ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ :β) Η ενθρόνιση του κου Obama

Ο θρόνος, ο θώκος για την ακρίβεια, του κου OBAMA , σύμφωνα με την νεόκοπη παράδοση, στήνεται στην Ουάσιγκτον με κάθε χολιγουντιανή (δηλ. κίτς) μεγαλοπρέπεια. Αυτή η πλειοδοσία, μέσα στις σημερινές συνθήκες των ΗΠΑ, είναι ψυχολογικά αναγκαία. Έστω και για μια μέρα, η χώρα αυτή πρέπει να ξεχάσει το δύσκολο παρόν της και να αυτοφενικισθεί με επίχρυσο μεγαλείο. Γιατί εμείς τουλάχιστον, όπως και πολλοί Αμερικανοί, δεν ξεχνούμε ότι ο κος OBAMA «αναλαμβάνει την διακυβέρνηση ενός Έθνους κουρασμένου από το παρελθόν και φοβισμένου για το μέλλον, απαισιόδοξου για τη θέση του στο κόσμο, κυνικού όσον αφορά την κυβέρνησή του και αναζητώντας απεγνωσμένα ένα αίσθημα λύτρωσης». (P. BAKER, NΕW YORK TIMES, 4 Νοεμβρίου 2008). Έτσι - και στη συνέχεια των υποθέσεων που κάναμε στην ανάρτηση της 10^ης Νοεμβρίου 2008 - σήμερα θα ασχοληθούμε με τις μείζονες προκλήσεις που - nolens / volens - ο κος OBAMA θά όφειλε να αντιμετωπίσει και να διερωτηθούμε αν πράγματι μπορεί.

Ας παρατηρήσουμε αρχικά ότι ο θρόνος του κου OBAMA δεν περιστοιχίζεται παρά από λείψανα ενός κακού παρελθόντος και όχι από θιασώτες ενός υποσχόμενου μέλλοντος. Οι σύμβουλοι και οι υπουργοί του υποδεικνύουν έναν συντηρητικό συμβιβασμό και όχι μια ρήξη μ’ εκείνο το παρελθόν και εκείνο το Κατεστημένο που μετέτρεψε, μέσα σε 16 χρόνια, τις ΗΠΑ σε μια προβληματική Υπερδύναμη. Αυτός ο συμβιβασμός είναι αναμφίβολα ένας πρώτος κακός οιωνός - γεγονός που ελάχιστοι το επισημαίνουν. Δείχνει ότι η Αμερική - δηλ. το Κατεστημένο της - δεν είναι έτοιμη να προεκτείνει και να εμβαθύνει τη ρήξη με το Παρελθόν, ρήξη που τόσο έξοχα συμβόλισε αρχικά η ίδια η εκλογή του κου OBAMA. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις εποχές κρίσης ή παρακμής, οι δισταγμοί και οι συμβιβασμοί απλώς την επιτείνουν και την επιταχύνουν.

Οι ΗΠΑ σήμερα ευρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η σφύρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (που εξελίσσεται σε δραματική κρίση της πραγματικής οικονομίας) και ο άκμων της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, ωστόσο, δεν μπορούν να σφυρηλατήσουν αλλά αντίθετα να εκφυλίσουν όλες τις μείζονες αποφάσεις της Αμερικής. Μόνον μια αποφασιστική ρήξη με την πολιτική της Παγκόσμιας Ηγεμονίας θα μπορούσε να συνασπίσει και εκκεντρώσει της προσπάθειες της κυβέρνησης και του λαού των ΗΠΑ στην οικονομική ανάκαμψη. Ωστόσο, τουλάχιστον σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, ο κος OBAMA και Κατεστημένο που τον στηρίζει, δεν προσανατολίζονται σ' αυτήν την πρόκληση, δηλ. σε μια αποποίηση της Παγκόσμιας Ηγεμονίας. Προσβλέπουν μόνον σε έναν επαναπροσδιορισμό του ύφους της, σε μια soft Ηγεμονία - πράγμα καθόλου εύκολο ή αυτονόητο. Αλλά διερωτάται κανείς, γιατί να μην πράξει σήμερα με ευνοϊκότερους όρους αυτό θα υποχρεωθεί να πράξει σε 4 ή 8 χρόνια με όρους δυσμενέστερους; Ποιός σήμερα, στην Αμερική και στην Ευρώπη, μπορεί να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι το εξελισσόμενο Κραχ δεν θα έχει ως τελική έκβαση και την ανάδυση της Κίνας ως παγκόσμια Υπερδύναμη; Πώς είναι δυνατόν,οι ίδιοι που προστρέχουν στη Κίνα για να διασώσει με τα αποθέματά της το Δυτικό Σύστημα, να εθελοτυφλούν;; Κι εδώ ο δισταγμός και οι αυταπάτες- κάτω από την συγκεκριμένη οικονομική και ιστορική συγκυρία - φαίνεται να αποτελούν το χειρότερο σύμβουλο.

