Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ΣΗΜΕΡΑ - ας παραμείνουμε ακλόνητοι !

Δεν είμαστε αφελείς. Σήμερα ή/και αύριο τα παραμάγαζα της Εξουσίας θα θέσουν σε δοκιμασία τις μεγάλες, ευγενικές αρχές που έχει εμπεδώσει το "Κίνημα της Πλατείας". Αυτές τις αρχές που συνοψίζονται σε μία φράση: ήρεμη   α π ο φ α σ ι σ τ ι κ ό τ η τ α   γ ι α   τ η   μ ε γ ά λ η   α ν α τ ρ ο π ή !!! Γνωρίζουμε ότι  τα κομματοκινούμενα συνδικάτα έχουν λάβει τις εντολές τους, και θα λέγαμε τις ίδιες εντολές με τους έμμισθους προβοκάτορες που έχει σε  υπηρεσία το Σύστημα. Το σχέδιό τους είναι η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας λεηλασίας και τρόμου για να συκοφαντήσουν την "Πλατεία", να την μειώσουν στη συνείδηση των Πολιτών, να την απογυμνώσουν και να τη διαλύσουν. Το είδαμε όλοι - η "πρόβα τζεναράλε" έγινε στις 15 Ιουνίου. Και είμαστε βέβαιοι οτι σήμερα ή/και αύριο θα το επιχειρήσουν σε μεγαλύτερη κλίμακα. Απέναντι σ' αυτό το σχέδιο το "Κίνημα της Πλατείας" θα απαντήσει ασφαλώς όπως και την προηγούμενη.  Το "NO PASSARAN" θα ισχύσει και πάλι για όλους τους τραμπούκους.
Το είπαμε και πρίν λίγες μέρες: η εμμονή και η ανθεκτικότητα της "Πλατείας" την έχει καταστήσει επίφοβο αντι-θεσμό που απονομιμοποιεί καθημερινά τις αποφάσεις-νόμους της Εξουσίας. Το Σύστημα γνωρίζει οτι  η τυπική ψήφιση του "Μεσοπρόθεσμου" δεν συνιστά πρόβλημα, πρόβλημα συνιστά η εφαρμογή του. Και εδώ ο ρόλος της "Πλατείας" θα είναι καθοριστικός. Γιατί θα αποτελεί το διαρκές σημείο αναφοράς της άρνησης, τον πυρήνα της διογκούμενης λαϊκής αμφισβήτησης. Και το Σύστημα γνωρίζει - γνωρίζει οτι αυτή η άρνηση στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας θα συνοδευτεί και με την ανατροπή του. Ακριβώς γι' αυτό ο αντι-θεσμός της "Πλατείας"  τους έγινε πλέον επίφοβος.
Ωστόσο, πέρα απο τους τραμπούκους η "Πλατεία" θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση για τους λύκους που αρχίζουν να μας εμφανίζονται με την προβειά των "αμνών". Είναι η άλλη, εναλλακτική τακτική του Συστήματος, της διεμβόλισης. Επιστρατεύει "πρώην", αλλά δοκιμασμένα κομματικά στελέχη και τα "φυτεύει" στην Πλατεία για να την εκτρέψουν εσωτερικά και να την διασπάσουν σε μικρές αντιμαχόμενες φράξιες. Η πανάρχαιη γνωστή τακτική του "διαίρει και βασίλευε". Τους αναγνωρίζουμε από τους μαξιμαλιστικούς βερμπαλισμούς τους που συμφύρονται με βαθυστόχαστες δήθεν οικονομικές αναλύσεις. Ας δυσπιστούμε απέναντί τους με όλα μας τα ένστικτα: είναι εχθροί μας και υπονομεύουν το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. 

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Το protagon.gr είναι σίγουρα ένας χώρος που προάγει τη γνώση και το διάλογο, ιδιαίτερα για τα τεκταινόμενα και τους προβληματισμούς της "Πλατείας". Για παράδειγμα, η συνεισφορά του καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη για την κατανόηση του επίκαιρου ζητήματος της Χρέους είναι, κατά την εκτίμησή μου, ανυπολόγιστη (πιέστε εδώ). Ωστόσο από εκεί δεν λείπουν κι εκείνοι που, ως ενεργά ή υποψήφια μέλη του "Συστήματος", επιχειρούν να προκαλέσουν ή και να αμαυρώσουν το εγχείρημα της "Πλατείας". Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος είναι μάλλον ένας από αυτούς. Το άρθρο του, με τον εξόχως προκλητικό τίτλο: " Η Άμεση Δημοκρατία είναι Ολοκληρωτισμός" (εδώ), απαιτεί ασφαλώς μιαν απάντηση - και αυτή θα επιχειρήσουμε εδώ. 
