Κε Πρόεδρε είστε με τα "λαμόγια" ;;;

   Μια πρόσφατη  ανάρτησή μας (18 Ιουλίου 2011) είχε ως τίτλο "Τα λαμόγια και τα κορόϊδα". Εκεί τονίσαμε ότι το κομματικό σύστημα αυτής της Χώρας έχει φαλκιδεύσει την έννοια των "Κοινωνικών Τάξεων" και των συνεπακόλουθων διακρίσεων. Στη θέση τους, το κομματικό σύστημα, θέσμισε τη διάκριση της Κοινωνίας σε "λαμόγια" και "κορόϊδα". Κι αυτή η διάκριση θεσμίσθηκε σ' όλα τα επίπεδα & τις δράσεις του κοινωνικού βίου. Ωστόσο η διάκριση αυτή επιβεβαιώνεται χαρακτηριστικά & προκλητικά  στο επίπεδο των φορολογικών υποχρεώσεων. Εδώ υπάρχουν οι συνεπείς πολίτες ως μόνιμα "κορόϊδα" και τα "λαμόγια" που μονίμως φοροδιαφεύγουν. Στη βάση αυτή, τονίσαμε οτι το Νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στη Βουλή για τη "Νέα Περαίωση" (πιέστε εδώ, PDF σελ. 50 κε) είναι μια ακόμα προκλητική προσφορά στα "λαμόγια" αυτής της Χώρας. Και είναι η δεύτερη, που συμπληρώνει την πρόκληση της Περαίωσης του περυσινού Νόμου 3888.

   Στα κροκοδείλια δάκρυα των Κομμάτων της ελάσσονος Αντιπολίτευσης (βλέπε εδώ) προστίθεται η καταπληκτική  σιωπή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτή η σιωπή είναι φυσικά μια σιωπηλή αποδοχή και επιδοκιμασία των λαμόγιων - αφού με το Νομοσχέδιο παρέχεται δεκαετής ευνοϊκή/προκλητική ρύθμιση & αμνηστία για κάθε είδους φορολογικό αδίκημα ή παράβαση. Και μάλιστα για ετήσια εισοδήματα  40.οοο.οοο Ευρώ και ανεξάρτητα του ύψους της  περιουσίας του παραβάτη. 

   Στα κροκοδείλια δάκρυα των Κομμάτων ήρθαν να προστεθούν και τα (κροκοδείλια;; - ίδωμεν) δάκρυα του Προέδρου της Δημοκρατίας (βλέπε εδώ). Ο οποίος προφανώς δεν έβλεπε, οτι για περισσότερα από 30 χρόνια,  η Χώρα διαμορφώνονταν πάνω στη (κομματικά σκοπιμοθηρική) διάκριση μεταξύ "λαμόγιων" και "κορόϊδων".  Δεν  είδε άραγε τις προκλητικές ρυθμίσεις του Νόμου 3888 που προσυπέγραψε πέρυσι;;

  Αν πιστεύτε πραγματικά κε Πρόεδρε, όπως λέτε, οτι " ήρθε η ώρα να πληρώσουν όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους", οτι εν πάσει περιπτώσει ήρθε η ώρα να πληρώσουν, όπως λέτε, οι "μεγαλοφοροφυγάδες με βαρείς λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού" και η "αφορολόγητη μεσαία τάξη", τότε τα πράγματα Κε  Πρόεδρε είναι εξόχως απλά: Μπορείτε να αναπέμψετε το σχετικό Νόμο (που  επιδοκιμάζει τα λαμόγια) ως Αντισυνταγματικό, να μήν τον υπογράψετε!!! Γιατί ο Νόμος για τη (νέα) Περαίωση είναι στον πυρήνα του βαθειά αντισυνταγματικός. Προσβάλλει την ίδια την ουσία του Συντάγματος περί ισοπολιτείας & ισονομίας, αφού αμνηστεύει ανδρομικά φορολογικά αδικήματα και εισάγει μεροληπτικές-χαριστικές  διατάξεις, προκλητικού χαρακτήρα.
   Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, 
Αν αναπέμψετε το σχετικό Νόμο για τη Νέα Περαίωση θα έχετε στείλει στην Ελληνική Κοινωνία το Μεγάλο & Αναγκαίο Μήνυμα:"Τέλος στα Λαμόγια !!". Και θα ήταν η πλέον τιμητική κατάληξη του Αξιώματός σας. Αντίθετα, η προσυπογραφή εκ μέρους σας του σχετικού Νόμου,  θα καταδείξει  την ανειλικρίνεια των λόγων σας. Αυτό το συμπέρασμα θα έχει καταστεί αναπόφευκτο. Προς  μεγάλη μας λύπη, ασφαλώς. Γιατί θα έχουμε  πεισθεί, οριστικά και απόλυτα, οτι για να μπεί ένα " Τέλος στα Λαμόγια" θα χρειασθεί μια πλήρης ανατροπή.-

ΜΙΚΡΟΙ και ΟΛΙΓΙΣΤΟΙ ΗΓΕΤΕΣ

   Οι χθεσινές αποφάσεις της Ε.Ε. για την Ελλάδα  την επιβεβαίωσαν  ως "χώρα περιορισμένης κυριαρχίας", δηλαδή  ως Ευρωπαϊκό Προτεκτοράτο. Ο καθένας  αντιλαμβάνεται οτι πρόκειται για μια παρατεταμένη προτεκτορατοποίηση. Και φυσικά, ως Προτεκτοράτο, θα υποστούμε την αντίστοιχη μοίρα όλων των Ευρωπαϊκών Προτεκτοράτων του 190υ και 20ου αιώνα: αφού προηγουμένως απογυμνώσουν τη Χώρα από τα "ασημικά" της, γύρω στα 2020 - 2023 θα μας οδηγήσουν στη τυπική Χρεοκοπία, στην Έξοδο από την Ε.Ε και, πιθανότατα, στο μοίρασμα της Ελληνικής επικράτειας με την ανερχόμενη περιφερειακή Δυνάμη (βλέπε Τουρκία). Αυτό ακριβώς εννοούσαμε και στην ανάρτησή μας της 11ης Ιουλίου 2011.
   Αυτή ήταν η μοιραία  και αναπότρεπτη κατάληξη μιας Χώρας η οποία, εδώ και πολλές δεκαετίες, είχε προσβληθεί από τον βάκιλλο της παρακμής - δηλαδή του μηδενισμού όπως τον περιγράψαμε ήδη στην ανάρτησή μας της 10ης Φεβρουαρίου 2009 και προδίκαζε τη σημερινή κατάληξη. Η παρακμή ενός έθνους έχει ποικίλες εκδηλώσεις & συνδηλώσεις. Η βασική όμως εκδήλωσή της είναι η μικρότητα των ηγετών της. Τα έθνη που έχουν προσβληθεί από το βάκιλλο της παρακμής σχεδόν αναγκαστικά, σχεδόν μοιραία,  αναδεικνύουν παρακμιακούς ηγέτες, μικρούς και ολίγιστους. Αυτή η "μικρότητα" δεν έχει σχέση με τις προθέσεις τους αλλά τις αποφάσεις τους.  Γιατί οι αποφάσεις είναι αυτές που δεσμεύουν, που κρίνουν την πορεία ενός έθνους. Και στα παρακμιακά έθνη , οι μικροί και ολίγιστοι ηγέτες λαμβάνουν αναπότρεπτα αποφάσεις που επιταχύνουν την παρακμή. 