Ένας τριπολικός ή και τεραπολικός Κόσμος θα ήταν, κατά την άποψή μας, η καλύτερη απάντηση OBAMA στη σημερινή παγκόσμια και αμερικάνικη συγκυρία. Όλες σχεδόν οι στρατηγικές πηγές έντασης και δυσπιστίας μεταξύ των εν δυνάμει και εν ενεργεία μεγάλων Παικτών της διεθνούς σκακιέρας θα έπαυαν. Οι τοπικές συγκρούσεις θα εξασθενούσαν. Ο Κόσμος - ως σύνολο πλέον - θα μπορούσε να στραφεί και να αντιμετωπίσει τα μείζονα προβλήματα του Πλανήτη, από την ενεργειακή και οικολογική πρόκληση ως την πληθυσμιακή βόμβα. Η ίδια η Αμερική, η Δύση σαν σύνολο αλλά και ο Κόσμος γενικότερα, θα μπορούσε να προσανατολισθεί σ’ ένα νέο Σύστημα ΑΞΙΩΝ που θα ήταν μια ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ κι όχι μια ΑΓΧΩΔΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ. Μια τέτοια προοπτική βέβαια είναι έξω από τον ορίζοντα και τις προθέσεις της κυβέρνησης OBAMA αλλά και γενικότερα του Αμερικανικού και Ευρωπαϊκού Κατεστημένου.

Υπάρχουν πολλοί αφελείς - και μάλιστα μεταξύ των αποκαλούμενων «σοφών» - ότι η οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ και του Κόσμου ολόκληρου θα είναι σύντομη. Παραγνωρίζουν όλοι αυτοί ότι η σημερινή κρίση δεν είναι μια συνήθης οικονομική κρίση, σαν κι εκείνες που περιγράφουν τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια. Αντίθετα, πρόκειται για μια δομική και ολιστική κρίση. Είναι δηλ. η κορύφωση και η οικονομική κατάληξη του Πολιτισμικού Μηδενισμού της Δύσης όπως εκφράσθηκε στην Μετανεωτερικότητα (Postmodernity). Στην κρίση αυτή οδήγησε όλο Σύστημα Αξιών της Δύσης, ένα Σύστημα που εκφράσθηκε επιγραμματικά με το «anything-goes» ή, πιο δόκιμα και ελληνιστί, με το «όλα επιτρέπονται». Μόνον λοιπόν η συνειδητοποίηση ότι αυτή η κρίση συνιστά (ή έστω ότι όφειλε να συνιστά) και το ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ θα μπορούσε να προσανατολίσει αποφασιστικά τη σκέψη και αποτελεσματικά την πράξη για το δέον γενέσθαι. Εν τούτοις, όχι μόνον στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη, το Κατεστημένο σκέπτεται και ενεργεί ωσάν να επρόκειτο για ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ. Και, πρόδηλα, ο κος Obama δεν προσλαμβάνει διαφορετικά την παρούσα κρίση. Επικίνδυνος αλλά - από μια άποψη - αναπόφευκτος αυτοφενακισμός. Γιατί κι εδώ, ακόμη μια φορά, οι φορείς και εκφραστές του Μεταμοντέρνου Μηδενισμού - με την τύφλωσή τους, που δυστυχώς την εκλαμβάνουν ως διαύγεια και οραματισμό - απλώς θα οδηγήσουν αυτόν τον Μηδενισμό στις ακροτελεύτιες συνέπειές του. Γι’ αυτό και όλες οι προσπάθειες ανάκαμψης δεν θα είναι παρά εμβαλωματικές και, μακροπρόθεσμα, ατελέσφορες. Φαίνεται λοιπόν ότι η αυριανή ''ενθρόνιση'' του κου OBAMA έρχεται να συμβολίσει όχι μια πραγματική αναγέννηση αλλά τον αργόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο μιας μηδενιστικής εποχής. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον τούτος ο ρόγχος να είναι ειρηνικός...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ: το σκάνδαλο SIEMENS

Η υποκατάσταση της δράσης από τον αυτοθαυμασμό είναι ένας από τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Πραγματικά, αυτός ο ναρκισσισμός, δικαιολογημένος προσωρινά, αν παραταθεί θα καταστεί νοσηρή παθολογία. Ας μη τρέφουμε καμιά ψευδαίσθηση : μιά αυταρέσκεια που αναλώνεται στον μηρυκασμό της «προχθεσινής νίκης» είναι το όχημα για την αυτοκατάργηση της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Και, με τα σημερινά δεδομένα, αυτό ακριβώς εύχεται το εγχώριο πολιτικο-οικονομικό και πνευματικό Κατεστημένο.