Ήδη ο τίτλος του άρθρου είναι ατυχής,  τουλάχιστον  ως προς τον ενεστώτα του ρήματος, αφού η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν είναι ένα σύγχρονο υπαρκτό καθεστώς σε καμιά γωνιά του κόσμου. Υπήρξε άπαξ και μοναδικά εμπεδωμένο στην Αθήνα  και σε ορισμένες άλλες αρχαιοελληνικές πόλεις  (1). Σε όλη την μεταγενέστερη γνωστή Ιστορία η Άμεση Δημοκρατία δεν εμπεδώθηκε σε κανένα άλλο κρατικό μόρφωμα (2). 'Ετσι, ακόμη κι αν διορθώναμε το "είναι" του τίτλου με ένα "ήταν", και πάλι θα διαπράτταμε ένα ανεπίτρεπτο χαρακτηρολογικό ολίσθημα. Η "τυραννία" είναι ο κατά προσέγγιση όρος των Ελλήνων γι' αυτό που εμείς ονομάζουμε "ολοκληρωτισμός", και ο κατ' εξοχήν θεωρητικός κριτικός της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο Πλάτων, δεν επιχείρησε  ποτέ να την χαρακτηρήσει "τυραννία" (3).
Σε δεύτερο επίπεδο, ο αρθρογράφος μας ολισθαίνει, εξ ίσου ανεπίτρεπτα, στην ταύτηση της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Ας παρατηρήσουμε αμέσως οτι το Δημοψήφισμα ανήκει κατ' ευθείαν στον θεσμικό και ιστορικό ορίζοντα της "Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας". Η αρχαία Άμεση Δημοκρατία το αγνοούσε (4). Η Πνύκα δεν ήταν δημοψηφισματικός θεσμός, με την σύγχρονη έννοια. Μόνον στη Δύση της "Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας" αξιοποιείται (αν και σπανίως) - σε οριακές καταστάσεις και διλήμματα. Ο ουσιαστικός του ρόλος είναι να "ανακουφίζει" την κυρίαρχη ομάδα απο την λήψη κρίσιμων ή μη-δημοφιλών αποφάσεων. Αντίστροφα, στην  εξαιρετική περίπτωση της Ελβετικής Δημοκρατίας όπου η εθνολογική σύνθεση, η παράδοση και η δομή επιτρέπει τη συχνότατη αξιοποίηση του Δημοψηφίσματος, κανένας δεν τόλμησε να την χαρακτηρήσει "ολοκληρωτική".
Το Ελβετικό παράδειγμα απαντά επίσης στο κύριο επιχείρημα (ή ανησυχία) του αρθρογράφου μας - οτι δηλ. η δημοψηφισματική τακτική αντιστρατεύεται το Κράτος Δικαίου. Κανένας δεν θα μπορούσε βάσιμα να ισχυρισθεί οτι στην Ελβετία των δημοψηφισμάτων απουσιάζει ή βιάζεται το Κράτος Δικαίου. 
 Εξάλλου, το ίδιο το Κράτος Δικαίου έχει την δική του Ιστορία που φυσικά δεν μπορούμε να ανασκοπίσουμε εδώ. Ας πούμε μόνον οτι τούτο το Κράτος Δικαίου αναδύεται δειλά ήδη  εντός των αυτόνομων Μεσαιωνικών πόλεων όπου - κατά την παρατήρηση του Max Weber - η έμφαση δεν δίνεται στον homo politicus αλλά στον homo oeconomicus (5), και εξελίσσεται  ακριβώς στο διογκούμενο πλαίσιο του homo oeconomicus που κυριάρχησε στη Δύση, μετά τη θραύση της Μεταφυσικής Σφραγίδας. Επιπλέον, θα παρατηρήσουμε οτι η Δυτική διάκριση των Εξουσιών, καταλήγει συν τω χρόνω,  στη διπλή αυτονόμισή τους:
  - (α) αυτονόμιση μεταξύ των ιδίων, πράγμα που συνιστά τον εκφαυλισμό της διάκρισης.
