Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ: απάντηση στον Στ. Ράμφο

Όταν οι Φιλόσοφοι (ή οι «Φιλόσοφοι») βιάζονται να προλάβουν την επικαιρότητα και ιδίως την προβολή που αυτή συνεπάγεται, συνήθως μιλάνε ασθμαίνοντας. Από το στόμα τους ή την γραφίδα τους προκύπτουν μισόλογα, οι λέξεις και οι φράσεις προσπαθούν μάταια να διακονήσουν την περιγραφική ακρίβεια, την νηματική ενότητα και πληρότητα. Αυτή η (αδικαιολόγητη) βιάση διέπει και το άρθρο του κου Ράμφου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 14^ης Δεκεμβρίου 2008 με τίτλο «Το μηδέν σαν μακρόβιος επιθανάτιος ρόγχος» (*1). Επρόκειτο για μια απόπειρα να ερμηνευθεί το φαινόμενο της Δεκεμβριανής Εξέγερσης ως μια μηδενιστική έκρηξη. Αντιπαραβάλλει ο κος Ράμφος τον Γαλλικό Μάιο του ’68 με τον Ελληνικό Δεκέμβριο του 2008 για να διαπιστώσει χίλια δυό θετικά πράγματα στον Μάιο αλλά για τα Δεκεμβριανά θα διαπιστώσει ότι «το μήνυμα και ο συμβολισμός του [ ήταν ] μηδενιστικός ». Το όλο άρθρο παραπαίει ανάμεσα στην καταδίκη και την δικαιολογία - όχι στην επιδοκιμασία - , ανάμεσα στην περιγραφή και την ενόραση, ανάμεσα στον μυστικισμό και την διαύγεια. Είναι ένας κακότεχνος πνευματικός ακροβατισμός προορισμένος για πνεύματα που θέλουν να συσκοτισθούν και όχι να κατανοήσουν. Διαβάζουμε ορισμένα φληναφήματα σχετικά με τον καθαρτήριο συμβολισμό της φωτιάς, για τον Μηδενισμό του Φίχτε και του Νετσάγιεφ, το αντιπολιτισμικό ορθόδοξο «αίσθημα του υπερβατικού» που δήθεν κατέχει τους Έλληνες και την συμφιλίωση της δυτικής χριστιανοσύνης με τον Πολιτισμό και άλλα συναφή. Το άρθρο θα καταλήξει με την βαρύγδουπη διάγνωση ότι «με τον κοινωνικό εκσυγρονισμό» και την ανάπτυξη της προσωπικότητας «δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για έναν μεταχρονολογημένο ιθαγενή μηδενισμό» πάνω στον οποίο, κατά τον κο Ράμφο, θα μπορούσε να «στηριχθεί ένας αξιόλογος νεοελληνικός πολιτισμός». Κανένας λόγος φυσικά για έναν ενδεχόμενο Μηδενισμό της «δεσπόζουσας γενιάς» στην Ελλάδα. Όλα αυτά ασφαλώς είναι ακατέργαστες, ετερόκλητες και ασύνδετες σκέψεις που και τον συγγραφέα μειώνουν και τον αναγνώστη αφήνουν αδιαφώτιστο. Λείπει στο άρθρο του κου Ράμφου το προαπαιτούμενο κάθε δημόσιου λόγου: Η ΣΑΦΗΣ ΘΕΣΗ. [ Αυτό βέβαια δεν του στέρησε καθόλου την επιπλέον δημοσιότητα - αντίθετα του παραχωρήθηκε κι ένα τηλεοπτικό δίωρο με την αφοπλιστικά χαριτόβρυτη κα Φλέσσα (ΝΕΤ, εκπομπή «Στα Άκρα»), όπου ξανακούσαμε ανάλογες πομφόλυγες. ]

Στην ανάρτηση της 16^ης Δεκεμβρίου 2008 είχαμε επισημάνει - επ’ ευκαιρία της Εξέγερσης - πως « όταν η Ιστορία βγαίνει από το λήθαργο, όταν η Ιστορία πυκνώνει και επιταχύνεται, θέτει αναπόδραστα διλήμματα και επιβάλλει επείγουσες, κρίσιμες αποφάσεις». Αυτές οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ταξινομούν αυτόματα τον συγκεχυμένο κόσμο του πνεύματος, παραμερίζουν τις αμφιλογίες, προσανατολίζουν τη σκέψη και της δίνουν την αναγκαία ενότητα, συνέπεια και σαφήνεια. Ο κος Ράμφος ζεί ακόμα στον λήθαργο της Ιστορίας κι έτσι δεν έχει πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις. Γι’ αυτό ακριβώς μετεωρίζεται ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο ιστορικοκοινωνικό, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Μηδενισμό, ανάμεσα στο χθες και το τώρα. Γι’ αυτό ακριβώς τελικά δεν μπόρεσε να κατανοήσει ότι η Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ήταν μια εξέγερση ενάντια στον κυνικό Μηδενισμό που εμπέδωσε και συσσώρευσε η Γενιά του Νοέμβρη 1973. Αυτή η θέση μας είναι μια συνεπής θεώρηση που κάθε αναγνώστης του BLOG μπορεί να διαπιστώσει στις διαδοχικές αναρτήσεις επ’ ευκαιρία της Εξέγερσης αλλά όχι μόνον. Ο Μηδενισμός της «δεσπόζουσας γενιάς» στη Δύση, αποτέλεσε βασικό στοιχείο ανάλυσής μας. Ήδη στην πρώτη ανάρτηση κάναμε λόγο για την Μεταμοντερνικότητα και για τον κύριο εκπρόσωπό της, «τον λιπαρό, ευκατάστατο Άνθρωπο που μπορεί να το παίζει ανέξοδα παγκοσμιοποιημένος και μηδενιστικά HOMO LUDENS» ενώ στη τελευταία σημειώναμε ότι «ακόμη μια φορά, οι φορείς και εκφραστές του Μεταμοντέρνου Μηδενισμού - με την τύφλωσή τους, που δυστυχώς την εκλαμβάνουν ως διαύγεια και οραματισμό - απλώς θα οδηγήσουν αυτόν τον Μηδενισμό στις ακροτελεύτιες συνέπειές του». Σήμερα εξειδικεύοντας θα πρέπει να πούμε πως ο Μηδενισμός που χαρακτήρισε την «δεσπόζουσα γενιά» της Δύσης, στην Ελλάδα εισήχθη και ευδοκίμησε με όλες εκείνες τις ακρότητες και τις παραμορφώσεις που χαρακτηρίζουν τον φανατισμένο ‘’νεοφώτιστο’’.