Απέναντι σ’ έναν τέτοιο κίνδυνο η Καταστασιακή Δράση είναι η μόνη στάση που θα επιτρέψει στην ΕΞΕΓΕΡΣΗ να ανατροφοδοτήσει το πάθος της και να διασφαλίσει τη συνέχειά της. Η Καταστασιακή Δράση είναι δράση προσαρμοσμένη στις συνθήκες που δημιούργησε η ίδια η Εξέγερση αλλά προσανατολισμένη συνειδητά στη δική της Πολιτικοποίηση. Μια άλλη εκδοχή Καταστασιακής Δράσης είναι εκείνη που - χωρίς να προσχωρεί στην Πολιτικοποίηση - ενεργεί μόνον κατά περίπτωση, στην προοπτική φυσικά της πολιτικής αποδυνάμωσης του Κατεστημένου. Ασφαλώς με όλα αυτά δεν καλούμε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ να ξαναβγεί στους δρόμους. Αυτό θα γίνει μόνον όταν το δικό της ένστικτο της το υπαγορεύσει. Άλλωστε, από μια δεδομένη άποψη, ο «Δρόμος» είναι σήμερα κοινωνικά και πολιτικά ανεπίκαιρος. Η ευρύτερη κοινωνία έχει ανάγκη από χρόνο προκειμένου να αφομοιώσει το ίδιο το γεγονός της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ και να ενστερνισθεί τα συνθήματά της. Επιπλέον, χρειάζεται επαρκής χρόνος προκειμένου η ίδια η ΕΞΕΓΕΡΣΗ να μπορέσει να υποστεί τις διαδικασίες της ώσμωσης και της ζύμωσης. Μόνον στο τέλος αυτών των διαδικασιών θα μπορέσει ίσως να στεγάσει τις ορθές αλλά ασύνδετες και συχνά ετερόκλητες διεκδικήσεις κάτω από το πολιτικό πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ασφαλώς - όπως έχουμε ήδη πεί - το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι το μόνο που θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει με σαφήνεια το διακύβευμα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, να ενοποιήσει τις βλέψεις της, να την ¨νομιμοποιήσει¨ και να προσανατολίσει αποτελεσματικά τη δράση της. (βλ. ανάρτηση 16^ης Δεκεμβρίου και 3^ης Ιανουαρίου). Όμως, όπως είναι αυτονόητο, το πρόταγμα αυτό χρειάζεται το χρόνο της κοινωνικής κυοφορίας του. Και φυσικά χρειάζεται την ενεργή Καταστασιακή Δράση όλων εκείνων που θεωρούν ότι η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αποτελεί μια αξιόπιστη και αποτελεσματική εναλλακτική πρόταση απέναντι στα προβλήματα των καιρών. Αυτό το είδος δράσης, που θα επιτάχυνε την κοινωνική ζύμωση και την ιδεολογική ώσμωση, θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στην παραλυτική αυταρέσκεια από την οποία κινδυνεύει η ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

Ωστόσο ακόμα και για τους αναποφάσιστους της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, αυτούς δηλ. που - για δικούς τους, καθ’ όλα σεβαστούς λόγους - δυσπιστούν ακόμα για την επικαιρότητα του προτάγματος της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, υπάρχει διέξοδος από τον αδρανειακό αυτοθαυμασμό. Κι εδώ αναφέρομαι στην Καταστασιακή Δράση που ο καθένας μπορεί να ασκήσει με μόνη την ιδιότητα του Ενεργού και Συνειδητού Πολίτη. Αυτός ο Πολίτης δεν παύει να είναι αποδέκτης όλων των μεθοδεύσεων που το ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ σφυρηλατεί μεθοδικά και εις βάρος του. Αλλά ακριβώς αυτός ο Πολίτης είναι - πάνω απ’ όλα - ένας καχύποπτος αποδέκτης. Γνωρίζει ότι το κρίσιμο και το πραγματικά επίκαιρο είναι εκείνο που απουσιάζει από την δημοσιότητα. Γνωρίζει ότι η προβαλλόμενη πραγματικότητα είναι εικονική - ένα τεχνούργημα, μια επίπλαστη κατασκευή παρασκηνιακών συμφερόντων. Οι ηχηροί τίτλοι, οι μεγάλες ρεκλάμες, οι εντυπωσιακές χειρονομίες ή οι παλλόμενες ρητορείες είναι για μας σκόπιμες παρεμβολές, προπετάσματα που στοχεύουν στην απόκρυψη και στην αποσιώπηση των πραγματικών προθέσεων, των πραγματικών γεγονότων. Απέναντι σ’ αυτή την επίπλαστη πραγματικότητα ο Ενεργός και Συνειδητός Πολίτης και μπορεί και οφείλει να διακρίνει τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΥΨΕΙΣ. Και, φυσικά, να αντι-δράσει καταστασιακά - να ενεργήσει δηλ. καταγγελτικά για τις εκάστοτε κρίσιμες πολιτικές καταστάσεις, και πάντα κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του ! Και τέτοιες καταστάσεις δεν λείπουν...