   Τα  (αρνητικά) αποτελέσματα της χθεσινής ημέρας επιβεβαιώνουν την ανωτέρω ιστορική και κοινωνιολογική γενίκευση. Η μοναδική ή μάλλον η τελευταία ευκαιρία της Χώρας να βγεί τον θανάσιμο βρόγχο του χρέους και τον κύκλο της παρακμής δώθηκε (τυπικά) χθές.  Και δυστυχώς απεμπολήθηκε από τους μικρούς και ολίγιστους ηγέτες μας. Χθές η Ελλάδα θα μπορούσε να εκβιάσει κυριολεκτικά το κούρεμα του χρέους της κατά 50% και να το επιτύχει. Γιατί όλοι οι ευμενείς θεοί της Ελλάδας είχαν συνασπισθεί για την σωτηρία της. Γιατί οι μεγάλοι σπεκουλαδόροι της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Αγοράς  στριμώχνοντας αφόρητα το Ιταλικό Χρέος, έγιναν ακούσιοι σύμμαχοί μας: πίεζαν την ΕΕ για μια επείγουσα λύση προκειμένου να διασωθεί το Ευρώ. Και η ΕΕ θα έδινε την λύση που θα ενέκρινε η Ελλάδα και μόνον αυτή. Και η Ελλάδα - παρά τις κομπορρημοσύνες της Μέρκελ - μπορούσε να απαιτήσει την εφ' άπαξ και οριστική σωτηρία της: δηλαδή το κούρεμα του Χρέους της κατά 50%, που θα το καθιστούσε πραγματικά βιώσιμο. Και μπορούσε να το επιτύχει χωρίς να διακινδυνεύσει τίποτα - ούτε έξοδο από την ΕΕ, ούτε χρεοκοπία (ολική ή ... selective). Γιατί οι Ευρωπαίοι ήταν προετοιμασμένοι για μια τέτοια παραχώρηση: o κίνδυνος να χρειασθεί "διάσωση" η Ιταλία & η Ισπανία ήταν και υπαρκτός και πανάκριβος ( γύρω στα 2 τρις Ευρώ). Αντ' αυτού οι  ολίγιστοι ηγέτες μας συμβιβάσθηκαν με ένα κούρεμα της τάξης του 11% & τους δυσβάσταχτους όρους του Μνημονίου . Πράγμα που σημαίνει οτι το 2020 θα είμαστε  με χρέος πολύ μεγαλύτερο (ως ποσοστό του ΑΕΠ) απο εκείνο για το οποίο μπήκαμε στην κηδεμονία ΔΝΤ-ΕΕ το 2010. Δηλαδή προδιαγραφόμενη ολική χρεοκοπία - και μάλιστα χωρίς τα "ασημικά" , που θα έχουν εν τω μεταξύ εκχωρηθεί στα πλαίσια του Μνημονίου. Αφού μάταια θα εκλιπαρούμε την Ανάπτυξη να μας επισκευθεί και να διορθώσει τη σχέση Χρέους προς ΑΕΠ.
   Ο πληθυντικός του "μικροί & ολίγιστοι ηγέτες" που χρησιμοποιούμε θέλει σκόπιμα να δηλώσει οτι δεν αφορά αποκλειστικά τον Πρωθυπουργό. Αφορά και τον Αντιπρόεδρο Βενιζέλο και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτός ο τελευταίος μάλιστα θα έπρεπε δημόσια να δηλώσει οτι η Ελλάδα δεν αποδέχεται λύση χωρίς αποφασιστικό "κούρεμα του χρέους", έπρεπε να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της Χώρας. Αλλά φυσικά είναι του ιδίου φυράματος με τους προηγούμενους: μικρός και ολίγιστος και συνάμα καιροσκόπος  & σκυλευτής του αισχίστου είδους.
   Πολλοί θα απορήσουν με την ωμότητα που χρησιμοποιώ τον όρο "εκβιασμό". Αλλά όλοι αυτοί θα πρέπει να γνωρίζουν οτι στις διεθνείς σχέσεις όπου διακυβεύονται μείζονα συμφέροντα, δεν επικρατεί μια αριστοκρατική αβρότητα ή μιά χριστιανική αγαθότητα. Στις περιπτώσεις αυτές ο ωμός εκβιασμός είναι ο απόλυτος κανόνας. Συνήθως τον ασκούν & τον επιβάλλουν οι ισχυροί στους αδύνατους. Και αυτόν το εκβιασμό μας επέβαλλε η τρόϊκα με την απειλή της χρεοκοπίας το Μάιο του 2010. Αλλά χθές  οι όροι ήταν  αντεστραμένοι. Και θα μπορούσαμε να εκβιάσουμε εμείς, οι αδύνατοι -  να εκβιάσουμε κυριολεκτικά και χωρίς περικοκλάδες!!!
   Θα ακουστούν πολλά ...θετικά για τη χθεσινή απόφαση. Ωστόσο θα αποσιωπηθεί το βασικό: η χθεσινή απόφαση των ηγετών μας να συμβιβασθούν τόσο "φθηνά" θα καταλήξει η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ της Ελλάδας. Ταφόπλακα ενός τάφου που κτίζαμε χαρωποί  και αμέριμνοι για 30 σχεδόν χρόνια...  Εκτός αν έγκαιρα την ανατρέψει ο Λαός.  Ή εκτός αν έγκαιρα διαλυθεί η ΕΕ, πράγμα πρός το οποίο εργάζεται καταχθόνια η Γερμανία, παρά τα αντίθετα φαινόμενα...
----------
POST SCRIPTUM (24-7-20011)  (1). Περί του "εκβιασμού" στις διεθνείς σχέσεις & συγκεγκριμένα για τον εκβιασμό της Μέρκελ στην προχθεσινή Ευρωπαϊκή Σύνοδο για το "πακέτο διάσωσης" της Ελλάδος, διαβάστε εδώ. (2). Για μια συνολικότερη αποτίμηση της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας από τον καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη, διαβάστε εδώ. (3). (28 Ιουλ.2011) Ο καθηγητής Πελαγίδης (και μάλλον ανεπίσημος οικονομικός σύμβουλος του Κου Βενιζέλου) είχε επισημάνει στις 9 Μαρτίου, μεταξύ άλλων και: "Αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα το πρόβλημα του χρέους με μια γενναία, αλλά συμφωνημένη με τους Ευρωπαίους αναδιάρθρωση, ελπίδα δεν βλέπω" (εδώ). Η συμφωνημένη με τους Ευρωπαίους αναδιάρθωση επήλθε, αλλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΕΝΝΑΙΑ- και συνεπώς μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα...

Τα "ΛΑΜΟΓΙΑ" και τα "ΚΟΡΟΪΔΑ" - Σχόλιο για τη νέα "Περαίωση"

[ η διάλεξη του καθηγητή Richard D. Wolff - σχετική με το θέμα - προσετέθη την 12η Αυγ. 2011]

   Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους τούτη Χώρα είναι έτοιμη να πάρει φωτιά. Ο βασικός όμως λόγος  είναι ένας: η διαρκής και  χυδαία πρόκληση που εξακολουθούν να δέχονται τα "κορόϊδα" από τα "λαμόγια" αυτής της Χώρας. Δεν πρόκειται μόνον για την αυταπόδεικτη "κοινωνική αδικία", αλλά και την πρόδηλη υποτίμηση της νοημοσύνης μας, την ανυπόφορη προσβολή του αυτοσεβασμού μας. Η οποία συνεχίζεται αδιάπτωτα τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια. Και κορυφώνεται σήμερα, δηλαδή τη στιγμή της "έσχατης Κρίσης" για τη Χώρα μας. 
   Η διαίρεση της Χώρας σε "κορόϊδα" και  "λαμόγια" ήταν το μεγάλο επίτευγμα του κομματικού μας συστήματος. Πρόκειται γιά μιά διαίρεση ελληνικού τύπου, που αίρει όλες τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις της Κοινωνιολογικής Επιστήμης. Ή μάλλον τις φαλκιδεύει σε τέτοιο βαθμό, που τις κάνει αγνώριστες. Και τις υποκαθιστά με τις "συντεχνίες" των "κορόϊδων" και των "λαμόγιων" - όπως τόσο εύστοχα και λεξιπλαστικά τις αποδίδει η γλώσσα μας. Αυτό επιτεύχθηκε χάρις στη Διαπλοκή, (προσωποποιημένη ή "συντεχνιακή"), δηλαδή με τη θέσμιση ευνοιοκρατικών Νόμων, φωτογραφικών Διατάξεων και Εξαιρέσεων. Το προχθεσινό "Σχέδιο Νόμου" του Υπουργείου Οικονομικών για τη νέα "Περαίωση" (πιέστε εδώ) είναι μιά ακόμα τέτοια ευνοιοκρατική ρύθμιση για τα  "λαμόγια", και φυσικά, μια νέα πρόκληση για τα "κορόϊδα". 

   Με το Νόμο αυτό, άτομα και επιχειρήσεις με ετήσια  εισοδήματα μέχρι 40.000.000 Ευρώ κατ' έτος (και για τις φορολογικές χρήσεις από το 2000 εως το 2010)   θα "περαιώσουν" την φοροκλοπή τους  με ευνοϊκές διατάξεις - εν ολίγοις αποκτούν "ασυλία" για φορολογικά αδικήματα"  δέκα χρόνων λαμογιάς. Τα "κορόϊδα", δηλαδή οι συνεπείς Πολίτες, καλούνται  φυσικά να συμπληρώσουν το κενό της φοροκλοπής των "λαμόγιων", με όλους τους νέους κεφαλικούς φόρους και περικοπές που ήδη επιβλήθηκαν με το "Μεσοπρόθεσμο" και πρίν. Κι αυτή η "Περαίωση" έρχεται να συμπληρώσει την περυσινή του Νόμου 3888/2010 - που τουλάχιστον έθετε το όριο στα 20.000.000, και εξαιρούσε εκείνους με περιουσία αξίας άνω των 400.000 Ευρώ. 

   Βέβαια για το νέο Υπουργό Οικονομικών Ε. Βενιζέλο ( με δηλωμένες οικογενειακές καταθέσεις περί τα 3.000.000 Ευρώ παρακαλώ)  οι περιορισμοί του Ν. 3888 ήταν μάλλον ...απαράδεκτοι  - ίσως γιατί οι δεσμεύσεις & οι υποχρεώσεις του απέναντι στους "έχοντες & κατέχοντες" είναι ισχυρές. Ίσως... 'Ομως, αυτοί οι "έχοντες & κατέχοντες" είναι που, κατά τεκμήριο, συγκροτούν και την τάξη των "μεγάλων λαμόγιων" που παραδειγματίζει και τα μικρά.  Κατά τα λοιπά, ο  Υπουργός μας αναγνωρίζει - με περισσές  λεκτικές πομφόλυγες - την "αδικία" των νέων φόρων για τα "κορόϊδα" κλπ, κλπ.  Και υπόσχεται μια μελλοντική αποκατάστασή τους.... Εν ολίγοις και με άλλα λόγια: "συνεχίστε να είστε τα κορόϊδα !!"

   Τα "λαμόγια" που εποφελούνται από τη Νέα Περαίωση είναι περίπου  τα ίδια που έσπευσαν να διασώσουν το μαύρο αφορολόγητο χρήμα στις Τράπεζες της Ελβετίας & αλλού (50 δις Ευρώ μόνον φέτος, γύρω στα 180 δις συνολικά). Και είναι τα ίδια που , σε διάφορες ευκαιρίες, νουθετούν τα "κορόϊδα" να αντέξουν στωϊκά τις θυσίες του "Μνημονίου" για  "να σωθεί -όπως μας λένε- η Χώρα". Είναι οι ίδιοι που προπαγανδίζουν το "μαζί τα φάγαμε".  Όσο για την τάχα αντι-Μνημονιακή Δεξιά & Αριστερά, ούτε λόγος να ζητήσει στη Βουλή την Ονομαστική Ψηφοφορία της νέας Περαίωσης - έτσι για να έχουμε μια ιδέα της Διαπλεκόμενης Βουλής... Η Συνομωσία είναι πλήρης.
   Μας λένε οτι  απ' τη νέα Περαίωση οτι θα μπούν στα ταμεία του Κράτους περί τα 850 εκατομμύρια Ευρώ. Αυτό που δεν μας λένε όμως είναι το "Πόσα Δισεκατομμύρια" θα έμπαιναν αν όλοι αυτοί πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους και τις προσαυξήσεις. Δηλαδή: αν η (διαπλεκόμενη σήμερα) Πολιτική Εξουσία ήθελε πραγματικά να τους ελέγξει φορολογικά. Πράγματι (μαύρα) χρήματα υπάρχουν, αλλά μεθοδικά - και με τη βούλα των Βουλευτών μας - "ασπρίζουν" ανέξοδα. Αυτή είναι η σημερινή Βουλή των Ελλήνων:ένα πλυντήριο μαύρου χρήματος, και όχι μόνον !!
   Η κοροϊδία, που ουσιαστικά συνιστά Συνομωσία, είναι μεθοδευμένη φυσικά - μέχρι και τη τελευταία λεπτομέρεια. Αρχικά στο επίπεδο της Διαπλεκόμενης Προπαγάνδας - π.χ. τους κους Μαρίνο και Λακόπουλο τους απασχολούν ασφαλώς μόνον η ...."λαϊκή φοροδιαφυγή" (πιέστε εδώ), χωρίς να παραλείψουμε τα κακόγουστα αστειάκια του κου Ψυχάρη (πιέστε εδώ). Επιπλέον ας διαπιστώσουμε την απουσία μιας " Έκθεσης Αρνητικού Κόστους" από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους - αυτής που θα έδειχνε τα δισεκατομμύρια που θα χάσει το Κράτος από τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Τέλος, το timing που κατατίθεται το Νομοσχέδιο: ακριβώς μετά τις μεγάλες "συνάξεις" της Πλατείας και την εβδομάδα που αρχίζει η μεγάλη καλοκαιρινή έξοδος (διακοπές...). Λες και τα "κορόϊδια" δεν θα επανέλθουν τον Σεπτέμβρη...  Με την οργή κορυφωμένη και ίσως με το δαυλό στο χέρι. Ίσως...Ποιός ξέρει;;;

----
Post Scriptum: Η ανάρτηση αυτή έρχεται να υποστηρίξει τη διαμαρτυρία που εκφράσαμε ήδη και στο GoPetion (πιέστε εδώ).

