Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ: το γράμμα & το πνεύμα του νόμου

Η ανόρθωση της Ελλάδος από το σημερινό χρεοκοπημένο παρόν, αν & όποτε συμβεί, θα είναι ένα σταδιακό, συλλογικό & ομόθυμο διάβημα των ευγενέστερων ενστίκτων του λαού της. Αυτά τα ένστικτα υπάρχουν και μπορούν να κινητοποιηθούν, μπορούν να παροχετευτούν σε δημιουργικές δράσεις και εξυψωτικές συμπεριφορές. Άλλωστε η θέα μιας εκπορνευμένης, μιας αξιολύπητης Ελλάδας είναι για τα ευγενικά, πατριωτικά ένστικτα ένα ισχυρότατο κίνητρο δράσης, ίσως μάλιστα και μιας γόνιμης αδιαλλαξίας.

Θέλουμε να πιστεύουμε οτι η πρόταση του Εισαγγελέα Εφετών κ. Γ. ΧΑΤΖΙΚΟΥ, σε οτι αφορά την ερμηνεία του Νόμου περί της "ευθύνης των Υπουργών", ανήκει στην κατηγορία αυτών των ευγενικών ενστίκτων. Γιατί πράγματι η πρότασή του προς το Συμβούλιο Εφετών (που θα εξετάσει την υπόθεση απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα του Μαντέλη), επιδιώκει την υπέρβαση των σκοπέλων του Νόμου που καθησύχαζε το αργυρώνητο χέρι των Υπουργών: πολλά αδικήματα, όπως το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, αποσυνδέονται από την εκτέλεση των υπουργικών καθηκόντων - έτσι δεν απαλλάσονται και καθίστανται εκδικάσιμα όπως και τα αντίστοιχα αδικήματα των απλών πολιτών.

Η πρόταση ΧΑΤΖΙΚΟΥ αποτελεί για την Ελληνική Δικαιοσύνη μιαν άριστη ευκαιρία όχι μόνο να ενεργοποιήσει την πολιτική κάθαρση της Χώρας αλλά και την δική της αποκατάσταση στη συνείδηση των πολιτών. Για πολλά χρόνια η Ελληνική Δικαιοσύνη, ενεργητικά ή παθητικά, δια πράξεων ή παραλήψεων, συμμετείχε στην ηθική και γενικότερη παρακμή της Χώρας. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εδώ σε προκλητικές (δηλ. μεροληπτικές) ερμηνείες των Νόμων, σε εξοργιστικές απαλλαγές ή σε ανάρμοστες μεθοδεύσεις που επέδειξαν, σε ευάριθμες περιπτώσεις , τα δικά της όργανα ή ανώτεροι εκπρόσωποί της. Το βέβαιο είναι οτι η Ελληνική Δικαιοσύνη επέτρεψε ώστε η Ελλάδα να μεταβληθεί την περασμένη δεκαετία σε Κράτος του Ζόφου. Αυτή η ηθικο-δικαστική χρεοκοπία διαπλέχθηκε και συμπορεύτηκε με την πολιτική χρεοκοπία και κορυφώθηκε, ως συνισταμένη, στη σημερινή οικονομική χρεοκοπία. Από αυτό το φαύλο παρελθόν η λύτρωση θα επέρχονταν και με την καταφατική απόφαση του Συμβουλίου Εφετών στην πρόταση ΧΑΤΖΙΚΟΥ. Μπορούμε μάλιστα να πούμε οτι εδώ δεν έχουν παρά να κρίνουν το ΠΝΕΥΜΑ και όχι το ΓΡΑΜΜΑ του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Και το ερώτημα - παρά τις υποβολιμαίες, δηλ νόθες και τυπολάγνες ενστάσεις - είναι απλό: θα ήθελε πράγματι ο νομοθέτης (δηλ. η Βουλή των Ελλήνων) να απαλλάξει έναν Υπουργό που δωροδοκήθηκε έστω και μετά από μια 5ετία???