Θεωρήσαμε ότι πίσω από τον ορυμαγδό των «γεγονότων» των τελευταίων ημερών και όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, στήνεται, εκτός των άλλων, η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ και τελικά η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ του Σκανδάλου SIEMENS . Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, οφείλουμε να αντιδράσουμε. Η σημασία του Σκανδάλου αυτού πρέπει να επισημανθεί εμφατικά. Συνιστά όχι μόνο τη κορύφωση της εγχώριας Διαφθοράς αλλά και - σε περίπτωση παραγραφής - την μήτρα της τελικής Εκπόρνευσης της Χώρας. Για την παραγραφή, καθώς όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν έτοιμες όλες οι νομικο-συνταγματικές δικλείδες. Και όλοι υποψιαζόμαστε ότι το Κατεστημένο έχει κάθε λόγο, στην παρούσα συγκυρία, να μην επιτρέψει την ΚΑΘΑΡΣΗ. Το Σκάνδαλο SIEMENS αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ τον προηγούμενο χρόνο όχι φυσικά από καταγγελτικό ενδιαφέρον για την (αν)ηθικότητα των Κομμάτων. Ο καθένας γνωρίζει ότι η παρασιτική, κρατικοδίαιτη Ολιγαρχία, δεν έχει τέτοιες ηθικές ευαισθησίες. Η μέσω SIEMENS παράνομη χρηματοδότηση ήταν ένας ακόμα μοχλός πίεσης και εκβιασμού απέναντι στα Κόμματα προκειμένου να είναι περισσότερο υπάκουα στις παράλογες, εξωφρενικές και (συχνότατα) παράνομες απαιτήσεις της Ολιγαρχίας. Και έτσι το εκμεταλλεύθηκε αρχικά - σε βαθμό και με τρόπο ανάλογο με τις δικές της εσωτερικές αντιπαλότητες και ισορροπίες. Η τελική έκβαση του Σκανδάλου αφήνονταν σε μια εκβιαστική εκκρεμότητα. Όμως η επελθούσα χρηματοπιστωτική κρίση και - προπάντων - η σφοδρότητα της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ έθεσαν, όπως έχουμε πεί αλλού, την Ολιγαρχία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και, με τη διαδικασία του επείγοντος, εξομαλύνθηκαν ή παραμερίσθηκαν προσωρινά όλες οι αντιπαλότητες, μέσα στους κόλπους της. Ας σημειωθεί ότι για το Σκάνδαλο SIEMENS, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά, δεν υπάρχει κανένα επίσημο σχόλιο, καμία αναφορά. Η ίδια σιωπή και εκ μέρους εκείνων που ανέλαβαν τη σχετική δικαστική έρευνα.

Πραγματικά θα ήταν αδιανόητο για την Ολιγαρχία να πάμε στις (επικείμενες) εκλογές με το Σκάνδαλο αυτό στην επικαιρότητα. Το ίδιο ισχύει και για το Κομματικό Σύστημα. Η επικαιροποίηση του Σκανδάλου θα κατέληγε όχι μόνον στην εκλογική χρεοκοπία των δύο κύριων Κομμάτων (και ίσως όχι μόνον αυτών…) αλλά και στην ανάδυση νέων απρόβλεπτων και - ίσως - απείθαρχων πολιτικών παικτών. Έτσι και προκειμένου να διασωθεί το όποιο κύρος των κατεστημένων Κομμάτων προεκλογικά και η απαραίτητη πειθαρχία τους μετεκλογικά, το Σκάνδαλο SIEMENS θα αποσιωπηθεί και σε εύθετο χρόνο θα ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ.

Απέναντι σ’ αυτή την τρέχουσα αποσιώπηση και την προδιαγραφόμενη παραγραφή του Σκανδάλου θεωρήσαμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Φυσικά με τον μόνο και άμεσο τρόπο που είχαμε στη διάθεσή μας. Έτσι προχθές αναρτήσαμε μια σχετική ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ -για- υπογραφή στο GoPetition.com (βλ. online σύνδεσμο) (http://www.gopetition.com/online/24426.html). Δεν χρειάζεται να επαναλάβω εδώ την επιχειρηματολογία της Προκήρυξης που ο αναγνώστης μπορεί άνετα να διαβάσει εκεί. Το σημαντικό είναι να αποτρέψουμε - στο μέτρο των δυνατοτήτων μας - αυτή την παραγραφή. Και για να το κάνουμε πρέπει να το επαναφέρουμε στην διαδικτυακή επικαιρότητα. Ο καθένας ας συμβάλλει επιπλέον με το δικό του τρόπο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος δράσης του ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. Πρόκειται τελικά για την Καταστασιακή Δράση που δίνει στη ΕΞΕΓΕΡΣΗ μια πολιτική συνέχεια.-

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ - πρώτη προσέγγιση

«Ουρά του κράτους και μαύρη χειρ του παρακράτους οι κουμπουροφόροι βγαίνουν στους δρόμους για να στείλουν τον κόσμο στο σπίτι του.»

«Σ’ αυτήν την υπόθεση όσο πιο μεγάλα ψέματα λέγονται, κυρίως μέσω του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού του λαού, τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ, τόσο πιο πιστευτά γίνονται. »

«Το μόνον που ίσως να ΄ναι διαφορετικό αυτή τη φορά είναι η πιθανότητα να μην τσιμπήσει η νεολαία, να μην φάει αμάσητο αυτό το κόλπο της άρχουσας τάξης.» (*)

(*) Από την ΄΄ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ΄΄ του ΣΤΑΘΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 7 Ιανουαρίου 2009, σελ. 12

---------------------------------------------------------------------

Μόλις 24 ώρες από την προηγούμενη ανάρτησή μας (της 3^ης Ιανουαρίου 2009), όπου προβλέπαμε τη σταδιακή ανάδυση ενός «σκηνικού ανασφάλειας» και προκαταλαμβάναμε τον αναγνώστη «για τις όποιες προβοκάτσιες θα λάβουν χώρα», ήρθε η θλιβερή επιβεβαίωση. Η οργανωμένη δολοφονική απόπειρα εναντίον των τριών αστυνομικών, οι 38 σφαίρες που κροτάλισαν, ο τραυματισμός, ρίχνουν στη χώρα τη σκιά του τρόμου. Πρόκειται πράγματι για ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ και μάλιστα - σύμφωνα με τις ενδείξεις - εξαιρετικά οργανωμένη. Ο καθένας φυσικά είναι ελεύθερος να κάνει τις δικές του υποθέσεις και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Αλλά ο τόπος, ο χρόνος, ο στόχος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση αυτή, επιβάλουν στον γράφοντα, μια πρώτη εντύπωση: επρόκειτο για ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ μεγάλου μεγέθους. Είναι βέβαια αρκετά νωρίς για να πούμε περισσότερα. Λείπουν αρκετά στοιχεία και προπάντων η (αναμενόμενη) «ανάληψη της ευθύνης» (:προκήρυξη της δακτυλοδεικτούμενης Τρομοκρατικής Οργάνωσης).