POST SCRIPTUM (2). (24 Ιουλίου 2011) Αποτελεί κυνισμό η σημερινή δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας "ήρθε η ώρα να πληρώσουν όσοι κρύβουν τα εισοδήματά τους" (εδώ). Αν πραγματικά πίστευε σ' αυτό θα μπορούσε να μήν υπογράψει τον Νόμο για την Νέα Περαίωση που επιβρεβεύει τα "λαμόγια", να τον αναπέμψει, για να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Αλλά δυστυχώς επιμένει, με άλλα λόγια, να μας λέει: "συνεχίστε να είστε καρόϊδα".
                 (3). (28 Ιουλ) Η διαχρονικότητα των "λαμόγιων"  στο Κράτος της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας τονίζεται ήδη από την περίφημη Έκθεση του Κυριάκου Βαρβαρέσου το 1952 (σχετικά εδώ)
                                  (4). (22 Σεπτ.) Μιά επικαιροποιημένη θέση γιά τα "Λαμόγια" της Ελλάδας από το περιοδικό Stern (εδώ).+++

ΣΥΜΒΟΛΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 1: Το Γεωστρατηγικό Αλληθώρισμα της Γερμανίας

   Η ομφαλοσκόπιση & η ενασχόληση με τα εγχώρια  είναι απόλυτα δικαιολογημένες από την τραγική επικαιρότητα. Ωστόσο η απαίτηση "αυτογνωσίας" που θέσαμε προχθές (ανάρτηση της 11-7-2011), εξυπακούει και το άπλωμα του βλέμματός μας πέρα από τον μικρόκοσμο της Ελλάδος. Γιατί τελικά τα πεπρωμένα μας εξαρτώνται και από τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα στον  Κόσμο. Γνωρίζουμε πλέον οτι η οριστική Χρεοκοπία ή όχι της Χώρας εξαρτάται από τις αποφάσεις της Ευρώπης. Γιατί άραγε η Ευρώπη κωλυσιεργεί; Και μάλιστα όταν διακυβεύεται ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα;

Η απάντησή μας στο ερώτημα αυτό είναι γεωπολιτικής φύσεως και όχι οικονομιστικής.  Η Ευρώπη  κωλυσιεργεί γιατί η Γερμανία  έχει πρόβλημα γεωπολιτικής απόφασης.  Για να το πούμε χωρίς καλλωπισμούς: όλη αυτή η μακρόσυρτη  δυστοκία στην Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους προέρχεται από το γεωστρατηγικό αλληθώρισμα της Γερμανίας, όπου το ένα μάτι βλέπει προς την Ευρώπη και το άλλο προς την αχανή Ευρασία. Η Γερμανία δεν έχει αποφασίσει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα,  αν τελικά θα παραμείνει στην Ενωμένη Ευρώπη ή αν θα αποχωρήσει για να πλεύσει σε άλλες "θάλασσες".  

   Πρόκειται για ένα γεωστρατηγικό δίλλημα που άρχισε να τίθεται από τις κυρίαρχες Ελίτ της Χώρας ήδη από την επαύριο της επανένωσης  της Γερμανίας. Σήμερα τίθεται οξύτερα ακριβώς με αφορμή το πρόβλημα της διάσωσης των υπερχρεωμένων Χωρών της Ευρώπης, και των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν.  Η Γερμανία γνωρίζει δηλαδή οτι τελικά η διάσωση του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι εφικτή μόνον με την έκδοση Ευρωομολόγων. Αλλά αυτό σημαίνει πρακτικά την συγχώνευση των προϋπολογισμών των Κρατών-μελών -- που με την σειρά του συνεπάγεται την οριστική & αμετάκλητη πρόσδεση της Γερμανίας στην Ενωμένη Ευρώπη. Από την άλλη μεριά, η ισχύς της Γερμανικής οικονομίας, η κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και η (σημερινή & προβλεπτή) γεωπολιτική & οικονομική αδυναμία της Ρωσίας, δελεάζουν. Δελεάζουν δηλαδή προς την κατεύθυνση μιας αυτονόμισης της Γερμανίας από τη (δυτική) Ευρώπη και το άνοιγμά της προς τον μεγάλο Ρωσικό-Ευρασιατικό Χώρο.  Τούτος ο χώρος δεν είναι οι άγονες στέπες άλλα οι σχεδόν ανεξάντλητοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι του υπεδάφους.


Απλοϊκά διατυπωμένο το δίλλημα της Γερμανίας  έχει ως εξής: ένα σημερινό σχέδιο Διάσωσης (τύπου Μάρσαλ) για την Ευρώπη ή ένα αυριανό σχέδιο Μάρσαλ, μικρότερης έκτασης, για τη Ρωσία που θα την εξαρτούσε στο άρμα της;;; Το δίλημμα της Γερμανίας έχει την εσωτερική γεωπολιτική λογική του. Την σχηματοποιούμε ως εξής:
(α) Η οριστική πρόσδεση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνεπάγεται μια διαρκή και πλουσιοπάροχη αναδιανομή των πλεονασμάτων της με όλο το "Νότο" της Ευρώπης.
(β) Η ηγεμονία της Γερμανίας εντός Ε.Ε θα αμφισβητείται διαρκώς από τη συμμαχία Γαλλίας-Αγγλίας ή άλλων ad hoc συμμαχιών της Γαλλίας κυρίως.
(γ) Η οικονομική εξασθένηση των ΗΠΑ  θα τις περιορίσει  σταδιακά στο γεωστρατηγικό χώρο του Ειρηνικού και κατ' επέκταση ο χώρος της Ευρασίας, με προβλεπτή μια αδύναμη Ρωσία, μένει ανοικτός σε μια νέα ηγεμονία.  Δεν πρόκειται  απλώς για ηγεμονία του γοήτρου αλλά των εκεί ανεξάντλητων πλουτοπαραγωγικών πηγών πρώτων υλών και ενέργειας (πετρέλαιο).
(δ) Η αυριανή κραταιά Κίνα, διψασμένη  για πρώτες ύλες και ενέργεια, θα αρχίσει να έχει διεκδικητικές βλέψεις στις ανεξάντλητες πηγές της Ρωσίας-Ευρασίας. Σ' αυτό το πλαίσιο, εύκολα η Ρωσία θα συρθεί σε μιά ετεροβαρή σχέση ή "συμμαχία" με την Γερμανία και θα της εκχωρίσει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της. Το αντάλλαγμα φυσικά θα ήταν ένα μικρό, οικονομικό "σχέδιο Μάρσαλ".
(ε) Μια αποχώρηση της Γερμανίας (και μερικών προβλεπτών συμμάχων, όπως η Ολλανδία, η Αυστρία κλπ) από την ΕΕ, θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες (δυτικές-μεσογειακές) Ευρωπαϊκές χώρες σε Σχέση Εξάρτησης με τον (νέο) Γερμανικό Άξονα, και μάλιστα με πολύ μικρότερο κόστος . Μ΄ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια.