  - (β) αυτονόμιση, σε διάφορους βαθμούς, των τριών Εξουσιών, και φυσικά εν προκειμένω της Δικαστικής, από την ίδια την Κοινωνία υπό της οποίας και γιά την οποία συστάθηκαν.
Αυτές οι αυτονομίσεις, πέραν της όποιας ενδογενούς τάσης, εντάσσονται και σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο αυτονομίσεων όλων των επιμέρους σφαιρών της κοινωνικής ζωής που άρχισε στην Δύση όταν έσπασε η Μεταφυσική Σφραγίδα. Δηλαδή όταν εξέλειπε η δεσμευτικά ενοποιούσα  θρησκευτική Μεταφυσική και Πρακτική, με άλλα λόγια όταν επήλθε ο "θάνατος του Θεού". Ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να δούμε τόσο την σύγχρονη αυτονόμιση της σφαίρας της (καπιταλιστικής) Οικονομίας, αυτονόμιση η οποία τελικά καταλήγει στις λεγόμενες Καπιταλιστικές Κρίσεις όσο και την ένοχη (ή διαπλεκόμενη) αυτονόμιση της Πολιτικής. Μάλιστα, επικαιροποιώντας τον συλλογισμό μας, μπορούμε εδώ να πούμε ότι το φαινόμενο της "Πλατείας" αποτελεί την ίδια την κοινωνική αντίδραση απέναντι στην οριακότητα αυτών των αυτονομίσεων, δηλαδή στον κοινωνικά επικίνδυνο εκφυλισμό τους.
Ο αρθρογράφος μας εν ολίγοις θεωρεί ότι η Άμεση Δημοκρατία τελικά, με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, θέτει (ή θα θέσει μελλοντικά;;) εν αμφιβόλω τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που υποτίθεται οτι υπερασπίζει το Κράτος Δικαίου. Παρά την ασάφεια του όρου, θα υπενθυμίσω αρχικά ότι ακόμα και στον ορίζοντα του Κράτους Δικαίου και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα της "επιβίωσης-δια-της-εργασίας" δεν είναι θεσμισμένο, αφού η εργασία δεν είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα, δηλ. θετικό καθήκον της Πολιτείας. Αυτό και μόνον δείχνει τον ορίζοντα μέσα στον οποίο ανδύεται η ομίχλη των λεγόμενων "Ανθρώπινων Δικαιωμάτων". Επιπλέον, στο κατ' εξοχήν Κράτος Δικαίου που ο αρθογράφος μας επικαλείται ως υπόδειγμα, τις ΗΠΑ, το όργιο των παραβιάσεών τους στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο δεν έχει ακόμα λάβει οριστικό τέλος. Θα παραλείψουμε ανάλογα παραδείγματα της σχετικά πρόσφατης ιστορίας που αφθονούν, για να επιμείνουμε στο εξής χαρακτηριστικό των λεγόμενων "Ανθρώπινων Δικαιωμάτων": ποτέ δεν έπαψαν να είναι  μια "ελεημοσύνη" των εκάστοτε ισχυρών προς τους αδυνάτους, και διατελούν πάντα υπό την διακριτική τους αίρεση. Ακριβώς γι΄αυτό και πλαισιώνονται πάντα από τον νομική και δικαστική ερμηνεία -  ερμηνεία η οποία μπορεί ακριβώς και να περιορίζει εκάστοτε το εύρος και την ισχύ τους, ιδιαίτερα όταν η επίκλησή τους αμφισβητεί την εξουσία των ισχυρών, δηλ των πλουσίων. Θα μπορούσαμε βέβαια να προωθήσουμε την ανάλυση λέγοντας οτι πίσω από τα "Ανθρώπινα Δικαιώματα" κρύβεται η ιστορία του "αυτεξούσιου", αλλά αυτό είναι μιά άλλη, καθόλου ουμανιστική, "σκοτεινή" ιστορία... 