Ό Μηδενισμός στη Δύση έχει μια μακρά ιστορία. Τόσο ο ΝΙΤΣΕ όσο και ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ τον διέγνωσαν και τον ανέδειξαν ως μείζον πρόβλημα της Μοντερνικότητας. Για τον ΝΙΤΣΕ ο Μηδενισμός αναδύεται από τη στιγμή που η χριστιανική κοσμοθεώρηση και εν μέρει η ηθική της παύουν να έχουν δεσμευτική αξία. Ο θάνατος του Θεού καταλήγει στο θάνατο του νοήματος της ύπαρξης: «Τι σημαίνει μηδενισμός; - Ότι οι ανώτερες αξίες χάνουν την αξία τους. Λείπει ο σκοπός, λείπει η απάντηση στο ερώτημα ‘’ γιατί;’’ ». Από εδώ αρχίζει ο χορός των καταραμένων. Σε πρώτο στάδιο, η απεγνωσμένη για νόημα ύπαρξη θα προσφύγει στην «βούληση - για - ισχύ». Τα αποτελέσματα αυτής της προσφυγής υπήρξαν τόσο οι δυό παγκόσμιοι πόλεμοι όσο και οι ιδεολογικοί και κρατικοί ολοκληρωτισμοί που αναπτύχθηκαν στο περιθώριό τους. Το δεύτερο στάδιο του Μηδενισμού θα εκδιπλωθεί στη Δύση ως «βούληση - για - ηδονή». Κάτω από τις τρομακτικές εμπειρίες του πρώτου σταδίου, η Δύση προσπαθεί να λυτρωθεί από το παράλογο της ύπαρξης (δηλ. την απουσία νοήματος) με μια προσφυγή σ’ έναν Ηδονιστικό Μηδενισμό. Η « βούληση -για - ισχύ» εξακολουθεί να δρα κι εδώ αλλά τώρα αντλεί την παρηγορία και συνάμα την εσωτερική δικαιολογία της από την προσποριζόμενη Ηδονή. Πρόκειται για την εποχή της Μεταμοντερνικότητας. Ιδανικό της εποχής δεν είναι η πολιτική ελευθερία αλλά η ηδονιστική αυτοεκπλήρωση. Το συλλογικό παραμερίζεται για να έρθει στο προσκήνιο το ατομικό. Όλες οι αρχές και οι αξίες, η όποια κοινωνική και πολιτική ηθική στέκονται εμπόδια σ’ αυτήν την ηδονιστική αυτοεκπλήρωση ισοπεδώνονται. Η ηδονή ως αυτοσκοπός και υπέρτατο νόημα της ύπαρξης στη Μεταμοντέρνα Δύση τροποποιεί εσωτερικά τους θεσμούς και τους προσαρμόζει στα δεδομένα και τις παραμέτρους της. Στην Οικονομία εμπεδώνεται ως άκρατος Φιλελευθερισμός ο οποίος αφετηριακά διέθετε όλες τις ηδονιστικές περγαμηνές. Η Πολιτική υποτάσσεται στην Οικονομία και υποδαυλίζει το καταναλωτικό σύνδρομο που είναι μια από τις εκδοχές της ηδονιστικής αυτοεκπλήρωσης. Η Ελευθερία ως ισότιμη πρόσβαση στην Εξουσία τροποποιείται ως Ισότητα στην Καταναλωτική Ηδονή. Ο Αυτοσεβασμός που εκδηλώνονταν στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πραγμάτων, τροποποιείται και έχει ως μέτρο το χρήμα που συνιστά το προαπαιτούμενο της καταναλωτικής κραιπάλης. Οι Δυτικοί τρέφονται πνευματικά και ασκούν πρακτικά « Το Τέλος της Ιστορίας» που επικαλέστηκε ο FRANCIS FUKUYAMA - επιλέγουν δηλ. ‘’συνειδητά’’ να είναι «οι τελευταίοι άνθρωποι» (*2), αυτοί δηλαδή που - σύμφωνα με το ΝΙΤΣΕ - δεν μπορούν να γεννήσουν κανένα αστέρι και μικραίνουν τα πάντα. «Τι είναι αγάπη; Τι είναι δημιουργία; Τι είναι επιθυμία; Τι είναι αστέρι; - έτσι ρωτά ο τελευταίος άνθρωπος και κλείνει [κουτοπόνηρα] το μάτι» (*3). Πρόκειται δηλαδή για όλους όσους έζησαν μέσα στην Μετανεωτερικότητα (ή Μεταμοντερνικότητα) που αναδύεται στο σούρουπο και τον απόηχο του Γαλλικού Μαΐου του ’68. Αυτοί είναι που μαζί με τον GILLES LIPOVETSKY χαιρέτησαν «Το Λυκόφως του Καθήκοντος» και κατασκεύασαν (με πράξεις και παραλήψεις) «Την Εποχή του Κενού» δηλαδή την «μεταμοντέρνα κοινωνία» όπου δεν υπάρχει πλέον «ούτε είδωλο, ούτε ταμπού… ούτε κινητήριο ιστορικό πρόταγμα » και όπου κυριαρχεί «το κενό, ένα κενό ωστόσο χωρίς τίποτα το τραγικό ούτε αποκάλυψη» (*4), οι ίδιοι που εγκαθίδρυσαν την «Αυτοκρατορία του Εφήμερου» (*5), μέσα στην οποία όλα τα στοιχειώδη ορόσημα (κοινωνικά, νοηματικά, χρονικά, ηθικά, πολιτικά, εθνικά ) καταλήγουν βορά ενός ακόρεστου ναρκισσιστικού υποκειμένου που ζει, εμπεδώνει και ενσαρκώνει την Μηδενιστική Ελαφρότητα του Είναι. Πρόκειται για την στάση του «anything goes» που περιέγραψε ο LYOTARD (*6) και η οποία είναι μια ανώδυνη απόδοση του «ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ». Στη βάση αυτής της αρχής και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το παρόν, ενσυνείδητα πλέον, θέλει να ζήσει εις βάρος του μέλλοντος - γεγονός που αλώνει όλους τους θεσμούς με την λογική και την ηθική της «αρπαχτής». Αυτή η Μηδενιστική Ελαφρότητα ήταν που οδήγησε στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό Κραχ. Η διαπίστωση της Κας PELOSI, Προέδρου της Αμερικάνικης Βουλής των Αντιπροσώπων, - «No supervision. No discipline. And if you fail, you will have a golden parachute and the taxpayer will bail you out», υπέδειξε ουσιαστικά μια μηδενιστική στάση μασκαρεμένη με ιδεολογία: «They claim to be free-market advocates, when it’s really an anything-goes mentality» (NEW YORK TIMES, 29 Σεπτ.2008) [Πρβ αναρτήσεις της 16^ης & 30^ης Οκτωβρίου 2008].

Όποιες κι αν υπήρξαν οι μορφές που πήρε ο Μεταμοντέρνος Μηδενισμός στη Δύση, στη Ελλάδα η εισαγωγή του έγινε με όλoν εκείνο τoν αδιαφόριστο φανατισμό του Νεόφυτου. Φυσικά δεν μπορούμε εδώ να περιγράψουμε παρά μόνον σχηματικά και επιγραμματικά την Ελληνική Μεταμοντερνικότητα και τον ολέθριο Μηδενισμό που την συνόδευσε. Εκείνοι που πρώτοι τον υιοθέτησαν ήταν οι άπληστοι της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 - αυτοί δηλαδή που συνιστούν, ήδη από καιρό, την «δεσπόζουσα γενιά» και επανδρώνουν κατ’ εξοχήν τις Κυρίαρχες Ελίτ της Χώρας. (Οι εξαιρέσεις, αν και υπαρκτές, δεν συγκρότησαν ποτέ μια επαρκή και κρίσιμη μάζα που θα επέβαλε έναν διαφορετικό προσανατολισμό). Δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε το αυτονόητο - ότι δηλ. οι εκάστοτε Ελίτ δίνουν στην Κοινωνία τον τόνο της εποχής και το πλαίσιο των ΑΞΙΩΝ με τις οποίες αυτή συμπεριφέρεται. Σ’ αυτές τις Ελίτ αριστερά στερεότυπα και δεξιές/φιλελεύθερες εμμονές συγχωνεύθηκαν άκριτα και βιαστικά για να αντιγράψουν κακέκτυπα την Δυτική Μεταμοντερνικότητα. Όλοι οι τομείς της κοινωνικής και δημόσιας ζωής από την Πολιτική ως την Οικονομία, από την Παιδεία ως την Τέχνη και την Επιστήμη, από τη Θρησκεία ως τον Πολιτισμό παραδόθηκαν με φανατισμό στην ιδεολογία του «anything goes» και - ακριβέστερα - του εξόχως μηδενιστικού « ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ !!!».

Στην Πολιτική, συλλήβδην , όλοι και όλα ενήργησαν για την μηδενιστική υποθήκευση της Χώρας. Η αποκατάσταση της «Δημοκρατίας» το 1974 δεν συνοδεύτηκε από κανέναν ευρύτερο οραματισμό, από καμιά ανώτερη φιλοδοξία, από καμιά δέσμευση ευθύνης απέναντι στο Μέλλον. Αυτό που παρατηρήθηκε ήταν μόνον μια πληβεία δίψα για Εξουσία και Πλουτισμό - δίψα που τελικά κατέληξε σ’ ένα νοσηρό συγχρωτισμό Πλούτου και θεσμισμένης Εξουσίας τον οποίο η λεξιπλασία μας το απέδωσε εύστοχα με τον όρο «ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΑ». Το παλαιό «ζω για την πολιτική» μετασχηματίσθηκε άρδην και ανερυθρίαστα στο «ζω από την πολιτική» - γεγονός που αποτέλεσε την μήτρα όλων των σκανδάλων, από εκείνο του Κωσκωτά ως τα πρόσφατα του Χρηματιστηρίου, των Ομολόγων, της SIEMENS και του Βατοπεδίου. Υπήρξε ηθελημένο lapsus verbi η υπουργική έκφραση «το νόμιμον είναι και ηθικόν» - ήθελε να πει : «το νομότυπον είναι και ηθικόν» δηλ. το συγγενεύον με το παράνομον. Ακόμα κι αυτόν τον οραματισμό της ένταξης στο ευρύτερο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι - οραματισμός και φιλοδοξία της γενιάς του ‘50 - οι νεόκοπες Ελίτ τον προσέλαβαν όχι με το πάθος μιας γενικότερης στράτευσης αλλά με την κουτοπονηρία του μεταμοντέρνου Ραγιά, δηλ. ως «άρμεγμα» της παχιάς αγελάδας. Από την άλλη μεριά και προκειμένου να εξυπηρετηθεί η δίψα για Εξουσία - εδώ - και - τώρα, το πελατειακό σύστημα όχι μόνον δεν εξοβελίσθηκε ως ευτελισμός και παθογένεια της «Δημοκρατίας» αλλά παροξύνθηκε σ’ έναν άκρατο Λαϊκισμό. Η εξυπηρέτηση αυτού του Λαϊκισμού είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνον την - με ελαφρά τη συνείδηση - καταχρέωση της Χώρας με το εξωφρενικό ύψος των 260 δις Ευρώ αλλά και τον εθισμό των λαϊκών στρωμάτων σ’ έναν παρασιτικό καταναλωτισμό - δηλαδή καταναλωτισμό με δανεικό κρατικό χρήμα. Έτσι οι πομπώδεις διακηρύξεις περί Εθνικής Αξιοπρέπειας και Αδέσμευτης Πολιτικής κατέληξαν σε επονείδιστη καθυπόταξη της Χώρας στους εξωτερικούς πιστωτές της. Χειρότερα ακόμα - για την εξυπηρέτηση του ίδιου Λαϊκισμού εκποιείται σε τιμή ευκαιρίας όλος οι υπόλοιπος Εθνικός Πλούτος συσσωρεύοντας πάνω στην Νέα Γενιά όχι μόνον το δυσβάστακτο Δημόσιο Χρέος αλλά και το Απόλυτο Μηδέν του Μέλλοντος. Στο ίδιο πλαίσιο, δηλ. της εκχυδαϊσμένης κομματικής πελατείας, ο Κρατικός Μηχανισμός διογκώθηκε με περιττό, ανειδίκευτο και συχνά αμφίβολης ηθικής προσωπικό, γεγονός που κατέληξε σε μια δύσκαμπτη και αναποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση της οποίας η διαφθορά είναι πλέον παροιμιώδης σε όλα τα διεθνή φόρα.