Το σημαντικό για μας είναι ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ απέναντι στην επίθεση επέδειξε ένα αλάνθαστο ένστικτο: περιφρούρησε την ηθική της ακεραιότητα και δεν έσπευσε καθόλου να νομιμοποιήσει την τρομοκρατική ενέργεια. Αντίθετα, με πρωτοφανή πολιτική ωριμότητα, η ΕΞΕΓΕΡΣΗ φρόντισε - με αυθόρμητη ποικιλότητα φυσικά αλλά με όλα τα διαθέσιμα μέσα, ακόμα και με ηχηρή, αποστασιοποιημένη σιωπή - να την καταδικάσει. Σ’ αυτήν ακριβώς την ηχηρή και πολύφωνη καταδίκη θα ήθελα σήμερα να προσθέσω και τη δική μου. Βασικά για λόγους αρχής που συμπυκνώνεται στην φράση του ΚΑΜΥ : «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος θα δικαιώσει όμως το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση που αφήνει ξεκρέμαστη η ιστορική σκέψη, η εξέγερση απαντά: τα μέσα» ( Πρβλ ανάρτηση της 21^ης Δεκεμβρίου 2008). Ας το πώ και διαφορετικά : η αρχή με την οποία θα καταδικάσουμε την Τρομοκρατία είναι και η αρχή με την οποία θα δομήσουμε την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το αίμα είναι ο χειρότερος μάρτυρας για την αλήθεια και την μεταστρέφει πάντα σε ψέμα.

Ωστόσο και ανεξάρτητα αν η τρομοκρατική επίθεση ήταν μια στημένη προβοκάτσια ή προϊόν διεστραμένων, δήθεν ''Επαναστατών'' ή ακόμα αν...(αυτό το ''αν'' το αφήνω σε εκκρεμότητα), η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έχει κάθε λόγο να διατηρήσει και το πάθος και τη νηφαλιότητά της και τους απώτερους στόχους της. Δεν πρέπει να ''μουδιάσει'', πρέπει μάλιστα να ενθαρρυνθεί. Γιατί ακόμα και η εκδοχή της οργανωμένης προβοκάτσιας υποδεικνύει εξ αντιδιαστολής το ασφυκτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα το ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ. Πράγματι, μόνον μια τετρομαγμένη Ολιγαρχία, μια Ολιγαρχία που ψυχανεμίζεται το τέλος της θα μπορούσε να προβεί σε τέτοια απονενοημένα, ακραία διαβήματα. Κατι τέτοιο θα επιβεβαίωνε πλειοδοτικά την άποψη που εξέφρασα πρό 20 ημερών ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ έθεσε το Κατεστημένο σε κατάσταση άμυνας. Μάλιστα, μένοντας στον ορίζοντα της προβοκάτσιας και εν όψει του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΥΡΟΥ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, η Ολιγαρχία φαίνεται πως ταλανίζονταν από ένα έμμονο τρόμο - την ανυπακοή της Αστυνομίας σε διαταγές σκληρής καταστολής ή ακόμα και της προσχώρησης της Αστυνομίας στις τάξεις της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Αυτή η άποψη μπορεί να ξενίζει, αλλά η ανάπαυλα των Εορτών έδωσε και στα κατώτερα αστυνομικά όργανα την ευκαρία να σκεφτούν πως κι αυτοί δεν είναι παρά οι Παρίες ενός άπληστου και διεφθαρμένου Κατεστημένου - ενός Κατεστημένου το οποίο δεν θα άξιζε ίσως να υπακούσουν σε μια στιγμή λαϊκής εξέγερσης. Άραγε η προχθεσινή απόπειρα θα τους ξανασυσπειρώσει κάτω από το ρόλο του καταστολέα ??

Θα ήθελα πάντως να είμαι ειλικρινής και, πάσει θυσία, να αποφύγω τον πειρασμό της ανέξοδης φλυαρίας και της λαϊκίστικης εικοτολογίας. Η εκδοχή της οργανωμένης προβοκάτσιας, παραμένει στα μάτια μου πάντα μια πρώτη - αν και ισχυρή - εντύπωση. Ίσως όμως είμαι αρκετά αθώος για να δεχτώ, με τρόπο κατηγορηματικό, έναν τέτοιο μακιαβελλισμό από την ελληνική Ολιγαρχία.(Και εδώ αναφέρομαι σε μιά παρακρατικά οργανωμένη Ολιγαρχία) . Επιπλέον, για γεγονότα τέτοιου μεγέθους και σε τέτοιες ιστορικές συγκυρίες θα πρέπει να μένει κανείς πολύ σκεπτικός απέναντι στις πρώτες (και εύκολες) εντυπώσεις και να υποβάλλεται στη βάσανο της δεύτερης και τρίτης σκέψης. Ακόμη και στη βάσανο της αμφιβολίας, μέχρις ότου ο χρόνος και τα γεγονότα επιβάλλουν την οριστική τους κρίση. Αυτός είναι ένας προσωπικός τρόπος αυτοσεβασμού και σεβασμού των αναγνωστών μου.

Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τα τελευταία γεγονότα μας αναγκάζουν να αφήσουμε το «χαλαρό» πλαίσιο των αναρτήσεων που - λόγω ημερών - είχαμε υιοθετήσει.Τα «τελευταία γεγονότα» είναι αυτά των «ορφανών» (δηλ. χωρίς ανακάλυψη του δράστη) πυροβολισμών στο βαγόνι του προαστιακού, η «ορφανή» ριπή καλάσνικοφ στη κλούβα της αστυνομίας και ο προ ημερών «ορφανός» τραυματισμός ενός οικονομικού μετανάστη. Αυτά, συνδυασμένα με τον εξ ίσου «ορφανό» τραυματισμό του ανυποψίαστου μαθητή λίγες μέρες μετά το χαμό του 16χρονου Αλέξη και την σημερινή πρόταση του κου Πρωθυπουργού, παραείναι πολλά για να είναι τυχαία και συμπωματικά. Και, κατά την άποψή μου, δεν έχουν καθόλου οσμή πολιτικής αθωότητας. Με απλές λέξεις και χωρίς περιστροφές : Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΑΡΧΙΣΕ !!!

Η αντεπίθεση αυτή - όπως είχαμε τονίσει στην ανάρτηση της 16ης Δεκεμβρίου 2008 (: Το Ιστορικό Καθήκον της Εξέγερσης) - ήταν αναμενόμενη. Και πρόκειται να εκδιπλωθεί σε πολλά επίπεδα και να λάβει πολλές όψεις. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο πρόκειται για το αργό αλλά μεθοδικό στήσιμο ενός σκηνικού ανασφάλειας που θα χρησιμοποιηθεί πολυσχιδώς. Θα χρησιμοποιηθεί δηλ. και για την σταδιακή εμπέδωση ενός αστυνομικού κράτους και φυσικά για την ‘’νομιμοποίηση’’ της βίαιης καταστολής της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ όταν αυτή θα (ξανα)φουντώσει. Πράγματι, εν όψει νέων κινητοποιήσεων, το Κατεστημένο δεν μπορεί να μείνει άπραγο (επί ποινή αυτοκατάργησής του). Ούτε ωστόσο μπορεί να προβεί σε μια ιδιαίτερα αιματηρή καταστολή, γιατί - καθώς γνωρίζει καλά - αυτό θα προκαλούσε μια γενικευμένη και ‘’ανεξέλεγκτη’’ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Έτσι θα επιχειρήσει μεμονωμένες - αποσπασματικές ενέργειες βίαιης - αλλά όχι αιματηρής - καταστολής. (Το απρόβλεπτο βέβαια ελοχεύει...). Το σκηνικό αυτό στήνεται και εν όψει της διαπίστωσης ότι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ πλέον δε θα μπορέσει να ποδηγετηθεί επαρκώς από τα υφιστάμενα Κόμματα και τους κομματικά ελεγχόμενους σχηματισμούς, όπως η ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ. Μάλιστα αυτή η αδυναμία χειραγώγησης θα εμβαθύνεται και θα πολλαπλασιάζεται καθώς η Οικονομική Κρίση θα βγάζει ολοένα και περισσότερες Μάζες από το βολικό - απολιτικό καναπέ στους δρόμους της απελπισμένης και αποφασιστικής διεκδίκησης.