Θα σχολιάσουμε εδώ μόνον επιγραμματικά το τεράστιο πρόβλημα της ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ που αναγκαστικά εγείρεται στον πυρήνα όλων αυτών των ζητημάτων και που θέτει έμμεσα ο αρθρογράφος μας. Ποιός είναι ο έσχατος νομιμοποιητικός κριτής;;; Τυπικά, τα Συντάγματα της Δυτικής Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας ανακοινώνονται εν ονόματι του Λαού, δηλ. της εγκρίνουσας πλειοψηφίας, αλλά ουσιαστικά, τα Ανώτατα Δικαστήρια που ερμηνεύουν το Σύνταγμα, αποφασίζουν (σιωπηρά και σε ζωτικά ζητήματα) εν ονόματι και προς το συμφέρον της  κυρίαρχης μειοψηφίας. Και κανείς Λαός  δεν μπορεί να ανακαλέσει την όποια ερμηνεία του Ανώτατου Δικαστηρίου - οψέποτε αυτή κριθεί ως προϊόν μεροληψίας ή αυθαιρεσίας ή και δωροληψίας...
Αλλά ας κλείσουμε τη συζήτηση. Η υπόθεση μιας ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εντός ενός κρατικού μορφώματος στην σημερινή εποχή ασφαλώς  δεν θα μπορούσε να είναι ένα αντίγραφο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, εντός της οποίας τα "Ανθρώπινα Δικαιώματα" (με τη σημερινή έννοια) δεν υπήρχαν ακριβώς γιατί δεν είχαν κανένα νόημα. Η ενσωμάτωση ήταν τόση και τέτοια στην αρχαία ελληνική πόλη ώστε  Άτομο και Θεσμοί να μην είναι διακριτοί ή αντιθετικοί - "Άνδρες γαρ η Πόλις", μας θυμίζει διαρκώς ο Επιτάφιος του Περικλέους. " Όπου κι αν πάς θα είσαι πάντα η Πόλις σου" - αυτή ήταν η υποτείνουσα σκέψη και το συναίσθημα που κυριαρχούσε. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά οτι η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν ήταν ένα Κράτος Δικαίου. Δεν ίσχυε εκεί η "Δικαιοσύνη του Καδή", όπως κάποτε περιφρονητικά σχολίασε  ο Weber, αλλά ο Νόμος (6). 
Σε μια "αυριανή" Άμεση Δημοκρατία, η Μοντέρνα Ατομικότητα δεν μπορεί παρά να είναι παρούσα (7). Δεν μπορεί να εξαλειφθεί διά διατάγματος και τα "σοσιαλιστικά" ή "εθνικοσοσιαλιστικά" παραδείγματα έδειξαν τον εξαμβλωματικό χαρακτήρα ενός τέτοιου είδους "διατάγματος".  Προϊόν μιας μακράς και αργόσυρτης ιστορικο-μεταφυσικής τεθλασμένης, το Μοντέρνο "αυτεξούσιο", όπως και η "εξατομίκευση" και τα "Ανθρώπινα Δικαιώματα" που το συνόδευσαν, θα παραμείνουν ως υπαρκτή συνιστώσα.  Συνιστώσα τροποποιημένη ίσως συν τω χρόνω, αλλά όχι εξοβελιστέα. Γιατί η Ιστορία ως ενσαρκωμένος Πολιτισμός (δηλ. civilization & culture) ποτέ δεν εξοβελίζεται διά διατάγματος.  Άλλωστε δεν είναι εκεί το μείζον διακύβευμα της Άμεσης Δημοκρατίας. Το μείζον κοινωνικό διακύβευμα είναι αλλού και ο παρατηρητικός Αριστοτέλης το διέσωσε για μας  : " ... Ως εκ τούτου ... η αληθινή διαφορά μεταξύ [άμεσης] δημοκρατίας και ολιγαρχίας είναι η φτώχεια και ο πλούτος. Παντού όπου κυβερνούν άνθρωποι λόγω του πλούτου τους, είτε λίγοι είτε πολλοί, πρόκειται για ολιγαρχία και όπου κυβερνούν οι  φτωχοί πρόκειται για [άμεση] δημοκρατία" (Πολιτικά, βιβλ.ΙΙΙ, 1279b -1280a).   Αλλά φαίνεται ότι αυτό το μείζον κοινωνικό διακύβευμα δεν απασχολεί σοβαρά τον ευαίσθητο αρθρογράφο μας... 