Στην Οικονομία όλα εξελίχθηκαν κατά τον τρόπο της μεταμοντέρνας «αρπαχτής» προσαρμοσμένης στην γνωστή ανατολίτικη απληστία. Οι νεόκοπες Οικονομικές Ελίτ όχι μόνον δεν ανέδειξαν ένα νέο οικονομικό - τεχνολογικό όραμα για τη Χώρα αλλά ούτε και ανέλαβαν τα στοιχειώδη καθήκοντα και τις ευθύνες που επωμίζονται γενικά οι Άρχουσες Τάξεις. Αντίθετα, συνεχίζοντας την παράδοση των τσιφλικάδων και των αστικών Τζακιών και μέσω μιας κυνικής Διαπλοκής, φρόντισαν μόνο να διασφαλίσουν τον πλουσιοπάροχο κρατικό παρασιτισμό τους. Έτσι ως '' επιχειρηματίες '', αντί του ρίσκου και της καινοτομίας, έθεσαν εαυτόν έξω από τους όποιους «άκαμπτους νόμους της αγοράς» και απέτρεψαν την αποφασιστική ένταξη της Ελλάδας στην ομάδα των Βιομηχανικών Χωρών. Και μάλιστα συνειδητά, αφού μέσω της χειραγώγησης των Πολιτικών παρεμπόδισαν ενεργητικά την αποφασιστική στροφή κεφαλαίων και κρατικών επιδοτήσεων σε Επενδύσεις Αιχμής και εκσυγχρονισμού του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού που θα μπορούσε να μετατρέψουν τη Χώρα σε περιφερειακό βιομηχανικό παράγοντα. Έτσι η Ελλάδα καταδικάστηκε σε παρατεταμένη επενδυτική ασιτία και φυσικά σε μόνιμη οικονομική δυσπραγία. Με την ίδια παρασιτική λογική τους συνωμότησαν με την (ευεπίφορη στην διαφθορά) Πολιτική για το Σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου του 2000 και την κολοσσιαία αναδιανομή πλούτου που επέφερε (δηλ. περί τα 100 δις Ευρώ περιήλθαν στα χέρια 600 ‘’οικογενειών’’). Αυτή η τεράστια αναδιανομή πλούτου - που υποτίθεται ότι θα μετέτρεπε το καταναλωτικό χρήμα των πολλών σε παραγωγικό κεφάλαιο των ολίγων - τελικά και πάλι κατέληξε χρήμα ολίγων ραντιέριδων, αυτών δηλαδή που δανείζουν στο Κράτος και σκυλεύουν (αφορολόγητα) το πτώμα του. Τούτη η τελευταία αιμάτινη ευκαιρία της Χώρας να ανατάξει την παραγωγική της υποπλασία θάφτηκε (ακόμα μια φορά) από την οικονομική της Ελίτ. Γοητευμένη από το όραμα ενός παγκοσμιοποιημένου Τζετ - Σετ που συνδαύλιζε η Δυτική Μεταμοντερνικότητα, όραμα που δήθεν υπερβαίνει τις ‘’επαρχιώτικες’’ προκαταλήψεις της καταγωγής ή της γλώσσας και λυτρώνει τους προνομιούχους του κόσμου από τις τετριμμένα ''τοπικά'' καθήκοντα και υποχρεώσεις, η Ελληνική Οικονομική Ελίτ στάθηκε καταστροφικά αγνώμων προς την Χώρα και υποθήκευσε - με μηδενιστική ευκολία - όλο το προβλεπτό οικονομικό της μέλλον . Γιατί το όποιο μέλλον της Ελλάδας επαφίεται πλέον σε μια φθίνουσα γεωργία, σε μια μάλλον ερασιτεχνική τουριστική βιομηχανία και στην παραδοσιακή ναυτιλία. Συμπληρωματικά ας υπενθυμίσουμε ότι ο τομέας της μικρομεσαίας Μεταποίησης παραδόθηκε στην απαρχαίωση του εξοπλισμού και των δομών του. Το αποτέλεσμα ήταν η απομείωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας η οποία τώρα καταλαμβάνει τριτοκοσμικές θέσεις και φυσικά δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει ούτε τις εγχώριες ανάγκες. Έτσι παρουσιάζεται σήμερα το αξιοθρήνητο φαινόμενο όπου η Ελληνική Μεταποίηση να μην μπορεί να ντύσει με φόρμες ακόμα και τις Ένοπλες Δυνάμεις ( σύμφωνα με επερώτηση στη Βουλή, πρόσφατα το Υπουργείο Άμυνας έχει παραγγείλει σε οίκους του Εξωτερικού 100.000 στολές παραλλαγής, 120.000 ζεύγη άρβυλα και 100.000 μπερέδες).

Αντίστοιχα, η πολιτική συνενοχή, η δημοσιοϋπαλληλική διαφθορά συνδυασμένες με την φορολογική ασυδοσία και τον κυνισμό των εγχώριων Οικονομικών Ελίτ οδήγησε τελικά στο τριτοκοσμικό φαινόμενο της Μαύρης Οικονομίας που αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 1/3 της Δηλωμένης Οικονομίας. Εδώ οι διαφεύγοντες ετήσιοι φόροι αντιπροσωπεύουν πάνω από 30 δις Ευρώ. Αυτοί οι διαφεύγοντες φόροι, ως εισόδημα πλέον, επιτρέπουν αντίστροφα το γκλαμουράτο life style και τον συναγελασμό των γνωστών απαίδευτων με τα λουσάτα πορνίδια του Κολωνακίου .

Όταν οι κεντρικοί πυλώνες μιας Κοινωνίας, δηλ. η Πολιτική και η Οικονομία αλώνονται από τον Μηδενισμό και το μέλλον θυσιάζεται ανενδοίαστα στον ευδαιμονισμό του παρόντος, όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί ζουν στον παλμό της ευκαιριακής λογικής και της ηθικής της «αρπαχτής». Περιττεύει λοιπόν να αναλύσουμε σήμερα θεσμούς όπως αυτός της Δικαιοσύνης ή της Παιδείας όπου οι κορπορατιστικές λογικές αναπτύσσονται ως συνένοχη συμπόρευση στη γενικευμένη διαφορά. Χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν βρήκε ακόμα τον Εισαγγελέα που θα έθετε τουλάχιστον ένα όριο στην διαπλεκόμενη διαφθορά και - εξίσου διαπλεκόμενη η ίδια ;;; - απαλλάσσει με βουλεύματα κρατικούς λειτουργούς αποδεδειγμένης διασπάθισης δημοσίου χρήματος; Χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε (για το Πανεπιστήμιο) ότι οι προσφυγές ακυρώσεων στα Διοικητικά Δικαστήρια για παράνομες κρίσεις και διορισμούς ακαδημαϊκών είναι τόσες που χρειάσθηκε να συσταθεί ειδικό τμήμα στο αντίστοιχο Εφετείο;;