'Ολα αυτά συνιστούν την μιά πτυχή του διλήμματος, τη "θετική". Η άλλη, η αρνητική άποψη , που είναι εξίσου ισχυρή εντός των Γερμανικών Ελίτ, συνοψίζεται στα εξής:
(α) Η γήρανση και η ευδαιμονιστική έφεση του Γερμανικού πληθυσμού  δεν  επιτρέπουν την περιπέτεια τέτοιου εύρους γεωπολιτικών αναπροσανατολισμών και ρίσκων.
(β) Ο φόβος ότι μια τέτοια ανατροπή των συσχετισμών ισχύος στον Ευρωπαϊκό Χώρο θα έθετε αυτόματα σε ενέργεια συσπειρώσεις Ευρωπαϊκών Κρατών και άμεσες επιθετικές απαντήσεις. Ως τέτοια προειδοποιητική συσπείρωση - απάντηση  θα πρέπει να δούμε την ανοιξιάτικη αναγγελία Στρατηγικής Συμφωνίας της Γαλλίας με την Αγγλία στο θέμα των πυρηνικών Όπλων. Καί ακριβώς έτσι την είδαν πολλοί  Γερμανοί.
(γ) Ο παράγοντας ΗΠΑ δεν έχει πεί ακόμα την λέξη της παραίτησης από την Παγκόσμια Ηγεμονία, έστω και με συνδρομητικές παραχωρήσεις σε μικρότερες Δυνάμεις. Κλασσικό παράδειγμα η πρόσφατη "παραχώρηση" της Λυβίης στον Αγγλο-γαλλικό συνασπισμό.
(δ) Το κόστος ενός τέτοιου γεωστρατηγικού εγχειρήματος μπορεί τελικά να αποδειχθεί δυσβάστακτο, πέραν των προβλέψεων, από την λεγόμενη τεθλασμένη της Ιστορίας, δηλαδή τους απρόβλεπτους παράγοντες, όπως άλλωστε διδάσκει και ο μέγας Θουκυδίδης.
(ε) Αν πρόκειται μόνον για τη διασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ευρασίας, μια "διασωσμένη" Ε.Ε. σήμερα, θα μπορούσε αύριο, περισσότερο ενισχυμένη, να προσεταιρισθεί τη Ρωσία και μαζί της να εξασφαλίσει την αχανή Ευρασία απέναντι στην Κινεζική διεκδίκηση.
(στ) Τέλος, μια απόσχιση της Γερμανίας από το Ευρώ θα ανέβαζε το (νέο) Μάρκο στα ύψη και η ανταγωνιστικότητα της  οικονομίας της θα πήγαινε "στράφι" - οι εξαγωγές της προς την Κίνα, που αντιπροσωπεύουν το 45 %, θα  έπεφταν κάθετα, ενώ πάλι δεν είναι βέβαιο οτι η αυριανή αναπτυγμένη Κίνα θα εξακολουθήσει αυτόν τον ρυθμό εισαγωγών κεφαλαιουχικού εξοπλισμού.

Η Γερμανία, δηλ. οι δικές της Ελίτ,  βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κατάσταση γεωπολιτικού διχασμού.  Θα προτιμούσαν να είχαν περισσότερο χρόνο και ευνοϊκότερες συνθήκες για να αποφασίσουν. Γι΄αυτό και σχεδίασαν το Ευρώ και την Ε.Ε. με τρόπο που να επιτρέπει την, εύκολη και ανά πάσα στιγμή, έξοδο της Γερμανίας - δηλαδή μια ΕΕ χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική και ενιαίο προϋπολογισμό. Ωστόσο τους πρόλαβε η Παγκόσμια και Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους. Και προσπαθούν να αναβάλλουν την οριστική λύση γι' αργότερα. Ωστόσο οι ΗΠΑ (με τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίζουν διαρκώς Ευρωπαϊκές Χώρες) πιέζουν μεθοδικά προς μια οριστική Λύση - λύση, που όπως είπαμε, θα δεσμεύσει οριστικά τη Γερμανία στη Ε.Ε. Και η Καγκελάριος Μέρκελ πρόσφατα στην Ουάσιγκτον προφανώς άκουσε σκληρά λόγια για τον υποπτευόμενο (νέο) Γερμανικό Άξονα. Αλλά η κα Μέρκελ δεν δεσμεύθηκε κατηγορηματικά. Γιατί στη Γερμανία οι Ελίτ ακόμα αλληθωρίζουν - και έτσι δεν βλέπουν τίποτα σωστά και ολοκληρωμένα. Το ίδιο όπως και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ...


POST SCRIPTUM 
 Μιά επεξεργασμένη εκδοχή του παρόντος δημοσιεύθηκε στο Protagon.gr στις 14/7, με τον τίτλο "Όταν η Γερμανία αλληθωρίζει γεωπολιτικά" (εδώ).

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ "ΠΛΑΤΕΙΑΣ"

