όπως δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ11 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 3. Έτσι απλά, ως μνημόσυνο για τον χαμό του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ως έπαινο για την εξέγερση των νέων. Χωρίς σχόλια, γιατί τα λέει όλα και -προπάντων - σε όλους !! (Τα κεφαλαία στοιχεία υπάρχουν στο κείμενο).
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί - άγνωστοι». ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ !Αυτοί οι γνωστοί - άγνωστοι. Κάνουμε όνειρα, μη σκοτώνετε τα όνειρά μας ! Έχουμε ορμή, μη σκοτώνετε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ !
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ !
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε !Μόνο πουλάτε και αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ.
Πού είναι οι γονείς ; Πού είναι οι καλλιτέχνες ; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν ; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ! ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑΠΑΙΔΙΑ
ΥΓ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.
Σήμερα- και παρά τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω προς το πρόσωπό Σας - είμαι, δυστυχώς, υποχρεωμένοςνα αρνηθώ την διαπίστωσή σας. Ο θάνατος του εφήβου από τη σφαίρα του αστυνομικού, δεν ήταν ένα «τραύμα στη λειτουργία του κράτους-δικαίου». Ήταν ίσως μια μάλλον αμήχανη δήλωση εκ μέρους σας. Και αυτό γιατί το κράτος δικαίου έχει προ πολλού παύσει να υφίσταται σ’ αυτή τη χώρα. Τυπικά, υφίστανται όλοι οι θεσμοί που εξασφαλίζουν τη συγκρότησή του. Όμως το πνεύμα του, το εσωτερικό νεύρο, αυτό που το εμψυχώνει είναι νεκρό: το ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ. Αυτό, έχει χαθεί από την Ελλάδα. Πάνω από την χώρα μου , που’ ναι και δική σας χώρα, κυριαρχεί μόνον ο ζόφος του κυνισμού. Η δολοφονία του 15χρονου εφήβου και η ΕΞΕΓΕΡΣΗ που τη συνοδεύει, είναι - δυστυχώς - η πρώτη ( αιματηρή και καταστροφική) επικύρωση αυτού του γεγονότος. Και ας ευχηθούμε να είναι η τελευταία.
Το ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, πάνω στο οποίο δομήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη,στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας πετάχθηκε ως περιττό απόρριμμα. Και αυτοί που πρώτοι το ποδοπάτησαν ήταν φυσικά οι οικονομικές, πνευματικές και πολιτικές Ελίτ, οι «ηγέτες» αυτής της χώρας. (Οι εξαιρέσεις ελάχιστες και δεκτές). Αυτοί ήσαν που δίδαξαν με το γλαφυρό και γκλαμουράτο παράδειγμά τους ότι η κυνική επιδίωξη της ατομικής αυτοεκπλήρωσης είναι ο Νόμος. Κινούμενοι πάνω στο όριο του τυπικού νόμου - όριο που φυσικά συγγενεύει με την εμπέδωση της Παρανομίας - δίδαξαν ότι το ΑΙΣΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, ο θώρακας κάθε κοινωνίας, είναι ένα κατάλοιπο περασμένων εποχών, αναχρονισμός που έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Και φυσικά η συνταγματική και νομική θέσμιση της ατιμωρησίας, …έτσι, για να είναι και προστατευμένοι από κάποιους «θερμόαιμους», «ετεροχρονισμένους»δικαστές. Αυτό το καθεστώς κυνισμού και ατιμωρησίας είναι που υποκατέστησε το κράτος δικαίου και γέννησε στην Ελλάδα το ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΖΟΦΟΥ.