Ο κυνισμός και η διαφθορά της Κορυφής, ως κακοήθης πολύποδας διευρύνθηκε και επεκτάθηκε πολύ νωρίς σε όλα τα στρώματα της Κοινωνίας - από τον Δάσκαλο και Καθηγητή των ιδιαιτέρων μαθημάτων ως τον Υπάλληλο της Δημόσιας Διοίκησης, τον Αστυφύλακα, τον Μικροβιοτέχνη, τον Έμπορο, τον Πάροχο Υπηρεσιών, τον Νοσοκομειακό (και όχι μόνο) Γιατρό ή τον Γεωργό. Μαγεμένοι από την ευδαιμονιστική ουτοπία που αναπαράγουν οι οθόνες της τηλεόρασης, ερεθισμένοι από τους πυρετούς των φαντασιώσεών τους, προσχώρησαν (μ’ ένα μοναδικό, για ολόκληρη τη Δύση, φανατισμό ) στην ιδεολογία του «ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ !!!». Σ’ αυτόν λοιπόν τον ορίζοντα δεν είναι καθόλου αυθαίρετο ούτε άδικο το να αποδώσουμε στην «δεσπόζουσα γενιά» της Χώρας έναν ΚΥΝΙΚΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ που εκφράσθηκε ως ατομικιστικός-ευδαιμονιστικός ίλιγγος, ως (παρασιτική) καταναλωτική νεύρωση και ως συλλογικός ωχαδερφισμός. Αυτόν τον μηδενισμό η «δεσπόζουσα γενιά» επί τρεις δεκαετίες τον εκτρέφει, τον αναπαράγει και τον εμβαθύνει - με πράξεις, ανοχές και παραλήψεις - δίχως καμιά αναστολή, δίχως καμιά αυτοκριτική ή στοιχειώδη περισυλλογή. Αποχαυνωμένη από την ιδεοληψία της ατομικής αυτοεκπλήρωσης για 30 ολόκληρα χρόνια δεν διερωτήθηκε στοιχειωδώς : Τι μέλλον διαμορφώνω για τα παιδιά μου; - όχι μόνον ως άτομο αλλά και ως κοινωνία;; Εξαγόραζε μάλιστα την ηχηρή αδιαφορία της με τα ίδια μέσα που ευτέλιζε και την δική της ζωή. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ λοιπόν ήρθε να απαντήσει σ’ αυτόν τον μηδενιστικό ευτελισμό και τον ζόφο που υφάνθηκε πάνω από τη Χώρα και το μέλλον της. Όλη η ευγένεια της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ των νέων έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι ήταν μια εξέγερση ενάντια στον Μηδενισμό των γονιών τους. Το μεγαλείο της έγκειται στο γεγονός ότι ήταν η ΠΡΩΤΗ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ. Και έτσι θα καταγραφεί στην Δυτική Ιστορία. Και ασφαλώς θα την ακολουθήσουν πολλές. Το κατανοήσατε κε Στ. Ράμφο ;; Το ιλατραγικό της υπόθεσης είναι ότι την επαύριο της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ η «δεσπόζουσα γενιά» αντί να αφυπνισθεί από το μηδενιστικό της envoûtement , αντί να αδράξει την ευκαιρία μιας ριζικής αυτοκριτικής και να ανατάξει την σκέψη και την συμπεριφορά της, επιδόθηκε σε κατασυκοφάντηση της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, δηλαδή των παιδιών της. Το ίδιο και διάφορες Ελίτ της Χώρας που, σαν να μην συνέβη τίποτε, συνεχίζουν ακάθεκτες την μηδενιστική έκπτωση. Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ, ο μόνος επώνυμος που αντελήφθη αυτοκριτικά την ΕΞΕΓΕΡΣΗ, είπε : «θα μας κάψουν τα παιδιά μας γιατί λεηλατήσαμε τη ζωή τους». Αυτό ίσως να συμβεί την επόμενη φορά. Γιατί το μηδενιστικό «ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ !!!» είναι συνάμα τραγικό και, σαν τέτοιο, μακροπρόθεσμα, ολοκληρώνει τον κύκλο του….

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(*1) Στον σύνδεσμο:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_14/12/2008_296056

(*2) FRANCIS FUKUYAMA, Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος, εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ - Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, 1993

(*3) ΝΙΤΣΕ, Thus Spoke Zarathustra , ed. PENGUIN/ CLASSICS, 1986, σελ. 45 - 47

(*4) GILLES LIPOVETSKY, Το Λυκόφως του καθήκοντος, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1998 και του ιδίου, L’ ère du vide , έκδ. GALLIMARD 1983 &1993, page 16

(*5) GILLES LIPOVETSKY, L’empire de l’éphémère, έκδ. GALLIMARD 1987

(*6) FR. LYOTARD, The Postmodern Explained, MINNESOTA PRESS, 1992, page 8

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ :β) Η ενθρόνιση του κου Obama

Ο θρόνος, ο θώκος για την ακρίβεια, του κου OBAMA , σύμφωνα με την νεόκοπη παράδοση, στήνεται στην Ουάσιγκτον με κάθε χολιγουντιανή (δηλ. κίτς) μεγαλοπρέπεια. Αυτή η πλειοδοσία, μέσα στις σημερινές συνθήκες των ΗΠΑ, είναι ψυχολογικά αναγκαία. Έστω και για μια μέρα, η χώρα αυτή πρέπει να ξεχάσει το δύσκολο παρόν της και να αυτοφενικισθεί με επίχρυσο μεγαλείο. Γιατί εμείς τουλάχιστον, όπως και πολλοί Αμερικανοί, δεν ξεχνούμε ότι ο κος OBAMA «αναλαμβάνει την διακυβέρνηση ενός Έθνους κουρασμένου από το παρελθόν και φοβισμένου για το μέλλον, απαισιόδοξου για τη θέση του στο κόσμο, κυνικού όσον αφορά την κυβέρνησή του και αναζητώντας απεγνωσμένα ένα αίσθημα λύτρωσης». (P. BAKER, NΕW YORK TIMES, 4 Νοεμβρίου 2008). Έτσι - και στη συνέχεια των υποθέσεων που κάναμε στην ανάρτηση της 10^ης Νοεμβρίου 2008 - σήμερα θα ασχοληθούμε με τις μείζονες προκλήσεις που - nolens / volens - ο κος OBAMA θά όφειλε να αντιμετωπίσει και να διερωτηθούμε αν πράγματι μπορεί.

Ας παρατηρήσουμε αρχικά ότι ο θρόνος του κου OBAMA δεν περιστοιχίζεται παρά από λείψανα ενός κακού παρελθόντος και όχι από θιασώτες ενός υποσχόμενου μέλλοντος. Οι σύμβουλοι και οι υπουργοί του υποδεικνύουν έναν συντηρητικό συμβιβασμό και όχι μια ρήξη μ’ εκείνο το παρελθόν και εκείνο το Κατεστημένο που μετέτρεψε, μέσα σε 16 χρόνια, τις ΗΠΑ σε μια προβληματική Υπερδύναμη. Αυτός ο συμβιβασμός είναι αναμφίβολα ένας πρώτος κακός οιωνός - γεγονός που ελάχιστοι το επισημαίνουν. Δείχνει ότι η Αμερική - δηλ. το Κατεστημένο της - δεν είναι έτοιμη να προεκτείνει και να εμβαθύνει τη ρήξη με το Παρελθόν, ρήξη που τόσο έξοχα συμβόλισε αρχικά η ίδια η εκλογή του κου OBAMA. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις εποχές κρίσης ή παρακμής, οι δισταγμοί και οι συμβιβασμοί απλώς την επιτείνουν και την επιταχύνουν.

Οι ΗΠΑ σήμερα ευρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η σφύρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (που εξελίσσεται σε δραματική κρίση της πραγματικής οικονομίας) και ο άκμων της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, ωστόσο, δεν μπορούν να σφυρηλατήσουν αλλά αντίθετα να εκφυλίσουν όλες τις μείζονες αποφάσεις της Αμερικής. Μόνον μια αποφασιστική ρήξη με την πολιτική της Παγκόσμιας Ηγεμονίας θα μπορούσε να συνασπίσει και εκκεντρώσει της προσπάθειες της κυβέρνησης και του λαού των ΗΠΑ στην οικονομική ανάκαμψη. Ωστόσο, τουλάχιστον σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, ο κος OBAMA και Κατεστημένο που τον στηρίζει, δεν προσανατολίζονται σ' αυτήν την πρόκληση, δηλ. σε μια αποποίηση της Παγκόσμιας Ηγεμονίας. Προσβλέπουν μόνον σε έναν επαναπροσδιορισμό του ύφους της, σε μια soft Ηγεμονία - πράγμα καθόλου εύκολο ή αυτονόητο. Αλλά διερωτάται κανείς, γιατί να μην πράξει σήμερα με ευνοϊκότερους όρους αυτό θα υποχρεωθεί να πράξει σε 4 ή 8 χρόνια με όρους δυσμενέστερους; Ποιός σήμερα, στην Αμερική και στην Ευρώπη, μπορεί να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι το εξελισσόμενο Κραχ δεν θα έχει ως τελική έκβαση και την ανάδυση της Κίνας ως παγκόσμια Υπερδύναμη; Πώς είναι δυνατόν,οι ίδιοι που προστρέχουν στη Κίνα για να διασώσει με τα αποθέματά της το Δυτικό Σύστημα, να εθελοτυφλούν;; Κι εδώ ο δισταγμός και οι αυταπάτες- κάτω από την συγκεκριμένη οικονομική και ιστορική συγκυρία - φαίνεται να αποτελούν το χειρότερο σύμβουλο.

Ένας τριπολικός ή και τεραπολικός Κόσμος θα ήταν, κατά την άποψή μας, η καλύτερη απάντηση OBAMA στη σημερινή παγκόσμια και αμερικάνικη συγκυρία. Όλες σχεδόν οι στρατηγικές πηγές έντασης και δυσπιστίας μεταξύ των εν δυνάμει και εν ενεργεία μεγάλων Παικτών της διεθνούς σκακιέρας θα έπαυαν. Οι τοπικές συγκρούσεις θα εξασθενούσαν. Ο Κόσμος - ως σύνολο πλέον - θα μπορούσε να στραφεί και να αντιμετωπίσει τα μείζονα προβλήματα του Πλανήτη, από την ενεργειακή και οικολογική πρόκληση ως την πληθυσμιακή βόμβα. Η ίδια η Αμερική, η Δύση σαν σύνολο αλλά και ο Κόσμος γενικότερα, θα μπορούσε να προσανατολισθεί σ’ ένα νέο Σύστημα ΑΞΙΩΝ που θα ήταν μια ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ κι όχι μια ΑΓΧΩΔΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ. Μια τέτοια προοπτική βέβαια είναι έξω από τον ορίζοντα και τις προθέσεις της κυβέρνησης OBAMA αλλά και γενικότερα του Αμερικανικού και Ευρωπαϊκού Κατεστημένου.