Ωστόσο η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ άρχισε και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό της διάσπασης της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ - διάσπαση αναγκαία για να διευκολυνθεί η αστυνομική καταστολή της οψέποτε απαιτηθεί. Η σημερινή πρωτοβουλία του κου Πρωθυπουργού να συγκαλέσει τη Βουλή σε …«Συζήτηση για την Παιδεία» είναι ένας πρώτος τακτικισμός στο πλαίσιο μιας προσπάθειας απονεύρωσης του όλου κινήματος. Εδώ αναμένονται, σε πρώτη φάση, με κοινή ή πλειοψηφική κομματική συναίνεση, η απόπειρα ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ - η οποία φυσικά θα αντισταθμισθεί με (ζαχαρωτά) μέτρα για την κατάργηση των Εισαγωγικών Εξετάσεων κλπ. Για την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ είδαμε τις προηγούμενες μέρες μια γενικευμένη συστράτευση των ελεγχόμενων ΜΜΕ και πολλών παρατρεχάμενων καθηγητών του Κατεστημένου. Βέβαια εκτιμώ πώς στην επικείμενη «Συζήτηση για την Παιδεία» μάλλον το θέμα θα τεθεί επίσημα ώστε να αρχίσει η …‘’ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ’’ στην Κοινωνία. Οι στημένες «δημοσκοπήσεις» δηλαδή, συνδυασμένες με επαναλαμβανόμενες ‘’εικόνες καταστροφής’’ θα διαμορφώσουν την απαραίτητη ‘’κοινωνική συναίνεση’’ για την (μεταγενέστερη) νομοθέτηση της ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ. Είναι δηλαδή η έναρξη της απόπειρας και το θέμα έχει μπροστά του κάποια μεταβατικά στάδια που δεν επείγει να τα συζητήσουμε άμεσα. Προκαταλαμβάνω βέβαια τον αναγνώστη και για τις όποιες προβοκάτσιες θα λάβουν χώρα αλλά και την αυθεντική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια πρόταση. Το ‘’ζαχαρωτό’’ αντισταθμιστικό, το κερασάκι της τούρτας, θα είναι ασφαλώς μια κάποια Κατάργηση (ή Αντικατάσταση;;) των Εισαγωγικών για τα ΑΕΙ. Στην παρούσα κατάσταση, αυτή η τακτική είναι ακριβώς η οικεία σ’ όλους «μετάθεση του προβλήματος». Για να εκφρασθούμε επί τω δημώδες: το μπάχαλο του Λυκείου ας μετατεθεί στο (μεγάλο αλλά κομματικά χειραγωγήσιμο) μπάχαλο του Πανεπιστημίου…Έτσι το Κατεστημένο υποθέτει (εν μέρει εύλογα) ότι μια δυναμική πλευρά της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, οι έφηβοι, και θα κατευνασθεί άμεσα και, σε δεύτερο χρόνο εντός του Πανεπιστημίου, θα ελεγχθεί κομματικά. [Ο αναγνώστης θα πρέπει να συνδυάσει όλο αυτό το σκηνικό και με τη συναφή οπισθοχώρηση του ΣΑΡΚΟΖΙ στη Γαλλία που ανέστειλε την περίφημη «Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση» για ένα χρόνο (μάλλον για πολύ περισσότερο, λέω εγώ…)]. Ελπίζει έτσι οτι η ΕΞΕΓΕΡΣΗ χωρίς το ενοποιητικό εφηβικό πάθος θα διασπασθεί σε επιμέρους , μικρές (και, έτσι, ελεγχόμενες) ομαδοποιήσεις. Αυτός ο τακτικισμός του Ελληνικού Κατεστημένου ενδέχεται να αποδώσει βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να καταστεί Μπούμερανγκ. Γιατί και το Πανεπιστήμιο - εν όψει μιας βαθύτατης και μακροχρόνιας Οικονομικής Κρίσης - είναι πολύ πιθανόν να χειραφετηθεί και από τον κομματισμό και από την πολιτική απάθεια. (Ας μη φανεί παράξενο το ότι εκεί συνυπάρχουν αμφότερα). Σε κάθε περίπτωση, τα όποια «Μέτρα για την Παιδεία» συμφωνηθούν από το Κατεστημένο δεν θα είναι ουσιαστικά αλλά πυροσβεστικού/διασπαστικού χαρακτήρα. Επιπλέον η ίδια η Οικονομική Κρίση, στα επόμενα χρόνια, θα αναγκάσει σε ριζική επανεξέταση το θέμα της Παιδείας και ειδικότερα το θέμα του Πανεπιστημίου. Μόνον αφελείς μπορούν να καμώνονται πως τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν, σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ αναπόφευκτα θα λαμβάνει μέσα στο χρόνο (και ανάλογα με την πορεία της Οικονομικής Κρίσης και της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ) πιο εξειδικευμένες και πιο σύνθετες μορφές. Ήδη μια εξ αυτών διαφαίνεται στο επίπεδο της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ. Εδώ αρχίζει να στήνεται το σκηνικό ενός επιπλέον κόμματος που θα απορροφήσει ένα μεγάλο και δυναμικό μέρος της εξεγερμένης δυσαρέσκειας. Δεν θα ήθελα στην παρούσα φάση να σταθώ ευτελής και προπέτης για ένα Κόμμα (;) που - εκ πρώτης όψεως - φαίνεται να στέκει ΕΚΤΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ. Είμαι ωστόσο πεπεισμένος ότι η Ολιγαρχία, θα επιχειρήσει στους επόμενους μήνες να το εντάξει στο κύκλωμά της προκειμένου να παίξει με άνεση τα πολιτικά της παιχνίδια. Εκτιμώ ότι αυτό άρχισε ήδη με την «δημοσκοπική» ανάδειξή του, που το φέρνει - τάχα - στα όρια της «Κοινοβουλευτικής Αυτοδυναμίας». (Δημοσκόπηση για λογαριασμό του MEGA... χωρίς δικά μου σχόλια). Επομένως μπορώ να υποστηρίξω ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας οργανωμένης και εκτεταμένης δημόσιας προβολής του εν λόγω Κόμματος από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, αν φυσικά κριθεί επαρκές και αρκούντως συμβιβάσιμο…. Πρόκειται για τον γνωστό τρόπο χειραγώγησης, ελέγχου και αποδυνάμωσης ενός μέρους της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ , αφού ένα ακόμα δυναμικό μέρος της θα καναλιζαρισθεί στην κοινοβουλευτική κοίτη… Εξ άλλου η Ιστορική Εμπειρία των Οικολογικών Κινημάτων/Κομμάτων στην Ευρώπη έδειξε ότι όλα - όσα επιβίωσαν στα εκάστοτε Κοινοβούλια - κατέληξαν εξαπτέρυγα του Κατεστημένου. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό στο μέτρο που η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (από μόνη της και δίχως ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόταγμα) είναι μια εξαιρετικά «συμβιβάσιμη» ευαισθησία. Όμως για όλα αυτά θα επανέλθω σε προσεχή ανάρτηση.