Χρειάζεται άραγε να απαριθμήσω ορισμένα από τα πλέον κραυγαλέα παραδείγματα ζόφου;; Τη συνομωσία των οικονομικών και πολιτικών Ελίτστο ελληνικό χρηματιστήριο το 2000; - συνομωσία μεθοδευμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που οδήγησε στην εξαχρείωση χιλιάδες επενδυτές;;Την απαλλαγή Υπουργών και Στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης για όλη την σπατάλη εκατομμυρίων Ευρώ δημοσίου χρήματος, πάντα στον ίδιο ορίζοντα του χρηματιστηρίου και των τότε επικείμενων εκλογών ;; Την σπατάλη 30 τόνων χρυσού από το Εθνικό Απόθεμα για την γκλαμουριά των Ολυμπιακών Αγώνων και φυσικά την ρεμούλα που τη συνόδευσε;; Την εκποίηση του Εθνικού πλούτου απλώς για να καλυφθούν ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμούπου μια διεφθαρμένη - δια υπουργικών πράξεων και παραλήψεων! -Δημόσια Διοίκηση εκτρέφεικαι αναπαράγει;; Τον κυνισμό των Υπουργών που διδάσκουν με το παράδειγμά των την φοροαποφυγή , την οικιστική ή εργασιακή παρανομία;;Τον κυνισμό των οικονομικών Ελίτ με τις προκλητικές φοροκλοπές και (‘’νόμιμες’’ ) φοροαπαλλαγές;; Τη ‘’νόμιμη’’ (και καθ’ όλα νομότυπη !) πτώχευση μεγάλων ομάδων της ελληνικής κοινωνίας;;Την σκανδαλώδη - αλλά φυσικά νομότυπη ! - απληστία των Τραπεζιτών; Τα (μεταμοντέρνα…) δημοτικά συσσίτια - που η Ελλάδα είχε ξεχάσει λίγο μετά τον Εμφύλιο;;; Τον αφορολόγητο και ασύδοτο (νεο)/(ταχυ)πλουτισμό και τους γκλαμουράτους, προκλητικούς εκπροσώπους του;;; Αυτούς ακριβώς που, για την επιδεικτική φύλαξή των, επιπλέον πληρώνουμε δημόσιους αστυνομικούς;; Την εκκωφαντική σιωπή εκ μέρους των πνευματικών ''ταγών'' για όλο αυτό το κλίμα του ζόφου; Τη γλοιώδη υποτακτικότητά τουςκαθώς ‘’γλύφουν’’ γονυπετείς την 4η Εξουσία για μια ολιγόλεπτη τηλεοπτική εμφάνισή των - απλώς και μόνον για να κενολογήσουν και να νομιμοποιήσουν πνευματικά τη διαφθορά,,;; (Να υπενθυμίσω οτι η απουσία λεκτικής καταγγελίας εκ μέρους των πνευματικών Ελίτ συνιστά νομιμοποίηση της διαφθοράς;;; Δεν είναι αυτή μια νέα εκδοχή της ''Προδοσίας των Διανοουμένων'' που μας δίδαξε ο BENDA ;;;). Την ίδια την 4η Εξουσία που, στο βωμό της χειραγώγησης , θυσιάζει ανενδοίαστα την αισθητική και την ηθική μας υπόσταση;; Αφήνω κατά μέρος την προδιαγεγραμμένη ατιμωρησία που θα συνοδεύσει - όπως και Σείς κε Πρόεδρε ίσως γνωρίζετε - το μέγα σκάνδαλο της SIEMENS, για το οποίο , πρώην Πρωθυπουργός, ποιεί την νήσσαν.... Και φυσικά τα σκανδαλώδη ράσσα που διδάσκουν διά του παραδείγματος στους Έλληνες την ατάραχη συνείδηση για τα δικά τους μικροεγκλήματα. Αυτά είναι τα ''υψηλά'' παραδείγματα με τα οποία γαλουχήθηκε ολόκληρη η Κοινωνία μας τα 10 τελευταία χρόνια - και βέβαια τα αναπαραγάγει στην καθημερινότητά της εμπεδώνοντας το ΟΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΖΟΦΟΥ.
Ο Κος Πρωθυπουργός με τη σημερινή του δήλωση έδειξε ότι κατοικεί μάλλον στη Νεφελοκοκκυγία του Αριστοφάνη παρά στην Ελλάδα του ζόφου. Ως γενικότερο πολιτισμικό σύμπτωμα , η δηλωσή του, δείχνει το τρομακτικό χάσμα που έχει εγκαθιδρυθεί μεταξύ της πραγματικής κοινωνίας και των Ελίτ που μας διαφεντεύουν. Αντί για την στοιχειώδη αυτοκριτική (εν ονόματι όλου του πολιτικού κόσμου) το μόνο που θέλησε να εκφράσει είναι τα τυπικά συλλυπητήρια προς την οικογένεια του νεκρού, την εγγύηση προς τους - συμπαθείς κατά τ’ άλλα - αστούς για την αποζημίωση των περιουσιών τους και φυσικά την απειλή για τους ΕΞΕΓΕΡΘΕΝΤΕΣ - αυτούς που ορισμένοι (κυβερνητικοί και μη) ονομάζουν ‘’αλήτες’’. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τις ηγεσίες της Αντιπολίτευσης - που, κατά τα ειωθότα…, θα ψαρέψουν ακόμα μια φορά στα θολά (από το αίμα) νερά! Όσο για τις άλλες Ελίτ, τα γνωρίζετε, και δεν θα ήθελα να γίνω κουραστικός.