Υπάρχουν πολλοί αφελείς - και μάλιστα μεταξύ των αποκαλούμενων «σοφών» - ότι η οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ και του Κόσμου ολόκληρου θα είναι σύντομη. Παραγνωρίζουν όλοι αυτοί ότι η σημερινή κρίση δεν είναι μια συνήθης οικονομική κρίση, σαν κι εκείνες που περιγράφουν τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια. Αντίθετα, πρόκειται για μια δομική και ολιστική κρίση. Είναι δηλ. η κορύφωση και η οικονομική κατάληξη του Πολιτισμικού Μηδενισμού της Δύσης όπως εκφράσθηκε στην Μετανεωτερικότητα (Postmodernity). Στην κρίση αυτή οδήγησε όλο Σύστημα Αξιών της Δύσης, ένα Σύστημα που εκφράσθηκε επιγραμματικά με το «anything-goes» ή, πιο δόκιμα και ελληνιστί, με το «όλα επιτρέπονται». Μόνον λοιπόν η συνειδητοποίηση ότι αυτή η κρίση συνιστά (ή έστω ότι όφειλε να συνιστά) και το ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ θα μπορούσε να προσανατολίσει αποφασιστικά τη σκέψη και αποτελεσματικά την πράξη για το δέον γενέσθαι. Εν τούτοις, όχι μόνον στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, το Κατεστημένο σκέπτεται και ενεργεί ωσάν να επρόκειτο για ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ. Και, πρόδηλα, ο κος Obama δεν προσλαμβάνει διαφορετικά την παρούσα κρίση. Επικίνδυνος αλλά - από μια άποψη - αναπόφευκτος αυτοφενακισμός. Γιατί κι εδώ, ακόμη μια φορά, οι φορείς και εκφραστές του Μεταμοντέρνου Μηδενισμού - με την τύφλωσή τους, που δυστυχώς την εκλαμβάνουν ως διαύγεια και οραματισμό - απλώς θα οδηγήσουν αυτόν τον Μηδενισμό στις ακροτελεύτιες συνέπειές του. Γι’ αυτό και όλες οι προσπάθειες ανάκαμψης δεν θα είναι παρά εμβαλωματικές και, μακροπρόθεσμα, ατελέσφορες. Φαίνεται λοιπόν ότι η αυριανή ''ενθρόνιση'' του κου OBAMA έρχεται να συμβολίσει όχι μια πραγματική αναγέννηση αλλά τον αργόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο μιας μηδενιστικής εποχής. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον τούτος ο ρόγχος να είναι ειρηνικός...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ: το σκάνδαλο SIEMENS

Η υποκατάσταση της δράσης από τον αυτοθαυμασμό είναι ένας από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Πραγματικά, αυτός ο ναρκισσισμός, δικαιολογημένος προσωρινά, αν παραταθεί θα καταστεί νοσηρή παθολογία. Ας μη τρέφουμε καμιά ψευδαίσθηση : μιά αυταρέσκεια που αναλώνεται στον μηρυκασμό της «προχθεσινής νίκης» είναι το όχημα για την αυτοκατάργηση της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Και, με τα σημερινά δεδομένα, αυτό ακριβώς εύχεται το εγχώριο πολιτικο-οικονομικό και πνευματικό Κατεστημένο.

Απέναντι σ’ έναν τέτοιο κίνδυνο η Καταστασιακή Δράση είναι η μόνη στάση που θα επιτρέψει στην ΕΞΕΓΕΡΣΗ να ανατροφοδοτήσει το πάθος της και να διασφαλίσει τη συνέχειά της. Η Καταστασιακή Δράση είναι δράση προσαρμοσμένη στις συνθήκες που δημιούργησε η ίδια η Εξέγερση αλλά προσανατολισμένη συνειδητά στη δική της Πολιτικοποίηση. Μια άλλη εκδοχή Καταστασιακής Δράσης είναι εκείνη που - χωρίς να προσχωρεί στην Πολιτικοποίηση - ενεργεί μόνον κατά περίπτωση, στην προοπτική φυσικά της πολιτικής αποδυνάμωσης του Κατεστημένου. Ασφαλώς με όλα αυτά δεν καλούμε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ να ξαναβγεί στους δρόμους. Αυτό θα γίνει μόνον όταν το δικό της ένστικτο της το υπαγορεύσει. Άλλωστε, από μια δεδομένη άποψη, ο «Δρόμος» είναι σήμερα κοινωνικά και πολιτικά ανεπίκαιρος. Η ευρύτερη κοινωνία έχει ανάγκη από χρόνο προκειμένου να αφομοιώσει το ίδιο το γεγονός της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και να ενστερνισθεί τα συνθήματά της. Επιπλέον, χρειάζεται επαρκής χρόνος προκειμένου η ίδια η ΕΞΕΓΕΡΣΗ να μπορέσει να υποστεί τις διαδικασίες της ώσμωσης και της ζύμωσης. Μόνον στο τέλος αυτών των διαδικασιών θα μπορέσει ίσως να στεγάσει τις ορθές αλλά ασύνδετες και συχνά ετερόκλητες διεκδικήσεις κάτω από το πολιτικό πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ασφαλώς - όπως έχουμε ήδη πεί - το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι το μόνο που θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει με σαφήνεια το διακύβευμα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, να ενοποιήσει τις βλέψεις της, να την ¨νομιμοποιήσει¨ και να προσανατολίσει αποτελεσματικά τη δράση της. (βλ. ανάρτηση 16^ης Δεκεμβρίου και 3^ης Ιανουαρίου). Όμως, όπως είναι αυτονόητο, το πρόταγμα αυτό χρειάζεται το χρόνο της κοινωνικής κυοφορίας του. Και φυσικά χρειάζεται την ενεργή Καταστασιακή Δράση όλων εκείνων που θεωρούν ότι η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αποτελεί μια αξιόπιστη και αποτελεσματική εναλλακτική πρόταση απέναντι στα προβλήματα των καιρών. Αυτό το είδος δράσης, που θα επιτάχυνε την κοινωνική ζύμωση και την ιδεολογική ώσμωση, θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στην παραλυτική αυταρέσκεια από την οποία κινδυνεύει η ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

Ωστόσο ακόμα και για τους αναποφάσιστους της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, αυτούς δηλ. που - για δικούς τους, καθ’ όλα σεβαστούς λόγους - δυσπιστούν ακόμα για την επικαιρότητα του προτάγματος της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, υπάρχει διέξοδος από τον αδρανειακό αυτοθαυμασμό. Κι εδώ αναφέρομαι στην Καταστασιακή Δράση που ο καθένας μπορεί να ασκήσει με μόνη την ιδιότητα του Ενεργού και Συνειδητού Πολίτη. Αυτός ο Πολίτης δεν παύει να είναι αποδέκτης όλων των μεθοδεύσεων που το ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ σφυρηλατεί μεθοδικά και εις βάρος του. Αλλά ακριβώς αυτός ο Πολίτης είναι - πάνω απ’ όλα - ένας καχύποπτος αποδέκτης. Γνωρίζει ότι το κρίσιμο και το πραγματικά επίκαιρο είναι εκείνο που απουσιάζει από την δημοσιότητα. Γνωρίζει ότι η προβαλλόμενη πραγματικότητα είναι εικονική - ένα τεχνούργημα, μια επίπλαστη κατασκευή παρασκηνιακών συμφερόντων. Οι ηχηροί τίτλοι, οι μεγάλες ρεκλάμες, οι εντυπωσιακές χειρονομίες ή οι παλλόμενες ρητορείες είναι για μας σκόπιμες παρεμβολές, προπετάσματα που στοχεύουν στην απόκρυψη και στην αποσιώπηση των πραγματικών προθέσεων, των πραγματικών γεγονότων. Απέναντι σ’ αυτή την επίπλαστη πραγματικότητα ο Ενεργός και Συνειδητός Πολίτης και μπορεί και οφείλει να διακρίνει τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΥΨΕΙΣ. Και, φυσικά, να αντι-δράσει καταστασιακά - να ενεργήσει δηλ. καταγγελτικά για τις εκάστοτε κρίσιμες πολιτικές καταστάσεις, και πάντα κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του ! Και τέτοιες καταστάσεις δεν λείπουν...