Απέναντι σ’ αυτήν (και την προσεχή) την ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ οι συνειδητοποιημένοι Πολίτες (και επίτηδες εδώ εξαιρώ αυτό που αποκαλώ ''Μάζες'') γνωρίζουν πλέον ότι δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προτάσεις. Τα διάφορα «Κινήματα Πολιτών» είτε λειτουργούν σ’ έναν μερικευμένο ορίζοντα και πάντα εντός του Κατεστημένου Πολιτικού Πλαισίου, είτε , ορισμένες φορές, είναι και αυτούσιες εκδοχές του Κατεστημένου για την διευκόλυνσή του. Μόνον το ριζικά ανατρεπτικό και ολιστικό πολιτικό πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μπορεί να στεγάσει αποτελεσματικά την ΕΞΕΓΕΡΣΗ. (πρβ. ανάρτηση της 16ης Δεκεμβρίου 2008). Πραγματικά, μολονότι η αφομοιωτική ικανότητα της Κατεστημένης Ολιγαρχίας είναι τεράστια, το πρόταγμα/σύνθημα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ λειτουργεί παραλυτικά για όλους τους Εξουσιαστικούς Μηχανισμούς. Ακριβώς γι’ αυτό και θα αργήσει …κάπως να ακουστεί και να σχολιασθεί στα ΜΜΕ. Ωστόσο εμείς έχουμε μπροστά μας και το χρόνο και την έμπνευση. Μπορούμε, αρχής γινομένης από «αύριο», και να το διαδίδουμε ως σύνθημα/πρόταγμα και να συζητάμε τις λεπτομέρειες του Προτάγματος. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να φανούμε αρκετά σοφοί και παραγωγικοί. Τίποτα δεν είναι πιο ανούσιο αλλά και επικίνδυνο από την εμπλοκή σε μια εξαντλητική καζουιστική της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε το Πρόταγμα σε φιλοσοφική συζήτηση - συζήτηση όπου οι διάφορες«αυθεντίες του πολιτικού» θα μας έπειθαν για το δήθεν «ανέφικτο», το δήθεν «ανεπίκαιρο» ή ακόμα και για το δήθεν «ανεφάρμοστο » του εγχειρήματος. Ας θυμόμαστε πάντα ότι - με ελάχιστες εξαιρέσεις - οι διάφορες «αυθεντίες του πολιτικού» ανήκουν στο Ολιγαρχικό Κατεστημένο και, καρπούμενοι τα οφίτσια, το νομιμοποιούν φιλοσοφικά. Άλλωστε το Ιστορικό Παράδειγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δεν χρειάσθηκε κανένα φιλοσοφικό σπεκουλάρισμα. Υπήρξε μια εν τω χρόνω και εν τη πράξει λαϊκή (ΑΥΤΟ)ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Ο ελάχιστος κοινός παρανομαστής αποτελεί, κατά την άποψή μου, την αφετηρία μας για μια σύγχρονη ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μια επιπλέον δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Συνειδητοποιημένος Πολίτης είναι και το να στοχαστεί γενικότερα το Πολιτικό Φαινόμενο και το Πολιτικό Κίνημα χωρίς τα φίλτρα του Κομματισμού και της Αντιπροσώπευσης. Είναι δύσκολο - με δεδομένο το εμπεδωμένο έθος - να στοχασθούμε και προπάντων να δράσουμε πέρα από το πλαίσιο των Κομμάτων. Όμως , ακόμα μια φορά: τα κόμματα είναι φυλακές !!!! - φυλακές της σκέψης, φυλακές του πάθους, κρεματόρια της αυτοδημιουργίας, θυσιαστήρια της Ολότητας που αποτελεί ο καθένας απο εμάς, μαιευτήρια της παθητικής υποταγής στην Αντιπροσώπευση. Γι' αυτό δεν είναι τυχαία η πανθομολογούμενη απαξίωσή τους σε όλο το Δυτικό Κόσμο. (Εδώ θα πρέπει ακόμα μια φορά να παραπέμψω στις αναρτήσεις της 2ας και της 27ης Νοεμβρίου 2008). Αντίθετα το πρόταγμα της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μας καλεί στην αυτοδημιουργία και στην ενεργητική αυτοθέσμιση. Απέναντι στα παθητικά ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που θέτει η Αντιπροσωπευτικότητα πρέπει να (ξανα)μάθουμε τα ενεργητικά ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ που θέτει το αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ προϋποθέτει την ενηλικίωση του Πολίτη-των-Καθηκόντων και την αποκήρυξη της παρατεταμένης εφηβείας των ''Δικαιωμάτων'' που, σε τελευταία ανάλυση, αναπαράγουν την καθυπόταξη.

Έτσι ένα ελάχιστο συζήτησης είναι και φυσικό και απαραίτητο. Και τούτο το Ιστολόγιο δεν ήταν παρά μια στοιχειώδης απόπειρα σχετικής συζήτησης, στη οποία θα εξακολουθώ να συμβάλλω. Για μια πιο διευρυμένη συζήτηση το Διαδίκτυο μας παρέχει άφθονα και άριστα μέσα. Ωστόσο ως μη αρκετά εξοικειωμένος με τις δυνατότητες του Διαδικτύου, θα κάνω έκκληση στους επαρκείς αναγνώστες του Ιστολογίου: ΣΥΜΒΑΛΛΕΤΕ !!!