------ -----------------------------------
Postscriptum : Μιά τροποποιημένη εκδοχή του ιδίου άρθρου δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr/20 Σεπτεμβρίου 2011 (εδώ)
 ------------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 
(1) Πρβ ERIC W. ROBINSON, The First Democracies, 1997, page 24-25
(2) Πρβ DAVID HELD, Μοντέλα Δημοκρατίας, (2006),2007, φυσικά με όλες τις επιφυλάξεις που εγείρει το έργο αυτό.
(3) Πρβ S. SARA MONOSON, Plato's Democratic Entanglements, 2000
(4) Μπορούμε να χαρακτηρήσουμε "δημοψηφισματική", κατά προσέγγιση, μόνον τη συνέλευση της Σπάρτης.
(5) Πρβ MAX WEBER, Economy &  Society, 1978, page 1354
(6) Πρβ MAX WEBER, Economy & Society, 1978, page 795  & 976-978. Για μια κατανόηση του δικαιικού και δικαστικού συστήματος της Αθήνας, δες DAVID COHEN, Crime,Punishment & the Rule of Law in Classical Athens  - in: M. GAGARIN & D.COHEN (eds), The Cambridge Companion To Ancient Greek Law, 2005, page 211 - 235. Πρβ επίσης τα άλλα διαφωτιστικά άρθρα στο ίδιο έργο.
(7) Αν και, απ' οτι αντιλαμβάνομαι, ο αρθρογράφος μας σκοτίζεται περισσότερο για την... Μετα-μοντέρνα ατομικότητα.
 

POST SCRIPTUM
Μιά εκδοχή του παρόντος δημοσιεύθηκε και στο Protagon.gr  στις 20/9 με το συντομευμένο τίτλο "Άμεση Δημοκρατία" (εδώ).

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΛΑΤΕΙΑ", ΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι μαζικές συνάξεις στην "Πλατεία", δηλ. στις Πλατείες όλης της Χώρας, συνεχίζονται εδώ και 25 ημέρες. Αυτή η συνέχεια έχει καταστήσει τη "Σύναξη" ήδη ανεπίσημο αλλά υπαρκτό αντι-θεσμό με ιδιάζουσα βαρύτητα. Γιατί, παρά την ετερογένεια των κινήτρων, των θέσεων και των συνθημάτων που εκφράζονται στις Συνάξεις, υπάρχει μια κοινή υποτείνουσα: η έμμονη και έντονη αμφισβήτηση του "Συστήματος". Η "Πλατεία" αμφισβητεί εν ολίγοις τη νομιμότητα των Πολιτικών, Οικονομικών, Κομματικών, Συνδικαλιστικών και λοιπών Ελίτ που χειρίζονται τα πεπρωμένα της Χώρας. Επιπλέον - απο άλλους ρητά και από άλλους υπόρρητα - αμφισβητούνται οι ίδιες οι διαδικασίες νομιμοποίησης, δηλ. οι διαδικασίες ανάδειξης αυτών των Ελίτ. Αυτό το τελευταίο γίνεται έκδηλο στο (προς το παρόν χαλαρό) σύνθημα-συζήτηση της "Πλατείας" περί ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Η γενικευμένη αμφισβήτηση των Ελίτ και των διαδικασιών που τις νομιμοποιούν ήταν ένα φυσικό και αναμενόμενο παρεπόμενο της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008. Εμείς εδώ, με τρείς διαδοχικές αναρτήσεις (16 Οκτωβρίου 2008: "Η Κραυγαλέα Αποτυχία των Ελίτ", 30 Οκτωβρίου 2008: "Για τις Ελίτ Ξανά" και 2 Νοεμβρίου 2008: "Το Τέλος της Παθητικής Νομιμοποίησης"), προβλέψαμε και περιγράψαμε εν πολλοίς αυτό το φαινόμενο που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και σε άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες. Και είναι βέβαιο οτι αυτή η αμφισβήτηση δεν πρόκειται να περιορισθεί. Γιατί η περίφημη "Κοινωνία της Αφθονίας", αυτή που εμπέδωσε τις Δυτικές Ελίτ καθώς και τις διαδικασίες νομιμοποίησής των, έχει παρέλθει οριστικά για τη Δύση και φυσικά για την Ελλάδα. Και είναι λάθος η εκτίμηση ότι η αμφισβήτηση αφορά ή πρόκειται να περιορισθεί μόνον και στενά στο "Πολιτικό Σύστημα"...