   Η "Πλατεία" επιμένει - παρά την κρατική καταστολή και τον καύσωνα του καλοκαιριού. Κι αυτή η επιμονή της  επιβεβαιώνει την άποψή μας (αναρτήσεις 21 & 28 Ιουνίου 2011) ότι η "Πλατεία" συγκροτείται πλέον ως  "αντι-θεσμός", με ευθεία αμφισβήτηση των οργανωμένων Θεσμών και των αποφάσεων που λαμβάνουν για τη Χώρα. Με απλά λόγια, η "Πλατεία"  αμφισβητεί ευθέως το Σύστημα στα βασικά πεδία έκφρασής του, αμφισβητεί τη νομιμότητά του. Μπορεί αυτή η αμφισβήτηση να μην είναι ρητά εκπεφρασμένη - π.χ. με ένα Μανιφέστο υπογεγραμμένο απο εκατομμύρια Πολίτες. Είναι όμως υπόρρητη, και ευθέως αποτυπωμένη στα συνθήματα και τα πανώ της. 
   Ωστόσο η συγκρότηση της "Πλατείας" ως αντι-θεσμού που απονομιμοποεί το Σύστημα, την θέτει μπροστά σε καθήκοντα και ευθύνες. Σε πρώτο στάδιο, ο αρνητικός, αμφισβητικός Λόγος είναι δικαιολογημένος από την οργή. Όμως,  καθώς το Σύστημα αρχίζει να αποδιοργανώνεται χάρις στη δυναμική της αμφισβήτισης, η "Πλατεία" πρέπει να στοχαστεί τα (θετικά) καθήκοντα και τις ευθύνες που την περιμένουν. Να στοχαστεί δηλαδή και να σχεδιάσει την Πράξη της - για την περίπτωση που θα κληθεί να καλύψει το κενό της κατάρρευσης του Συστήματος. Ασφαλώς, για να κληθεί να καλύψει ένα τέτοιο κενό, θα πρέπει να το θέλει. Αλλά για να το θελήσει, θα πρέπει να προετοιμασθεί. Με άλλα λόγια: να προετοιμάσει όχι μόνον το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργήσει αλλά και τις απαντήσεις στα επείγοντα διλήμματα-προβλήματα που θα ανακύψουν άμεσα και θα είναι εξόχως πιεστικά. Αυτό είναι το ΔΙΠΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ που πρέπει να κερδίσει η "Πλατεία". 
   Το θεσμικό πλαίσιο έχει σχεδόν αυθόρμητα υποτυπωθεί. Το γεγονός οτι η "Πλατεία" λειτουργεί (έστω στοιχειωδώς) ως αμεσοδημοκρατική συνέλευση υποδηλώνει και τον θεσμό μέσα στον οποίο θα κινηθεί. Αλλά απέχουμε πολύ απο το να έχουμε αποφασίσει ένα δεσμευτικό-κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας της "Πνύκας". Δεν υπάρχει βασικά ο θεσμός της "Προβούλευσης", ο οποίος θα ιεραρχούσε και θα ταξινομούσε τα θέματα προς συζήτηση, δηλαδή θέμα-προς-θέμα & ημέρα-προς-ημέρα. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ευκαιριακές και συχνά αυτοδιοριζόμενες Επιτροπές. Αντίθετα ο θεσμός της Προβούλευσης προϋποθέτει μια εκλεγμένη (για ορισμένο χρόνο) Πρυτανεία η οποία:
-(1). θα έκανε την ιεράρχηση-ταξινόμιση των θεμάτων
-(2).θα διαχώριζε τα θέματα σε "επίκαιρα" και "θεσμικά". Κάτω από τον τίτλο "θεσμικά" θα μπορούσε να τεθεί το ζήτημα της σταδιακής σύνθεσης ενός προσχεδίου Αμεσοδημοκρατικού Συντάγματος, κλπ.
-(3).θα έθετε θέματα "πολιτικής αντιμετώπισης" ενδεχόμενων  καταστάσεων, (π.χ. ποιά θα μπορούσε να είναι η πολιτική στο θέμα επέκτασης των θαλάσσιων συνόρων από τα 6 στα 12 μίλια; ο βαθμός και η έκταση κρατικοποιήσεων σε περίπτωση ολικής χρεοκοπίας; κλπ)
   Αυτό το τελευταίο μας φέρνει αντιμέτωπους με το κρίσιμο ζήτημα της Αυτογνωσίας . Η  "Πλατεία" θα καταρρεύσει την ίδια στιγμή που θα κληθεί να αντικαταστήσει το Σύστημα, αν δεν έχει συζητήσει και γνωρίσει σε βάθος τα μεγάλα ζητήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η Χώρα.  Τυχάρπαστοι και ανεύθυνοι δημαγωγοί κολακεύουν σήμερα την "Πλατεία" με εύκολες & ανέξοδες Ουτοπίες. Με το τρόπο τους, υπόσχονται την επιστροφή σ' έναν καταναλωτικό Παράδεισο, τουλάχιστον τον ίδιο ευχάριστο με εκείνον πρίν τη Κρίση. Και η γοητεία της Ουτοπίας είναι ακαταδάμαστη σ' έναν Λαό ο οποίος όλο και περισσότερο αντιμετωπίζει το ζήτημα της επιβίωσης. Κι όμως ο καθένας μας, στις μοναχικές στιγμές, κατανοεί οτι  τέτοια επιστροφή δεν θα υπάρξει. Και θυμάται, από την πρόσφατη Ιστορία, οτι όλες οι Ουτοπίες ήταν προσχήματα και άλλοθι στυγνής τυραννίας. Το ειλικρινές και το κρίσιμο  σήμερα δεν είναι να ονειρευτούμε  τις χαρές μιας (μελλοντικής) αφθονίας αλλά να σχεδιάσουμε τη δίκαιη κατανομή της φτώχειας μας - μιας φτώχειας που θα σημαδεύσει μια ολόκληρη γενιά.
   Η αυτογνωσία της "Πλατείας" πρέπει να προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Σήμερα η Χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ.  Μια τέτοια χρεοκοπία μέσα στον ορίζοντα των Ευρωπαϊκών θεσμών, θα σημάνει απλά τη μετατροπή της Χώρας σε περιθωριοποιημένο και ασήμαντο lander, δηλ. Ευρωπαϊκό  Προτεκτοράτο. Αυτή η περιθωριοποίηση - παρά τις διακηρύξεις του εγχώριου Συστήματος - είχε ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του '90 και έγινε ενώπιόν μας. Όταν η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία υποθήκευε με ιλιγγιώδη δάνεια τη Χώρα, υποθήκευε και την μελοντική της κυριαρχία. Αυτό είναι το ασυγχώρητο έγκλημά της. Αυτή η κυριαρχία εκχωρείται σήμερα με τους πλέον επονείδιστους όρους, και είμαστε μόνον στην αρχή.
   Πολλοί είναι εκείνοι από την "Πλατεία"  που προτείνουν την ΟΛΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, δηλαδή ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - που θα σήμαινε και την έξοδο της Χώρας από τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Η Πρόταση αυτή είναι ελκυστική, αλλά δείχνει μόνο την μια πλευρά του νομίσματος. Δείχνει μόνον οτι η Χώρα αποδεσμεύεται από το βάρος του Χρέους της μια και για πάντα.  Όμως δεν δείχνει την άλλη όψη και η οποία θα αποκαλυφθεί μαζί. Δηλαδή, οτι αντί για Ευρωπαϊκό Προτεκτοράτο η Χώρα θα μετατραπεί στο Πρώτο Βιλαέτι της (νεο)Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πλανάται πλάνη οικτρά  όποιος νομίζει οτι απέναντι σε μια απόλυτα χρεοκοπημένη, ανίσχυρη Ελλάδα η Τουρκία θα μείνει ένας ουδέτερος, φιλικός παρατηρητής. Κι ας θυμίσουμε οτι είναι άλλο πράγμα να διαβαίνουν τα σύνορά σου στρατιές τουριστών  και άλλο να τα διαβαίνουν στρατιές αρμάτων  γειτονικής χώρας.
   Ωστόσο  το ενδεχόμενο μπορεί να μην είναι και τόσο μονοσήμαντο. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να συνδυαστεί το χειρότερο: η μισή Ελλάδα ως ένα lander και η άλλη μισή ως Βιλαέτι. Τίποτε, ακόμα και η οικειοθελής ολική μας εκχώρηση στην Ευρώπη, δεν μας διασφαλίζει από τη Τουρκία και τον μεθοδικό επεκτατισμό της.  ΤΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ. 
   Η "αυτογνωσία" της "Πλατείας" είναι λοιπόν αναγκαία - και είναι η μόνη που θα την βγάλει από την αυτάρεσκη μυθολογία της. Η σκέψη και η πράξη της πρέπει να υποτείνεται απο τα μείζονα προβλήματα που ενδεχομένως θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Με την αυτογνωσία - η οποία πρέπει να ενταθεί - παύει ο εύκολος Λόγος των Δικαιωμάτων και αρχίζει ο Λόγος των Καθηκόντων και των Μεγάλων Διλημμάτων. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα επωμισθούμε. Γι΄αυτό ας αρχίσουμε τη προετοιμασία από σήμερα. 

Η "ΠΛΑΤΕΙΑ" & Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ "ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ"

    Η κοινωνιολογία ονομάζει "Κρίση" κάθε απότομη αρνητική μεταβολή ή παθολογικό παροξυσμό μιας ή και περισσότερων "σφαιρών" της Κοινωνίας, δηλ. Πολιτική, Οικονομική, Πολιτισμική, Θρησκευτική "σφαίρα", κλπ. Ανάλογα με την ένταση, το εύρος και την  "παθολογία" της δεδομένης "σφαίρας",  η Κρίση μεταφέρεται και στις υπόλοιπες, οι οποίες είτε "μολύνονται" κι αυτές είτε την απορροφούν διαδραστικά και συμβάλλουν στην διαλεκτική αποκατάσταση μιας ανανεωμένης ισορροπίας.  Η Κρίση μέσα στην οποία στροβιλίζεται η Χώρα  φαινομενικά μόνον ανήκει στην Οικονομική σφαίρα. Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι σήμερα ζούμε τις τραγικές οικονομικές επιπτώσεις μιας Κρίσης που αρχικά ξεκίνησε ως Πολιτισμική Κρίση, στη συνέχεια μεταδώθηκε και έγινε Πολιτική για να εκβάλλει τελικά στην Οικονομία με ολόκληρη την καταστρεπτική δυναμική της.  Η ίδια  η "Πλατεία", με την ποικιλομορφία απόψεων και στάσεων, εκφράζει και σήμερα, εν αγνοία της, αυτή την ιδιότυπη Πολιτισμική Κρίση.

    Αυτή η  Κρίση προέκυψε όταν, από το 1979 και μετά, η πολιτική ηγεσία  προέκρινε, ως Στρατηγική Επιλογή της Χώρας,  την  ενεργή ενσωμάτωσή της στους αναδυόμενους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.  Δεν εξετάζουμε σήμερα εδώ την ορθότητα ή μη της απόφασης αυτής. Εξετάζουμε μόνον την Κρίση Ταυτότητας που προέκυψε από αυτή την Επιλογή. Υπήρχε και πρίν το '79 ένας γενικότερος Ευρωπαϊκός προσανατολισμός, αλλά δεν ήταν δεσμευτικός, με την έννοια των συγκεκριμένων και αυστηρά οριοθετημένων θεσμικών και οικονομικο- γραφειοκρατικών δεσμεύσεων. Από την τυπική είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ οι  δεσμεύσεις ολοένα και περισσότερο αυξάνονταν. Η κρίση ήδη συμβολίστηκε στο πολιτικό επίπεδο αφετηριακά - με την αποχή της Αντιπολίτευσης από την Τελετή Εισόδου που έγινε στο Ζάππειο. Ωστόσο έγινε Κρίση Ταυτότητας όταν η πριν Αντιπολίτευση  έγινε Κυβέρνηση το 1981 και δεν αποσύρθηκε, όπως είχε προαναγγείλει, από την Ευρώπη. Επιβεβαίωσε δηλ - αν και με μισόλογα - την Ευρωπαϊκή Επιλογή.