Κύριε Πρόεδρε .
Ο θάνατος του 15χρονου εφήβου και η ΕΞΕΓΕΡΣΗ που πυροδότησε είναι συμπτώματα μια βαθιάς κρίσης της Ελληνικής Κοινωνίας. Ακόμη μια φορά: πρόκειται για ΕΞΕΓΕΡΣΗ και όχι για πράξεις μεμονωμένων ''τούτων'' ή ''αυτών'' όπως τους αποκάλεσε ο κος Παυλόπουλος. Αύριο θα σας επισκεφθεί ο Πρωθυπουργός. Με την ευκαιρία αυτή θα σας παροτρύνω να ενεργήσετε ως αληθινός Ταγός αλλά και Αισυμνήτης και Διαλλακτής, σύμφωνα με την αρχαία ορολογία σε ώρες κρίσεως. Μη δώσετε ένα ακόμα (άστοχο και αθωωτικό) άλλοθι στις κυρίαρχες Ελίτ, γεγονός που θα ανατροφοδοτήσει και την κρίση και την σήψη και τον κύκλο της βίας. Ζητείστε - εν ονόματι όλων αυτών - ένα ταπεινό ‘’συγνώμη’’. Αναγνωρίστε και στην ΕΞΕΓΕΡΣΗ την δική της ευγένεια - την ευγένειατης αφορμής στην κοινωνία μας ενός απροκατάλειπτου, χωρίς αυταρέσκειες, αυτοστοχασμού.και αυτοκριτικής. Ολόκληρη η Ελληνική Κοινωνία, που μέσα της βράζει από οργή αλλά και τύψη συνενοχής, είναι έτοιμη να Σας ακούσει. Αρκεί να διαγνώσει την ειλικρίνεια σ’ αυτό το«ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» και θα το κάνει δικό της. Θα είναι - στο τέλος της γραφής - και η δική της εξομολόγηση, αφού νιώθει πως δεν είναι αμοιρη ευθυνών. Για την Ύβρη όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Η Τραγωδία , κε Πρόεδρε, είναι μπροστά μας και αφουγκράζεται τις ευαισθησίες μας. Απ' αυτές τις ευαισθησίες μας, την ειλικρίνειά τους, τούτη την ώρα, θα κριθεί και η ΚΑΘΑΡΣΗ που θα μας παραχωρήσει.
POSTSCRIPTUM
Μόλις αυτή τη στιγμή στο κανάλι ΣΚΑΪ,ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών έδωσε τηλεοπτικά την παραίτησή του αναγνωρίζοντας (όψιμα βέβαια) την ευθύνη του ως «πνευματικός άνδρας» γιατί δεν έκανε, όπως είπε, απέναντι στους νέους που εξεγέρθηκαν, έγκαιρα το καθήκον του κλπ. Είναι κι αυτό κάτι. Δικαιολογημένη ήταν βέβαια η ανησυχία του κου Πρυτάνεως για τη τύχη της αρχιτεκτονικής τριλογίας στο χώρο του Πανεπιστημίου, που είναι «περιουσία του ελληνικού λαού», αλλά αδικαιολόγητη η σιωπή του για την χρόνια και ασύστολη ρεμούλα της περιουσίας του ελληνικού λαού εκ μέρους των Ελίτ, στις οποίες ευχαρίστως συμμετέχει !!
Αλήθεια, κε Σουφλιά, ποιός πραγματικά είχε μέχρι χθές το ''κράτος στα χέρια του'' , ενώ σήμερα - σύμφωνα με την προ ολίγου δήλωσή σας - το έχουν οι ''αυτοί'' ;; ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ (ή ΛΑΡΙΣΣΑΙΟΙ ) !!!