Θεωρήσαμε ότι πίσω από τον ορυμαγδό των «γεγονότων» των τελευταίων ημερών και όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, στήνεται, εκτός των άλλων, η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ και τελικά η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ του Σκανδάλου SIEMENS . Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, οφείλουμε να αντιδράσουμε. Η σημασία του Σκανδάλου αυτού πρέπει να επισημανθεί εμφατικά. Συνιστά όχι μόνο τη κορύφωση της εγχώριας Διαφθοράς αλλά και - σε περίπτωση παραγραφής - την μήτρα της τελικής Εκπόρνευσης της Χώρας. Για την παραγραφή, καθώς όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν έτοιμες όλες οι νομικο-συνταγματικές δικλείδες. Και όλοι υποψιαζόμαστε ότι το Κατεστημένο έχει κάθε λόγο, στην παρούσα συγκυρία, να μην επιτρέψει την ΚΑΘΑΡΣΗ. Το Σκάνδαλο SIEMENS αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ τον προηγούμενο χρόνο όχι φυσικά από καταγγελτικό ενδιαφέρον για την (αν)ηθικότητα των Κομμάτων. Ο καθένας γνωρίζει ότι η παρασιτική, κρατικοδίαιτη Ολιγαρχία, δεν έχει τέτοιες ηθικές ευαισθησίες. Η μέσω SIEMENS παράνομη χρηματοδότηση ήταν ένας ακόμα μοχλός πίεσης και εκβιασμού απέναντι στα Κόμματα προκειμένου να είναι περισσότερο υπάκουα στις παράλογες, εξωφρενικές και (συχνότατα) παράνομες απαιτήσεις της Ολιγαρχίας. Και έτσι το εκμεταλλεύθηκε αρχικά - σε βαθμό και με τρόπο ανάλογο με τις δικές της εσωτερικές αντιπαλότητες και ισορροπίες. Η τελική έκβαση του Σκανδάλου αφήνονταν σε μια εκβιαστική εκκρεμότητα. Όμως η επελθούσα χρηματοπιστωτική κρίση και - προπάντων - η σφοδρότητα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ έθεσαν, όπως έχουμε πεί αλλού, την Ολιγαρχία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και, με τη διαδικασία του επείγοντος, εξομαλύνθηκαν ή παραμερίσθηκαν προσωρινά όλες οι αντιπαλότητες, μέσα στους κόλπους της. Ας σημειωθεί ότι για το Σκάνδαλο SIEMENS, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά, δεν υπάρχει κανένα επίσημο σχόλιο, καμία αναφορά. Η ίδια σιωπή και εκ μέρους εκείνων που ανέλαβαν τη σχετική δικαστική έρευνα.

Πραγματικά θα ήταν αδιανόητο για την Ολιγαρχία να πάμε στις (επικείμενες) εκλογές με το Σκάνδαλο αυτό στην επικαιρότητα. Το ίδιο ισχύει και για το Κομματικό Σύστημα. Η επικαιροποίηση του Σκανδάλου θα κατέληγε όχι μόνον στην εκλογική χρεοκοπία των δύο κύριων Κομμάτων (και ίσως όχι μόνον αυτών…) αλλά και στην ανάδυση νέων απρόβλεπτων και - ίσως - απείθαρχων πολιτικών παικτών. Έτσι και προκειμένου να διασωθεί το όποιο κύρος των κατεστημένων Κομμάτων προεκλογικά και η απαραίτητη πειθαρχία τους μετεκλογικά, το Σκάνδαλο SIEMENS θα αποσιωπηθεί και σε εύθετο χρόνο θα ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ.

Απέναντι σ’ αυτή την τρέχουσα αποσιώπηση και την προδιαγραφόμενη παραγραφή του Σκανδάλου θεωρήσαμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Φυσικά με τον μόνο και άμεσο τρόπο που είχαμε στη διάθεσή μας. Έτσι προχθές αναρτήσαμε μια σχετική ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ -για- υπογραφή στο GoPetition.com (βλ. online σύνδεσμο) (http://www.gopetition.com/online/24426.html). Δεν χρειάζεται να επαναλάβω εδώ την επιχειρηματολογία της Προκήρυξης που ο αναγνώστης μπορεί άνετα να διαβάσει εκεί. Το σημαντικό είναι να αποτρέψουμε - στο μέτρο των δυνατοτήτων μας - αυτή την παραγραφή. Και για να το κάνουμε πρέπει να το επαναφέρουμε στην διαδικτυακή επικαιρότητα. Ο καθένας ας συμβάλλει επιπλέον με το δικό του τρόπο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος δράσης του ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. Πρόκειται τελικά για την Καταστασιακή Δράση που δίνει στη ΕΞΕΓΕΡΣΗ μια πολιτική συνέχεια.-

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ - πρώτη προσέγγιση

«Ουρά του κράτους και μαύρη χειρ του παρακράτους οι κουμπουροφόροι βγαίνουν στους δρόμους για να στείλουν τον κόσμο στο σπίτι του.»

«Σ’ αυτήν την υπόθεση όσο πιο μεγάλα ψέματα λέγονται, κυρίως μέσω του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού του λαού, τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ, τόσο πιο πιστευτά γίνονται. »

«Το μόνον που ίσως να ΄ναι διαφορετικό αυτή τη φορά είναι η πιθανότητα να μην τσιμπήσει η νεολαία, να μην φάει αμάσητο αυτό το κόλπο της άρχουσας τάξης.» (*)

(*) Από την ΄΄ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ΄΄ του ΣΤΑΘΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 7 Ιανουαρίου 2009, σελ. 12

---------------------------------------------------------------------

Μόλις 24 ώρες από την προηγούμενη ανάρτησή μας (της 3^ης Ιανουαρίου 2009), όπου προβλέπαμε τη σταδιακή ανάδυση ενός «σκηνικού ανασφάλειας» και προκαταλαμβάναμε τον αναγνώστη «για τις όποιες προβοκάτσιες θα λάβουν χώρα», ήρθε η θλιβερή επιβεβαίωση. Η οργανωμένη δολοφονική απόπειρα εναντίον των τριών αστυνομικών, οι 38 σφαίρες που κροτάλισαν, ο τραυματισμός, ρίχνουν στη χώρα τη σκιά του τρόμου. Πρόκειται πράγματι για ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ και μάλιστα - σύμφωνα με τις ενδείξεις - εξαιρετικά οργανωμένη. Ο καθένας φυσικά είναι ελεύθερος να κάνει τις δικές του υποθέσεις και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Αλλά ο τόπος, ο χρόνος, ο στόχος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση αυτή, επιβάλουν στον γράφοντα, μια πρώτη εντύπωση: επρόκειτο για ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ μεγάλου μεγέθους. Είναι βέβαια αρκετά νωρίς για να πούμε περισσότερα. Λείπουν αρκετά στοιχεία και προπάντων η (αναμενόμενη) «ανάληψη της ευθύνης» (:προκήρυξη της δακτυλοδεικτούμενης Τρομοκρατικής Οργάνωσης).

Το σημαντικό για μας είναι ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ απέναντι στην επίθεση επέδειξε ένα αλάνθαστο ένστικτο: περιφρούρησε την ηθική της ακεραιότητα και δεν έσπευσε καθόλου να νομιμοποιήσει την τρομοκρατική ενέργεια. Αντίθετα, με πρωτοφανή πολιτική ωριμότητα, η ΕΞΕΓΕΡΣΗ φρόντισε - με αυθόρμητη ποικιλότητα φυσικά αλλά με όλα τα διαθέσιμα μέσα, ακόμα και με ηχηρή, αποστασιοποιημένη σιωπή - να την καταδικάσει. Σ’ αυτήν ακριβώς την ηχηρή και πολύφωνη καταδίκη θα ήθελα σήμερα να προσθέσω και τη δική μου. Βασικά για λόγους αρχής που συμπυκνώνεται στην φράση του ΚΑΜΥ : «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος θα δικαιώσει όμως το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση που αφήνει ξεκρέμαστη η ιστορική σκέψη, η εξέγερση απαντά: τα μέσα» ( Πρβλ ανάρτηση της 21^ης Δεκεμβρίου 2008). Ας το πώ και διαφορετικά : η αρχή με την οποία θα καταδικάσουμε την Τρομοκρατία είναι και η αρχή με την οποία θα δομήσουμε την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το αίμα είναι ο χειρότερος μάρτυρας για την αλήθεια και την μεταστρέφει πάντα σε ψέμα.