Το ένστικτο της "Πλατείας" δεν είναι ούτε λανθασμένο ούτε υπερβολικό. Μπορούμε μάλιστα να πούμε οτι η "Πλατεία", τόσο από άγνοια όσο και από επίκτητη μετριοπάθεια, παραμένει ακόμα επιεικής απέναντι στις (εγχώριες) Ελίτ. Η "Πλατεία" είναι μάλιστα ορθή και ακριβολόγα. Δεν είναι τυχαίο που ο νομπελίστας οικονομολόγος PAUL KRUGMAN, με πρόσφατο άρθρο στους New York Times (8 Μαϊου 2011) , "The Unwisdom of Elites" (πιέστε εδώ), μέμφεται όχι την κριτική των μαζών αλλά τις Δυτικές Ελίτ τόσο για τις αιτίες της Κρίσης όσο και την διαιώνισή της. Στην ίδια εφημερίδα, στις 9 Ιουνίου 2011, με το άρθρο "Rule by Rentiers" (πιέστε εδώ) ο KRUGMAN δείχνει ότι η αφέλεια των Ελίτ δεν είναι τόσο αθώα για την διαιώνιση της κρίσης. Γιατί όλα τα μέχρι σήμερα μέτρα λιτότητας δεν αποσκοπούν στην όποια "οικονομική κάθαρση" αλλά αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ραντιέριδων - κοινώς, των Κεφαλαιοκρατών. Και ο KRUGMAN μας προτρέπει να συνεχίσουμε την μομφή στις Ελίτ γιατί διαφορετικά, όπως λέει, "θα κάνουν περισσότερη ζημιά στα χρόνια που έρχονται".
Όπως είχαμε επισημάνει και στο παρελθόν, το Σύστημα των Επίλεκτων (= Ελίτ) έχει καταλήξει ένα θεσμισμένο απολίθωμα που ωστόσο μπορεί να αναπαράγει ακόμα τον εαυτό του - αν και συχνότατα με αναπαραγωγές που αγγίζουν την γελοιογραφία. Οι εκπρόσωποί του σήμερα, παρά το σοβαροφανές και συχνά τεχνοκρατικό ύφος τους, δεν επιχειρούν να προβάλλουν την επάρκειά τους αλλά να αποκρύψουν την απύθμενη ρηχότητά τους. Η Οικονομική Κρίση και η αναποτελεσματική αντιμετώπισή της καθιστά αυτή την ρηχότητα ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις Κοινωνίες. Ακριβώς σ' αυτόν τον ορίζοντα το μέλλον της Ευρώπης δεν προοιωνίζεται ρόδινο. Λείπει ο σαφής προσανατολισμός. Για παράδειγμα, το διχασμένο και αναβλητικό αλληθώρισμα των Γερμανικών Ελίτ - Ευρώ ή νέο Μάρκο ?? - καταδικάζει ολόκληρη την Ευρώπη σε διαρκή αναποφασιστικότητα ως προς τη Κρίση.
Ανεξάρτητα της τελικής έκβασης της Ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, το "Σύστημα" στην Ελλάδα, δηλ. όλες οι θεσμικές και παρα-θεσμικές ελιτίστικες εκφράσεις του, έχει πλέον τεθεί σε ανεπανόρθωτη αμφισβήτηση. Και είναι προφανές ότι αυτή η αμφισβήτηση θα διευρυνθεί. Αυτό γίνεται πλέον κατανοητό και από τους αυτάρεσκους αντιπροσώπους του. Ακριβώς γι' αυτό και πρόκειται να επιχειρηθούν διάφορα "σοβατίσματα" και θεσμικά μερεμέτια, αμφίβολου και υποθηκευμένου εύρους. Αλλά θα ήταν αφελές να πιστεύουμε οτι οι "Επίλεκτοι" (Ελίτ) θα παραχωρήσουν τα "νομιμοποιημένα" και παράνομα (δια της διαπλοκής) προνόμια και συμφέροντά τους χωρίς ελιγμούς, αντιστάσεις και φυσικά χωρίς την ριζοσπαστικοποίηση της "Πλατείας", δηλ. της εμβάθυνσής της.