   Λογικά αυτή η "Επιλογή" θα έπρεπε να υπηρετηθεί από μια εσωτερική Πολιτισμική Ανατροπή, κατά την οποία θα έπρεπε να απεμποληθούν, σχεδόν βίαια ή τουλάχιστον να ανταχθούν σταδιακά και μεθοδικά, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, οι προαστικές και πατριαρχικές νοοτροπίες του παρελθόντος, οι επαρχιώτικοι νεποτισμοί, να εκριζωθεί ο βαλκάνιος ωχαδερφισμός, να καλλιεργηθεί ένα εργασιακό και επιχειρηματικό ήθος αντίστοιχο των (Βορειο)-Ευρωπαϊκών Κοινωνιών, να προωθηθεί , μέσω της εκπαίδευσης, η έφεση προς μεθοδικότητα και την οργανωτική αποτελεσματικότητα, για να δωθεί ένα τέλος στην νοοτροπία του "άρπα-κόλλα". Γιατί και σήμερα - όπως και χθές - οι Έλληνες είναι οι σκληρότερα εργαζόμενοι της Ευρώπης με το μικρότερο  δείκτη αποτελέσματος. Ασφαλώς το παραγωγικό και οργανωτικό χάσμα και η συναφής νοοτροπία που μας χωρίζει από την Βόρεια Ευρώπη ήταν και παραμένει τεράστιο.  Σχεδιαστές και εφαρμοστές αυτής της Πολιτισμικής Ανατροπής θα έπρεπε φυσικά  να είναι οι Ελίτ της Χώρας. Ωστόσο, αντί της όποιας στρατευμένης προσπάθειας για να γεφυρωθεί το συγκεκριμένο χάσμα, αυτές ακολούθησαν, για να μιλήσουμε επιεικώς, την "αντι-στράτευση". 

   Τούτη η αναγκαία Πολιτισμική Ανατροπή δεν ήταν εύκολη. Τουλάχιστον για την σφύζουσα Κοινωνία. Όταν άρχισαν να ανακαλύπτονται οι δύσκολες "απαιτήσεις" της Ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης η Ελληνική κοινωνία απέστρεψε το ενδιαφέρον της από τον λεγόμενο "εκμοντερνισμό" και τον ιδιότυπο ασκητισμό που συνεπάγονταν. Ενώ πριν ο "εξευρωπαϊσμός" θεωρούνταν μια θετική πρακτική και ιδεολογία προς την οποία ευχαρίστως έσπευδαν τα πλέον δυναμικά στοιχεία της Κοινωνίας, τώρα, δηλαδή γύρω στο '85, του γυρίζουν την πλάτη - για να διατηρήσουν βέβαια απ' αυτόν μόνον (και μιμητικά) την καταναλωτική πτυχή του. Και εδώ ακριβώς αναδύεται η μεταδικτατορική "Κρίση ταυτότητας". Αυτή  εκδηλώνεται μ' ένα σύμφυρμα λαϊκής ιδεολογίας που συνοψίσθηκε στη λέξη "Ελληνάρας". Κάτω από αυτή τη λέξη στεγάστηκαν σταδιακά, εκούσια ή ακούσια, οι πιό ετερόκλητες συμπεριφορές και απόψεις - από το μυγιάγγιχτο εθνικιστή που βλέπει παντού απειλές ως το ατομιστή ρέμπελο, τον επιδειξία νεόπλουτο με "το πρώτο τραπέζι πίστα", τον λαδωματία υπάλληλο ή τον φοροκλέπτη επιχειρηματία, αρειμάνιες συμπεριφορές του υπόκοσμου, τον ψευτοκαπάτσο με τα "μέσα"  που "πάντα την κάνει, ρε", τον αγενή θρασύ(δειλο), γνωστό ως  "τσαμπουκά" ή ακόμα ως τις καθόλου ευκαταφρόνητες πνευματικές συμβολές, π.χ. ενός Ζουράρη ή ενός Χ. Γιανναρά που επιμένουν σε μια "ελληνική ιδιο-τροπία και ιδιοσυστασία", κληρονομημένη από το κλασσικό και χριστιανικό παρελθόν του πολιτισμού μας. Απέναντι σ΄αυτές τις ετερογενείς και, φυσικά, ετεροβαρείς οριακότητες, συνοψίζεται ένας "μέσος όρος" που "επιμένει Ελληνικά". Αρνείται δηλαδή  ενεργητικά να εναρμονισθεί στοιχειωδώς με τους όρους και τις αναγκαιότητες που προκύπτουν απο την Ευρωπαϊκή Ένταξη, τουλάχιστον στο επίπεδο της Οικονομίας και της Κρατικής Μηχανής. Τα "βαρίδια" του παρελθόντος, δηλαδή η αδρανειακή δυναμική τους ήταν φυσικά μεγάλη, αλλά όχι ανυπέρβλητη. Ωστόσο έλλειψε στη συγκεκριμένη συγκαιρία τόσο ο κυρίαρχος "ταξικός" φορέας αυτής της Πολιτισμικής Ανατροπής όσο και η εμπνευσμένη (δηλαδή, στρατευμένη)  Ηγεσία.

    Κοινωνικός φορέας μιας τέτοιας Πολιτισμικής Ανατροπής δεν θα μπορούσε να είναι φυσικά μια  "αστική τάξη" - τέτοια ουδέποτε  υπήρξε στη Ελλάδα ως γνήσιο κοινωνικό μόρφωμα αντίστοιχο με το (προπολεμικό) Ευρωπαϊκό.  Άλλωστε και το μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα επιχειρήθηκε ασφαλώς πάνω σε ένα δεδομένο  πολιτισμικό ήθος και έθος, αλλά αποφασίσθηκε και εκτελέσθηκε από εμπνευσμένες ευρωπαϊκές Ελίτ που δεν συγκροτούσαν Τάξη (με την κοινωνιολογική έννοια του όρου).  Εξάλλου η Ελλάδα,  ήδη από τις δεκαετίες του '50 και '60, είχε διαμορφωθεί ως μια κοινωνία μικροϊδιοκτητών-μικροαστών. Από αυτή τη κοινωνική τάξη έλλειπαν τόσο το πνευματικά ερεθίσματα όσο και οι ευρωπαϊκές εμπειρίες που θα τις επέτρεπαν να ενστερνισθεί μια τέτοια Πολιτισμική Ανατροπή. Αντίθετα μάλιστα, τα πνευματικά και υλικά της συμφέροντα συγκρούονταν  με αυτή. Γι' αυτό και αναπόφευκτα ο "Ελληνάρας" στρατολογήθηκε από την τάξη αυτή. Θιασώτης και ενεργός προαγωγός αυτής της Πολιτισμικής Ανατροπής θα μπορούσε ωστόσο να είναι μια  επιχειρηματική και πνευματική "τάξη" ή έστω "ομάδα", η οποία ήδη διέθετε εν πολλοίς ή/και την ευρωπαϊκή εμπειρία ή/και τα αντίστοιχα πνευματικά ερεθίσματα. Ωστόσο αυτή η (δυαδική) "ομάδα" σύντομα διαπλέχθηκε με την πολιτική εξουσία και τον εύκολο πλουτισμό ή την ανέλεξη που αυτή της προικοδοτούσε αφειδώλευτα. Το νέο έθος και ήθος, που θα μπορούσε να καλλιεργηθεί σταδιακά τουλάχιστον στα Ανώτατα Πνευματικά Ιδρυματα της Χώρας, έμεινε  νωρίς και χωρίς υψηλά πρότυπα και δίχως ενθαρρύνοντες θεσμούς. Αυτά τα ίδια τα Ιδρύματα, παρά τις όποιες υπαρκτές νησίδες "αθωότητας", κατέληξαν σύντομα ως πρότυπα της ελάσσονος προσπάθειας, του κομματικού νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας, της εύκολης και ακοπίαστης ανέλιξης. Ανάλογα, η επιχειρηματική ομάδα της χώρας γρήγορα εγκολπώθηκε την τακτική της διαπλοκής και αντί να προωθήσει μια ενεργητική εκβιομηχάνηση της Χώρας επιδώθηκε στις εύκολες (δηλαδή ύποπτες) "μπίζνες"  των δημόσιων έργων ή - στην καλύτερη περίπτωση - στις επιχειρήσεις Υπηρεσιών όπου προάγεται αναγκαστικά το χαλαρό, "ανθρώπινο", "ηθελημένα ανέμελο" έθος και ήθος . Εδώ θα πρέπει να αντιστίξουμε το ρόλο του Εργοστασίου στην ανάπτυξη ενός οργανωτικού-αποδοτικού έθους στα ευρύτερα στρώματα της Κοινωνίας, καθώς η αλυσίδα παραγωγής εργάζεται πάνω σε ορατή οργάνωση, υπολογισμένα μεγέθη και αυστηρά μετρήσιμα αποτελέσματα.