Ωστόσο και ανεξάρτητα αν η τρομοκρατική επίθεση ήταν μια στημένη προβοκάτσια ή προϊόν διεστραμένων, δήθεν ''Επαναστατών'' ή ακόμα αν...(αυτό το ''αν'' το αφήνω σε εκκρεμότητα), η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έχει κάθε λόγο να διατηρήσει και το πάθος και τη νηφαλιότητά της και τους απώτερους στόχους της. Δεν πρέπει να ''μουδιάσει'', πρέπει μάλιστα να ενθαρρυνθεί. Γιατί ακόμα και η εκδοχή της οργανωμένης προβοκάτσιας υποδεικνύει εξ αντιδιαστολής το ασφυκτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα το ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ. Πράγματι, μόνον μια τετρομαγμένη Ολιγαρχία, μια Ολιγαρχία που ψυχανεμίζεται το τέλος της θα μπορούσε να προβεί σε τέτοια απονενοημένα, ακραία διαβήματα. Κατι τέτοιο θα επιβεβαίωνε πλειοδοτικά την άποψη που εξέφρασα πρό 20 ημερών ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έθεσε το Κατεστημένο σε κατάσταση άμυνας. Μάλιστα, μένοντας στον ορίζοντα της προβοκάτσιας και εν όψει του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΥΡΟΥ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, η Ολιγαρχία φαίνεται πως ταλανίζονταν από ένα έμμονο τρόμο - την ανυπακοή της Αστυνομίας σε διαταγές σκληρής καταστολής ή ακόμα και της προσχώρησης της Αστυνομίας στις τάξεις της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Αυτή η άποψη μπορεί να ξενίζει, αλλά η ανάπαυλα των Εορτών έδωσε και στα κατώτερα αστυνομικά όργανα την ευκαρία να σκεφτούν πως κι αυτοί δεν είναι παρά οι Παρίες ενός άπληστου και διεφθαρμένου Κατεστημένου - ενός Κατεστημένου το οποίο δεν θα άξιζε ίσως να υπακούσουν σε μια στιγμή λαϊκής εξέγερσης. Άραγε η προχθεσινή απόπειρα θα τους ξανασυσπειρώσει κάτω από το ρόλο του καταστολέα ??

Θα ήθελα πάντως να είμαι ειλικρινής και, πάσει θυσία, να αποφύγω τον πειρασμό της ανέξοδης φλυαρίας και της λαϊκίστικης εικοτολογίας. Η εκδοχή της οργανωμένης προβοκάτσιας, παραμένει στα μάτια μου πάντα μια πρώτη - αν και ισχυρή - εντύπωση. Ίσως όμως είμαι αρκετά αθώος για να δεχτώ, με τρόπο κατηγορηματικό, έναν τέτοιο μακιαβελλισμό από την ελληνική Ολιγαρχία.(Και εδώ αναφέρομαι σε μιά παρακρατικά οργανωμένη Ολιγαρχία) . Επιπλέον, για γεγονότα τέτοιου μεγέθους και σε τέτοιες ιστορικές συγκυρίες θα πρέπει να μένει κανείς πολύ σκεπτικός απέναντι στις πρώτες (και εύκολες) εντυπώσεις και να υποβάλλεται στη βάσανο της δεύτερης και τρίτης σκέψης. Ακόμη και στη βάσανο της αμφιβολίας, μέχρις ότου ο χρόνος και τα γεγονότα επιβάλλουν την οριστική τους κρίση. Αυτός είναι ένας προσωπικός τρόπος αυτοσεβασμού και σεβασμού των αναγνωστών μου.

Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τα τελευταία γεγονότα μας αναγκάζουν να αφήσουμε το «χαλαρό» πλαίσιο των αναρτήσεων που - λόγω ημερών - είχαμε υιοθετήσει.Τα «τελευταία γεγονότα» είναι αυτά των «ορφανών» (δηλ. χωρίς ανακάλυψη του δράστη) πυροβολισμών στο βαγόνι του προαστιακού, η «ορφανή» ριπή καλάσνικοφ στη κλούβα της αστυνομίας και ο προ ημερών «ορφανός» τραυματισμός ενός οικονομικού μετανάστη. Αυτά, συνδυασμένα με τον εξ ίσου «ορφανό» τραυματισμό του ανυποψίαστου μαθητή λίγες μέρες μετά το χαμό του 16χρονου Αλέξη και την σημερινή πρόταση του κου Πρωθυπουργού, παραείναι πολλά για να είναι τυχαία και συμπωματικά. Και, κατά την άποψή μου, δεν έχουν καθόλου οσμή πολιτικής αθωότητας. Με απλές λέξεις και χωρίς περιστροφές : Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΑΡΧΙΣΕ !!!

Η αντεπίθεση αυτή - όπως είχαμε τονίσει στην ανάρτηση της 16ης Δεκεμβρίου 2008 (: Το Ιστορικό Καθήκον της Εξέγερσης) - ήταν αναμενόμενη. Και πρόκειται να εκδιπλωθεί σε πολλά επίπεδα και να λάβει πολλές όψεις. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο πρόκειται για το αργό αλλά μεθοδικό στήσιμο ενός σκηνικού ανασφάλειας που θα χρησιμοποιηθεί πολυσχιδώς. Θα χρησιμοποιηθεί δηλ. και για την σταδιακή εμπέδωση ενός αστυνομικού κράτους και φυσικά για την ‘’νομιμοποίηση’’ της βίαιης καταστολής της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ όταν αυτή θα (ξανα)φουντώσει. Πράγματι, εν όψει νέων κινητοποιήσεων, το Κατεστημένο δεν μπορεί να μείνει άπραγο (επί ποινή αυτοκατάργησής του). Ούτε ωστόσο μπορεί να προβεί σε μια ιδιαίτερα αιματηρή καταστολή, γιατί - καθώς γνωρίζει καλά - αυτό θα προκαλούσε μια γενικευμένη και ‘’ανεξέλεγκτη’’ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Έτσι θα επιχειρήσει μεμονωμένες - αποσπασματικές ενέργειες βίαιης - αλλά όχι αιματηρής - καταστολής. (Το απρόβλεπτο βέβαια ελοχεύει...). Το σκηνικό αυτό στήνεται και εν όψει της διαπίστωσης ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ πλέον δε θα μπορέσει να ποδηγετηθεί επαρκώς από τα υφιστάμενα Κόμματα και τους κομματικά ελεγχόμενους σχηματισμούς, όπως η ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ. Μάλιστα αυτή η αδυναμία χειραγώγησης θα εμβαθύνεται και θα πολλαπλασιάζεται καθώς η Οικονομική Κρίση θα βγάζει ολοένα και περισσότερες Μάζες από το βολικό - απολιτικό καναπέ στους δρόμους της απελπισμένης και αποφασιστικής διεκδίκησης.