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση της "Πλατείας" φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνον εάν και όταν αυτή αποφασίσει να σπονδυλώσει τα ποικίλα και αντιφατικά αιτήματά της. Δηλαδή όταν θα τα στεγάσει κάτω από ένα και μοναδικό πολιτικό πρόταγμα - το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Γιατί είναι αυτονόητο οτι η διάχυση και η αποσπασματικότητα των αιτημάτων και των συνθημάτων δίνει στις εγχώριες Ελίτ χώρο ελιγμών και αντιπερισπασμού. Αντίθετα, η πύκνωση όλων αυτών σ' ένα και μόνον πρόταγμα-σύνθημα:"ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ !!!" θα λειτουργούσε παραλυτικά για τις εγχώριες Ελίτ. Έτσι, απέναντι στον εκβιαστικό μαξιμαλισμό των εγχώριων και ξένων Ελίτ : "Μνημόνιο ή Χρεοκοπία", η "Πλατεία" θα θέσει το δικό της μαξιμαλιστικό αντίβαρο. Και ας είμαστε βέβαιοι οτι το πρόταγμα-σύνθημα "ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ !!!" θα κάνει τις Ελίτ της Ευρώπης όχι μόνον να λησμονήσουν τα διάφορα Μνημόνια αλλά και να αποκηρύξουν την ένοχη διαπλοκή τους με τους ραντιέρηδες του Κόσμου. Και ας μην υποτιμούμε ποτέ το πανευρωπαϊκό αντίκρυσμα που μπορεί να έχει αυτό το ... μικρό συμβάν σε μια μικρή χώρα στα πλαίσια μιας πανευρωπαϊκής αμφισβήτησης των Ελίτ.

POST SCRIPTUM Τα ανωτέρω δεν έρχονται σε αντίθεση με την στρατηγική της "Πλατείας" που πρότεινα στην προηγούμενη ανάρτηση. Αρκεί ο αναγνώστης να έχει υπ' όψη του την οπτική της "Μικρής" και "Μεγάλης" εικόνας που χρησιμοποιώ τόσο εδώ όσο και στην προηγούμενη ανάρτηση, δηλ της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Με ενδιαφέρει δηλαδή τόσο η ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής "Πλατείας" όσο και η διάσωση από τη χρεοκοπία, η οποία - με δεδομένο το μέγεθος του χρέους - είναι πλέον μόνον εφικτή μόνον από την Ευρώπη. Μανιχαϊσμοί του τύπου "έξοδος από το Ευρώ", "άρνηση του χρέους", κλπ είναι άκαιροι προς το παρόν. Και θα μπορούσαν να υιοθετηθούν μόνον ως έσχατα και αναπότρεπτα μέσα.





Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

ΣΗΜΕΡΑ : ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΘΥΜΙΚΟ

Η σημερινή σύναξη & περικύκλωση της Βουλής θα είναι γόνιμη και παραγωγική μόνον εάν και όσο θα παραμείνει στον ορίζοντα ενός αυστηρά ελεγχόμενου θυμικού. Αν αντίθετα η σύναξη παρασυρθεί από τις παρορμήσεις ή τις προβοκάτσιες του ελεγχόμενου συνδικαλισμού ή εγκάθετων τραμπούκων, η σύναξη μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία - μια τραγωδία ανυπολόγιστων διαστάσεων, ακόμα και εμφυλιοπολεμικών.
Ίσως αυτή την ώρα του παγωμένου χαμόγελου και της μεγάλης οργής να ακούγεται παράταιρη μια τέτοια προτροπή. Είναι όμως αναγκαία. Πρώτον, γιατί δεν πρόκειται για την οριστική ψήφιση του "Μεσοπρόθεσμου" αλλά για μια πρώτη συζήτηση. Δεύτερον, γιατί η θυμική έκρηξη ενός τόσο μεγάλου πλήθους είναι ικανή να προκαλέσει την έκρηξη μιας ανεξέλεγκτης βίας που θα σημάνει πρακτικά και το τέλος του όλου Κινήματος. Δεν αποκλείεται κιόλας ότι από ορισμένους κύκλους και εξουσιαστικά παραμάγαζα να μεθοδεύεται - μέσω μιας αιματηρής προβοκάτσιας ??? - ακριβώς μιας τέτοιας εξέλιξης. Περίπου όπως και στον περισυνό Μάη, με τα τέσσερα αθώα θύματα και το σχεδόν αυτόματο πάγωμα των τότε διαδηλώσεων. Μάλιστα στην περίπτωση ανεπιθύμητης ή ανεξέλεγκτης αστυνομικής αντίδρασης, οι προεκτάσεις θα είναι ακριβώς εμφυλιοπολεμικά τραγικές.