   Μιά στρατευμένη Πολιτική Ηγεσία (δηλαδή: εμπνευσμένη από την Στρατηγική Επιλογή της Χώρας) θα μπορούσε, με στοχευμένες και μεθοδικά εκδιπλούμενες θεσμικές παρεμβάσεις, να προωθήσει σε ικανοποιητικό βαθμό αυτήν την Πολιτισμική Ανατροπή. Αρχικά στην Παιδεία του Νηπιαγωγίου και του Δημοτικού Σχολείου, κοκ. Στην Οικονομία, όπου θα έπρεπε έγκαιρα να ισοζυγιάσει τις παραγωγικές προτεραιότητες  και τα κονδύλια μεταξύ Βιομηχανικής δραστηριότητας και Υπηρεσιών (τουρισμού, κλπ), και να (προ)υπολογίσει ακόμα και το Πολιτισμικό Αποτέλεσμα για το οποίο κάναμε λόγο προηγουμένως. Το ίδιο και στην Αγροτική Καλλιέργεια  όπου αγροτικές επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας και αποτελέσματος ήταν εφικτές, παρά την εγγενή συντηρητικότητα της Αγροτικής Τάξης. Αντί όλων αυτών, η Πολιτική Ομάδα της Χώρας, αναλωμένη μέσα στους μικροκομματικούς καυγάδες  και στο διαγκωνισμό της για Πολιτική Πελατεία, Διαπλοκή και Διαφθορά, ουδέποτε στοχάσθηκε μεθοδικά τόσο το Πολιτισμικό όσο και το Οικονομικο-Γραφειοκρατικό στοίχημα που έπρεπε να κερδιθεί έγκαιρα από (και για) την Ευρωπαϊκή Επιλογή. Ξεχνούσε ακόμα και τη γεωπολιτική πίεση κάτω από την οποία έγινε τελικά αυτή η Στρατηγική Επιλογή της Χώρας - πίεση για την οποία θα μιλήσουμε σε επόμενη ανάρτηση.

Η Διαπλοκή και η Διαφθορά γρήγορα έγιναν εξόφθαλμες και υπονόμευσαν το κύρος της Πολιτικής. Διασώθηκε ακριβώς όσο μπορούσε να ικανοποιεί μαζικά τις κομματικές πελατείες  - αφ' ενός  προάγοντας συνειδητά τη φοροκλοπή και αφ΄ετέρου με δάνεια που εξασφάλιζαν τους μαζικούς διορισμούς. Σήμερα διεκδικεί έναν σεβασμό που τον έχασε πολύ νωρίς και απόλυτα δικαιολογημένα. Γιατί οι Πολιτικοί από Ηγέτες, δηλαδή στρατευμένοι οραματιστές και μπροστάρηδες, κατέληξαν ηθικά κατακάθια. Γενικότερα,  η  Πολιτική, Οικονομική και Πνευματική Ελίτ της Χώρας γρήγορα ταυτίστηκε με τις πλέον αρνητικές εκδοχές του  "Ελληνάρα" ή μάλλον έγινε το ενσαρκωμένο πρότυπό του. Χθές ακόμα τους βλέπαμε στη Βουλή να θέλουν να " καθαρίσουν" με μπουνιές...

   Παρά την αναγκαστικά θορυβώδη καθημερινότητα, την αγωνία της επιβίωσης-μέσα-στην-κρίση, ουσιαστικά η Ελληνική Κοινωνία, χωρίς να το κατανοεί άμεσα, θέτει διαρκώς και καθημερινά το ζήτημα του διχασμού της Ταυτότητάς της. Η "Πλατεία",  που αποτελεί μια από τις ζωντανές εκδοχές της, ακόμα δεν έχει αποφασίσει ξεκάθαρα και οριστικά το είδος της "Ταυτότητας" που θέλει. Δίπλα στον  "Ελληνάρα" ή τον συνειδητό Αντιευρωπαϊστή, συνυπάρχει ο άδολος και αγνός Πατριώτης, ο απογοητευμένος Διαπλεκόμενος, ο Φοροφυγάς, ο κομματικά εγκάθετος και ο ειλικρινής Ευρωπαϊστής που ασφαλώς δεν θέλει μια Ευρώπη των Τραπεζών αλλά των Λαών.  Η σχετική "απόφαση" φυσικά θα ληφθεί σχετικά σύντομα, είτε από εμάς τους ίδιους είτε από τους " Ευρωπαίους" (αυτούς δηλ που σήμερα κυριαρχούν οικονομικά) . Αλλά όποια κι αν είναι  η απόφαση δεν θα είναι ανώδυνη. Και θα είναι Ιστορική, δηλ. θα αφήσει μόνιμα σημάδια στο κορμί της Ελλάδας ή και αθεράπευτες πληγές.

Post Scriptum.
(1) Ασφαλώς εδώ θέσαμε το ζήτημα της "Ταυτότητας" με πολύ περιορισμένους και γενικευμένους όρους, σχεδόν ως καρικατούρα . Αυτό έγινε για να υπηρετηθούν κυρίως οι ανάγκες των συνειρμών με τα επίκαιρα γεγονότα και πρόσφατες μνήμες. 
(2) Το πρόβλημα της  Πολιτισμικής Ταυτότητας μολονότι συχνά τίθεται στο συμβολικό επίπεδο, έχει ευθείες, άμεσες  επιπτώσεις σε συμπεριφορές και ριζωμένες πρακτικές. Τα 400 χρόνια σκλαβιάς για παράδειγμα, και μάλιστα μετά απο 190 χρόνια Ανεξαρτησίας, ακόμα διαμορφώνουν τη φορολογική μας συμπεριφορά - ως Ραγιά που (φορο)κλέπτει τον Πασά, αν και από έναν ....πολύ ανεκτικό Πασά.