Ωστόσο η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ άρχισε και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό της διάσπασης της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ - διάσπαση αναγκαία για να διευκολυνθεί η αστυνομική καταστολή της οψέποτε απαιτηθεί. Η σημερινή πρωτοβουλία του κου Πρωθυπουργού να συγκαλέσει τη Βουλή σε …«Συζήτηση για την Παιδεία» είναι ένας πρώτος τακτικισμός στο πλαίσιο μιας προσπάθειας απονεύρωσης του όλου κινήματος. Εδώ αναμένονται, σε πρώτη φάση, με κοινή ή πλειοψηφική κομματική συναίνεση, η απόπειρα ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ - η οποία φυσικά θα αντισταθμισθεί με (ζαχαρωτά) μέτρα για την κατάργηση των Εισαγωγικών Εξετάσεων κλπ. Για την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ είδαμε τις προηγούμενες μέρες μια γενικευμένη συστράτευση των ελεγχόμενων ΜΜΕ και πολλών παρατρεχάμενων καθηγητών του Κατεστημένου. Βέβαια εκτιμώ πώς στην επικείμενη «Συζήτηση για την Παιδεία» μάλλον το θέμα θα τεθεί επίσημα ώστε να αρχίσει η …‘’ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ’’ στην Κοινωνία. Οι στημένες «δημοσκοπήσεις» δηλαδή, συνδυασμένες με επαναλαμβανόμενες ‘’εικόνες καταστροφής’’ θα διαμορφώσουν την απαραίτητη ‘’κοινωνική συναίνεση’’ για την (μεταγενέστερη) νομοθέτηση της ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ. Είναι δηλαδή η έναρξη της απόπειρας και το θέμα έχει μπροστά του κάποια μεταβατικά στάδια που δεν επείγει να τα συζητήσουμε άμεσα. Προκαταλαμβάνω βέβαια τον αναγνώστη και για τις όποιες προβοκάτσιες θα λάβουν χώρα αλλά και την αυθεντική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια πρόταση. Το ‘’ζαχαρωτό’’ αντισταθμιστικό, το κερασάκι της τούρτας, θα είναι ασφαλώς μια κάποια Κατάργηση (ή Αντικατάσταση;;) των Εισαγωγικών για τα ΑΕΙ. Στην παρούσα κατάσταση, αυτή η τακτική είναι ακριβώς η οικεία σ’ όλους «μετάθεση του προβλήματος». Για να εκφρασθούμε επί τω δημώδες: το μπάχαλο του Λυκείου ας μετατεθεί στο (μεγάλο αλλά κομματικά χειραγωγήσιμο) μπάχαλο του Πανεπιστημίου…Έτσι το Κατεστημένο υποθέτει (εν μέρει εύλογα) ότι μια δυναμική πλευρά της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, οι έφηβοι, και θα κατευνασθεί άμεσα και, σε δεύτερο χρόνο εντός του Πανεπιστημίου, θα ελεγχθεί κομματικά. [Ο αναγνώστης θα πρέπει να συνδυάσει όλο αυτό το σκηνικό και με τη συναφή οπισθοχώρηση του ΣΑΡΚΟΖΙ στη Γαλλία που ανέστειλε την περίφημη «Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση» για ένα χρόνο (μάλλον για πολύ περισσότερο, λέω εγώ…)]. Ελπίζει έτσι οτι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ χωρίς το ενοποιητικό εφηβικό πάθος θα διασπασθεί σε επιμέρους , μικρές (και, έτσι, ελεγχόμενες) ομαδοποιήσεις. Αυτός ο τακτικισμός του Ελληνικού Κατεστημένου ενδέχεται να αποδώσει βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να καταστεί Μπούμερανγκ. Γιατί και το Πανεπιστήμιο - εν όψει μιας βαθύτατης και μακροχρόνιας Οικονομικής Κρίσης - είναι πολύ πιθανόν να χειραφετηθεί και από τον κομματισμό και από την πολιτική απάθεια. (Ας μη φανεί παράξενο το ότι εκεί συνυπάρχουν αμφότερα). Σε κάθε περίπτωση, τα όποια «Μέτρα για την Παιδεία» συμφωνηθούν από το Κατεστημένο δεν θα είναι ουσιαστικά αλλά πυροσβεστικού/διασπαστικού χαρακτήρα. Επιπλέον η ίδια η Οικονομική Κρίση, στα επόμενα χρόνια, θα αναγκάσει σε ριζική επανεξέταση το θέμα της Παιδείας και ειδικότερα το θέμα του Πανεπιστημίου. Μόνον αφελείς μπορούν να καμώνονται πως τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν, σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ αναπόφευκτα θα λαμβάνει μέσα στο χρόνο (και ανάλογα με την πορεία της Οικονομικής Κρίσης και της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ) πιο εξειδικευμένες και πιο σύνθετες μορφές. Ήδη μια εξ αυτών διαφαίνεται στο επίπεδο της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ. Εδώ αρχίζει να στήνεται το σκηνικό ενός επιπλέον κόμματος που θα απορροφήσει ένα μεγάλο και δυναμικό μέρος της εξεγερμένης δυσαρέσκειας. Δεν θα ήθελα στην παρούσα φάση να σταθώ ευτελής και προπέτης για ένα Κόμμα (;) που - εκ πρώτης όψεως - φαίνεται να στέκει ΕΚΤΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ. Είμαι ωστόσο πεπεισμένος ότι η Ολιγαρχία, θα επιχειρήσει στους επόμενους μήνες να το εντάξει στο κύκλωμά της προκειμένου να παίξει με άνεση τα πολιτικά της παιχνίδια. Εκτιμώ ότι αυτό άρχισε ήδη με την «δημοσκοπική» ανάδειξή του, που το φέρνει - τάχα - στα όρια της «Κοινοβουλευτικής Αυτοδυναμίας». (Δημοσκόπηση για λογαριασμό του MEGA... χωρίς δικά μου σχόλια). Επομένως μπορώ να υποστηρίξω ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας οργανωμένης και εκτεταμένης δημόσιας προβολής του εν λόγω Κόμματος από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, αν φυσικά κριθεί επαρκές και αρκούντως συμβιβάσιμο…. Πρόκειται για τον γνωστό τρόπο χειραγώγησης, ελέγχου και αποδυνάμωσης ενός μέρους της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ , αφού ένα ακόμα δυναμικό μέρος της θα καναλιζαρισθεί στην κοινοβουλευτική κοίτη… Εξ άλλου η Ιστορική Εμπειρία των Οικολογικών Κινημάτων/Κομμάτων στην Ευρώπη έδειξε ότι όλα - όσα επιβίωσαν στα εκάστοτε Κοινοβούλια - κατέληξαν εξαπτέρυγα του Κατεστημένου. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό στο μέτρο που η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (από μόνη της και δίχως ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόταγμα) είναι μια εξαιρετικά «συμβιβάσιμη» ευαισθησία. Όμως για όλα αυτά θα επανέλθω σε προσεχή ανάρτηση.

Απέναντι σ’ αυτήν (και την προσεχή) την ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ οι συνειδητοποιημένοι Πολίτες (και επίτηδες εδώ εξαιρώ αυτό που αποκαλώ ''Μάζες'') γνωρίζουν πλέον ότι δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προτάσεις. Τα διάφορα «Κινήματα Πολιτών» είτε λειτουργούν σ’ έναν μερικευμένο ορίζοντα και πάντα εντός του Κατεστημένου Πολιτικού Πλαισίου, είτε , ορισμένες φορές, είναι και αυτούσιες εκδοχές του Κατεστημένου για την διευκόλυνσή του. Μόνον το ριζικά ανατρεπτικό και ολιστικό πολιτικό πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μπορεί να στεγάσει αποτελεσματικά την ΕΞΕΓΕΡΣΗ. (πρβ. ανάρτηση της 16ης Δεκεμβρίου 2008). Πραγματικά, μολονότι η αφομοιωτική ικανότητα της Κατεστημένης Ολιγαρχίας είναι τεράστια, το πρόταγμα/σύνθημα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ λειτουργεί παραλυτικά για όλους τους Εξουσιαστικούς Μηχανισμούς. Ακριβώς γι’ αυτό και θα αργήσει …κάπως να ακουστεί και να σχολιασθεί στα ΜΜΕ. Ωστόσο εμείς έχουμε μπροστά μας και το χρόνο και την έμπνευση. Μπορούμε, αρχής γινομένης από «αύριο», και να το διαδίδουμε ως σύνθημα/πρόταγμα και να συζητάμε τις λεπτομέρειες του Προτάγματος. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να φανούμε αρκετά σοφοί και παραγωγικοί. Τίποτα δεν είναι πιο ανούσιο αλλά και επικίνδυνο από την εμπλοκή σε μια εξαντλητική καζουιστική της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε το Πρόταγμα σε φιλοσοφική συζήτηση - συζήτηση όπου οι διάφορες«αυθεντίες του πολιτικού» θα μας έπειθαν για το δήθεν «ανέφικτο», το δήθεν «ανεπίκαιρο» ή ακόμα και για το δήθεν «ανεφάρμοστο » του εγχειρήματος. Ας θυμόμαστε πάντα ότι - με ελάχιστες εξαιρέσεις - οι διάφορες «αυθεντίες του πολιτικού» ανήκουν στο Ολιγαρχικό Κατεστημένο και, καρπούμενοι τα οφίτσια, το νομιμοποιούν φιλοσοφικά. Άλλωστε το Ιστορικό Παράδειγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δεν χρειάσθηκε κανένα φιλοσοφικό σπεκουλάρισμα. Υπήρξε μια εν τω χρόνω και εν τη πράξει λαϊκή (ΑΥΤΟ)ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Ο ελάχιστος κοινός παρανομαστής αποτελεί, κατά την άποψή μου, την αφετηρία μας για μια σύγχρονη ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μια επιπλέον δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Συνειδητοποιημένος Πολίτης είναι και το να στοχαστεί γενικότερα το Πολιτικό Φαινόμενο και το Πολιτικό Κίνημα χωρίς τα φίλτρα του Κομματισμού και της Αντιπροσώπευσης. Είναι δύσκολο - με δεδομένο το εμπεδωμένο έθος - να στοχασθούμε και προπάντων να δράσουμε πέρα από το πλαίσιο των Κομμάτων. Όμως , ακόμα μια φορά: τα κόμματα είναι φυλακές !!!! - φυλακές της σκέψης, φυλακές του πάθους, κρεματόρια της αυτοδημιουργίας, θυσιαστήρια της Ολότητας που αποτελεί ο καθένας απο εμάς, μαιευτήρια της παθητικής υποταγής στην Αντιπροσώπευση. Γι' αυτό δεν είναι τυχαία η πανθομολογούμενη απαξίωσή τους σε όλο το Δυτικό Κόσμο. (Εδώ θα πρέπει ακόμα μια φορά να παραπέμψω στις αναρτήσεις της 2ας και της 27ης Νοεμβρίου 2008). Αντίθετα το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μας καλεί στην αυτοδημιουργία και στην ενεργητική αυτοθέσμιση. Απέναντι στα παθητικά ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που θέτει η Αντιπροσωπευτικότητα πρέπει να (ξανα)μάθουμε τα ενεργητικά ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ που θέτει το αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ προϋποθέτει την ενηλικίωση του Πολίτη-των-Καθηκόντων και την αποκήρυξη της παρατεταμένης εφηβείας των ''Δικαιωμάτων'' που, σε τελευταία ανάλυση, αναπαράγουν την καθυπόταξη.

Έτσι ένα ελάχιστο συζήτησης είναι και φυσικό και απαραίτητο. Και τούτο το Ιστολόγιο δεν ήταν παρά μια στοιχειώδης απόπειρα σχετικής συζήτησης, στη οποία θα εξακολουθώ να συμβάλλω. Για μια πιο διευρυμένη συζήτηση το Διαδίκτυο μας παρέχει άφθονα και άριστα μέσα. Ωστόσο ως μη αρκετά εξοικειωμένος με τις δυνατότητες του Διαδικτύου, θα κάνω έκκληση στους επαρκείς αναγνώστες του Ιστολογίου: ΣΥΜΒΑΛΛΕΤΕ !!!