Ωστόσο η πρόταση ΧΑΤΖΙΚΟΥ είναι επιπλέον και μια μοναδική ευκαιρία να συμβάλλει στην ειρηνική ανάταξη της Χώρας. Όπως ήδη έχουμε επισημάνει, σε προηγούμενες αναρτήσεις μας, μέσα στο καθεστώς της γενικευμένης χρεοκοπίας έχει αναδυθεί στο λαό μια νέα θυμική οικονομία. Πρόκειται για ένα εκρηκτικό μίγμα οργής, αμηχανίας, ενοχής και ταπείνωσης που το υποδαυλίζει καθημερινά μια αυξανόμενη οικονομική πτώχευση με άδικα και ταξικά χαρακτηριστικά. Αυτή η νέα θυμική οικονομία είναι έτοιμη για μια οιονεί εμφυλιοπολεμική έκρηξη απο συμβάντα που την αγνοούν και φυσικά την διεγείρουν και την προκαλούν. Μια "θριαμβευτική" απαλλαγή του ΜΑΝΤΕΛΗ και των ομοίων του, δηλ. μια απόρριψη της πρότασης ΧΑΤΖΙΚΟΥ απο το Συμβούλιο Εφετών, θα συνιστούσε την θρυαλλίδα μιας λαϊκής έκρηξης απροσδιορίστου μεγέθους και έντασης. Ίσως όχι μια ταχυφλεγή θρυαλλίδα - με την έννοια της "αυριανής" έκρηξης - , αλλά μια βραδυφλεγή που συναθροίζεται με άλλες.
Ασφαλώς την τελευταία 30-ετία οι Ελληνικές Ελίτ δεν έδωσαν δείγματα συνείδησης του ιστορικού ρόλου που οφείλουν να επωμίζονται εκάστοτε οι Ελίτ. Στις Ελληνικές Ελίτ κυριάρχησε η κοντόφθαλμη κουτοπονηρία του τυχάρπαστου μικροαστού : όχι μέριμνα καθήκοντος αλλά αγωνία & πρεμούρα αυτοεκπλήρωσης. Επρόκειτο εν ολίγοις γι' αυτό που, πρίν ένα χρόνο ,αποκαλέσαμε ΚΥΝΙΚΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ. Απο αυτόν τον Μηδενισμό ελπίζουμε να αποστασιοποιηθεί οριστικά η Δικαστική Ελίτ, το Συμβούλιο Εφετών. Γιατί διαφορετικά μας περιμένει ένας πολύ πιο επώδυνος και ολοκληρωτικός Μηδενισμός.
-----------------------------------------------------------------------
POST SCRIPTUM 12 Ιουνίου 2010
Η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών επικύρωσε την απαγόρευση εξόδου απο τη Χώρα του πρώην υπουργού Μαντέλη. Ωστόσο το σκεπτικό της απόφασης - που χαράζει πλέον νομολογία - δέχεται την παραγραφή της παθητικής δωροδοκίας (σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών) αλλά δεν αποδέχεται την παραγραφή για το παρεπόμενο αδίκημα, δηλ. της διακίνησης του "δώρου" ως "μαύρο χρήμα", το οποίο παραγράφεται μετά από 15ετία. Προσωπικά βρίσκω αυτή την απόφαση μίζερη. Το Συμβούλιο Εφετών θα έπρεπε να αποφανθεί αρνητικά για την ουσία και το πρωτογενές έγκλημα - δηλ. την μη παραγραφή της παθητικής δωροδοκίας του υπουργού. Σε κάθε περίπτωση - και προς το παρόν - αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.
. ###

ΙΣΡΑΗΛ - η ψύχωση καταδίωξης

Το Ισραήλ διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στην άβυσσο μιας συλλογικής ψύχωσης όπου ακόμα και η σκιά του θα εκλαμβάνεται ως εχθρός. Η χθεσινή κρατική πειρατεία στον στολίσκο για τη Γάζα εκ μέρους του Ισραήλ, η έκταση της βίας που ασκήθηκε σ' αυτή την επιχείρηση καθώς και οι μεθοδεύσεις αιχμαλωσίας των ακτιβιστών υποδεικνύουν οτι το ισραηλινό κράτος έχει χάσει την ψύχραιμη επαφή του με τον Κόσμο. Κι αυτό γιατί το χθεσινό συμβάν της ισραηλινής βίας, με τους (κατά προσέγγιση) 20 νεκρούς και τριπλάσιους τραυματίες ακτιβιστές, αποτελεί όχι ένα μεμονωμένο επεισόδιο αλλά αντίθετα έναν ακόμη κρίκο σε μιά αλυσίδα συμβάντων.