Νηφάλια αποφασιστικότητα και συμβολικός μόνον αποκλεισμός πρέπει να είναι η στάση της Σύναξης. Οποιαδήποτε σκέψη ή παρόρμηση για κατάληψη της Βουλής σήμερα είναι επικίνδυνα ανεπίκαιρη και πατριωτικά ολέθρια. Αυτή η θέση μας δεν είναι ανερμάτιστη. Στηρίζεται σε δυο-τρείς βεβαιότητες που θα εκθέσω εν συντομία.
Πρώτη: το "Μεσοπρόθεσμο", ακόμα κι αν ψηφισθεί από την Βουλή θα καταλήξει, μέσα σε τρείς-τέσσερεις μήνες, ένα άχρηστο κουρελόχαρτο - γιατί είναι και οικονομοτεχνικά αδιέξοδο και κατά μείζονα λόγο ανεφάρμοστο. Το "Μεσοπρόθεσμο" είναι απλώς ένα πρόχειρο και προσωρινό "φύλλο συκής" για τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να δικαιολογήσουν την αναποφασιστικότητά τους και - μέσω νέων δανείων προς την Ελλάδα - να διασώσουν (προσωρινά) τη διάλυση της Ευρωζώνης από μια άμεση ελληνική χρεοκοπία. Υποτίθεται εν αναμονή μείζονων αποφάσεων για οριστική λύση των υπερχρεωμένων Κρατών και των "τοξικών" Ευρωπαϊκών Τραπεζών. Υποθέτω βάσιμα ότι και η Κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή, συνειδητά μετέχει σ' αυτό το θέατρο, χωρίς καμιά βαθύτερη βεβαιότητα στην εφαρμοσιμότητα του " Μεσοπροθέσμου", και η ίδια βεβαιότητα κυριαρχεί και στην Ευρώπη.
Δεύτερη: το συμφέρον της Χώρας (και όχι στενά του πολιτικο-οικονομικού της Συστήματος) αυτή τη στιγμή επιβάλλει να παίξουμε (προσωρινά) το χαρτί της (αναποφάσιστης ακόμα) Ευρώπης. Δηλαδή, ακόμα κι αν είχαμε την δυνατότητα να ανατρέψουμε το εγχώριο Σύστημα σήμερα, θα έπρεπε να το αναβάλλουμε για αργότερα, εν όψει των μείζονων Ευρωπαϊκών αποφάσεων. Εκτός αν είμαστε ουτοπικοί αιθεροβάμωνες και εν τέλει επιδιώκουμε για την Ελλάδα ένα είδος Μεσογειακής & χρεοκοπημένης Κούβας. Στο τέλος της γραφής αυτό θα μπορούσε να γίνει με πέντε μήνες καθυστέρηση...
Τρίτη: το οικονομικο-πολιτικό Σύστημα της Χώρας, ούτως ή άλλως, είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης και συνεπώς - ακόμα κι αν υπάρξει ριζική Ευρωπαϊκή λύση του Χρέους & της Ανάπτυξης - θα καταρρεύσει σύντομα. Για μας, δηλ. για το Λαό αυτής της Χώρας, είναι περισσότερο συμφέρον σήμερα να διατηρήσουμε απλώς την πίεση. Έτσι στην περίπτωση Ευρωπαϊκής Διευθέτησης θα έχουμε κερδίσει διπλά. Και στην περίπτωση ανεξέλεγκτης Χρεοκοπίας και εξόδου (εκούσια, ακούσια) απο την Ευρώπη, vae victis.
Ας δεχθούμε λοιπόν με νηφαλιότητα συμμετάσχουμε σ' αυτό το θέατρο (έστω προσωρινά) και ας κερδίσουμε χρόνο για να σχεδιάσουμε, με την ίδια αποφασιστική νηφαλιότητα, την "ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ", με όποιους όρους κι αν έλθει αυτή.