Ουσιαστικά αυτή η αλυσίδα συμβάντων συνιστά για το Ισραήλ αλυσίδα αυτοστραγγαλισμού. Ύστερα από ένα άλμα πάνω απο την τελευταία ιστορική 60-ετία, δεν έχουμε παρά να αναφερθούμε στην δυσανάλογη βία και ωμότητα του Ισραήλ κατά την περυσινή εισβολή στη Γάζα, εισβολή που στέρησε το Ισραήλ ακόμα και απο αυθεντικούς και ειλικρινείς φίλους. Ο άλλος κρίκος συγκροτείται απο το τείχος των 600 Km με το οποίο το Ισραήλ επιχειρεί αφελώς να απομονώσει τους "απείθαρχους" Παλαιστίνιους, τείχος με το οποίο ουσιαστικά το ίδιο το Ισραήλ αυτογκετοποιείται.
Ιδιαίτερα αυτό το νέο "Τείχος του Αίσχους" αποτελεί την πλέον περίβλεπτη απόδειξη της ψύχωσης καταδίωξης που χαρακτηρίζει το λαό του Ισραήλ. Αρκεί να θυμηθούμε οτι το Τείχος αυτό κτίζεται από ένα Κράτος που ήδη κατέχει σε επαρκείς ποσότητες το απόλυτο όπλο αποτροπής, δηλ. 200 πυρηνικές κεφαλές. Αν 200 πυρηνικές κεφαλές δεν είναι ικανές να γεννήσουν ένα αίσθημα επάρκειας & ασφάλειας για τον λαό αυτό, τότε αυτός ο λαός έχει ήδη οδηγηθεί στην συλλογική παράνοια απο την οποία θα είναι δύσκολο να εξέλθει.
Ασφαλώς οι εμπειρίες αυτού του λαού είναι μοναδικά τρομακτικές και εν μέρει εξηγούν τις μοναδικές του συμπεριφορές. Δεν είναι μόνο το Ολοκαύτωμα του προηγούμενου αιώνα που στοιχειώνει την ψυχή του αλλά και το γεγονός οτι επί 2000 χρόνια δεν ήταν παρά ένας λαός παρίας, ένας λαός δίχως Κράτος, κλοτσοσκούφι άλλων Κρατών & λαών. Γι' αυτό και σε αντίθεση με άλλους λαούς, οι Ισραηλινοί χρειάσθηκε να δώσουν από το 1950 μια διπλή μάχη:τόσο απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς όσο και απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, δηλ. την ίδια την ιστορικο- ψυχική εμπειρία του τρόμου. Γιατί μια τέτοια εμπειρία πρόδηλα απειλούσε να υποθηκεύσει ή να εκτρέψει την νηφάλεια και διαυγή σύλληψη για την θέση και τον ρόλο του νέου Εβραϊκού Κράτους μέσα στον Κόσμο.
Το παράδοξο είναι οτι ενώ Ισραήλ κερδίζει το στοίχημα της εξωτερικής απειλής, αντίθετα φαίνεται να χάνει το στοίχημα της εσωτερικής ( δηλ. ψυχοπνευματικής) απειλής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αντικειμενικοί παρατηρητές που διαπιστώνουν οτι η κοινωνία του Ισραήλ τείνει να μετατραπεί σε ένα περιχαρακωμένο στρατόπεδο, όπου η εξωτερική απειλή διογκώνεται με παθολογική υπερβολή και έτσι (ξανα)νομιμοποιεί και επιτείνει την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της χώρας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια αυτοεκπληρούμενη ψύχωση καταδίωξης, η οποία αναπαράγει καθημερινά τους όρους επιδείνωσής της. Γι' αυτό και η προσφυγή στη βία, ενώ αποτελεί την εξαίρεση στις σύγχρονες πολιτικές οντότητες, στο Ισραήλ τείνει να γίνει ο καθημερινός κανόνας.
Τρομάζει κανείς στην σκέψη για το ποιές ακραίες μορφές θα μπορούσε να λάβει μελλοντικά μια τέτοια αυτοεκπληρούμενη ψύχωση καταδίωξης - μάλιστα σ' εναν λαό ήδη προικισμένο με το απόλυτο όπλο. Ιδιαίτερα δε αν αύριο το τοπικό γεωστρατηγικό περιβάλλον μεταβληθεί, γίνει πιο πολύπλοκο ή ενσωματώσει επίφοβες αντιθέσεις και οριακές αντιπαλότητες. Η χθεσινή αντιμετώπιση μιας διεθνούς έκφρασης συμπαράστασης προς τη Γάζα με τα μέσα της ακραίας βίας σίγουρα δεν είναι ένας καλός οιωνός. Ο αντίπαλος έχει πλέον διευρυνθεί, έχει πάψει να είναι μόνον ο Παλαιστίνιος ή ο Άραβας και έχει γίνει " Όλος ο Κόσμος" που διαφωνεί με τις πρακτικές του Ισραήλ. Μια τέτοια ερμηνεία θα μπορούσε να καταστήσει την ψύχωση καταδίωξης σε εξαντλητικό ντελίριο τυφλής βίας.
Θέλουμε να πιστεύουμε οτι αυτός ο κατήφορος του Ισραήλ είναι μάλλον προσωρινός - δηλ. οφείλει να είναι προσωρινός . Η συλλογική ψύχωση είναι καθαρά προϊόν ιστορικο-θρησκευτικής ερμηνείας και όχι αποτέλεσμα βιοψυχικών φυλετικών εκφυλισμών. Η ερμηνεία που κυριαρχεί σήμερα στο Ισραήλ αντανακλά το ιστορικό τραύμα και μαρτυρά την μαζοχιστική καθυπόταξή της στο τραυματικό παρελθόν. Η "μετά - το - Ολοκαύτωμα" γενιά, αυτή που συνιστά την σημερινή πολιτική & πνευματική Ελίτ, οφείλει να βρεί το ηθικό και πνευματικό σθένος να "ξαναγράψει" το μέλλον του εβραϊκού λαού με νέους όρους. Η ιστορικο-θεολογική ερμηνεία, που σήμερα έχει στο Ισραήλ μιαν ορισμένη βαρύτητα, αναπαράγει και ανανεώνει την τραυματική μνήμη, για να συνεχίσει να υπάρχει. Αλλά από τη συλλογική συνείδηση πρέπει να λυθεί αυτός ο περίεργος κόμπος μαζοχισμού απέναντι στο τραγικό παρελθόν και στη γενιά του Ολοκαυτώματος, σαδισμού απέναντι στον αδύναμο Παλαιστίνιο που φαίνεται να ανακαλεί σήμερα στον Εβραίο τα πρώϊμα στάδια της δικής του τραγωδίας και, τέλος, της μνησικακίας απέναντι στον σύγχρονο Κόσμο. Στο τέλος της γραφής, δεν ήταν ο Κόσμος που "συνωμότησε" για την δισχιλιετή μοίρα των Εβραίων αλλά μόνον ανεξέλεκτες συμπτώσεις της Ιστορίας.
Από την άλλη πλευρά η Παγκόσμια Κοινότητα έχει ασφαλώς σήμερα την ηθική υποχρέωση να εγγυηθεί στον μαρτυρικό λαό του Ισραήλ την ασφάλειά του. Και τουλάχιστον η Δύση είναι ομόθυμη πάνω σ' αυτό. Ωστόσο τούτο δεν μπορεί να γίνεται με τους όρους που επιθυμεί το Ισραήλ, δηλ. με όρους ενοχής της Παγκόσμιας Κοινότητας για το δικό του μαρτυρικό παρελθόν. Γιατί ήδη αυτή η ένοχη μεροληψία αδικεί κατάφωρα έναν άλλο λαό, τους Παλαιστίνιους. Αυτοί έχουν, εδώ και 50 χρόνια, καταδικαστεί να επαναλάβουν την μοίρα του Ισραήλ & μάλιστα από το ίδιο το Ισραήλ με την δική μας συνενοχή. Αλλοίμονον, μπορούμε σήμερα να επιτρέψουμε μια τέτοια επανάληψη ???
###