Ως καλός και συνεπής Άθεος σέβομαι απέραντα την αυθεντική θρησκευτικότητα. Γιατί γνωρίζω, από πείρα, πως η αυθεντική θρησκευτικότητα έχει την αφετηρία της στο μεγάλο θαύμα που είναι αυτός ο Κόσμος, στο μεγάλο αίνιγμα που είναι αυτός ο Άνθρωπος. Το βήμα πρός την προσωποποίηση του θαυμαστού και του αινιγματικού είναι πάντα μικρό, σαν ελαφρό ολίσθημα - αρχικά ο Πολυθεϊσμός και ύστερα ο Μονοθεϊσμός, με όλο το φτώχεμα που συνεπάγεται ο δεύτερος. Γνωρίζω ακόμα πως η αγωνία της αυθεντικής χριστιανικής θρησκευτικότητας, θα εκφράζεται πάντα με τα γεμάτα κατάνυξη λόγια εκείνου του Χριστιανού Μυστικού:"παρακαλώ πάντα τον καλό Θεό να με απαλλάξει απ' τον Θεό". Δεν θα περιπλανηθούμε σήμερα στους δαιδάλους αυτής της φράσης. Θα πούμε μόνο οτι το αναγκαίο στάδιο γι' αυτό το μεστό διάβημα ήταν πάντα ο Ασκητισμός.
Η χριστιανική θρησκευτική αριστοκρατία, δηλαδή όσοι επεδίωξαν την άρρηκτη συνέπεια Λόγου και Πράξης, βρήκαν καταφύγιο στον Ασκητισμό, τον Μοναχισμό κατά την τρέχουσα ορολογία. Τίποτα δεν ήταν περισσότερο αντίθετο με το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου από μιά κοσμική Εκκλησία που υιοθετούσε όλες τις αρχές, τις πρακτικές και τα ήθη της "βέβηλης" κοινωνίας. Τίποτα δεν ήταν περισσότερο αντιχριστιανικό από τη νοσηρή συμπόρευση και διαπλοκή της θεσμισμένης Εκκλησίας με την εκάστοτε "βέβηλη" Εξουσία. Ο Μοναχισμός ήταν η μόνη δικαιολογία γιά έναν Θεό που, στα χέρια της Εκκλησίας, είχε καταλήξει αδιάντροπος Εξουσιαστής και κατάπτυστος Μεταπράτης.
Η συμβίωση του Μοναχισμού με την θεσμισμένη Εκκλησία ποτέ δεν υπήρξε εύκολη. Απο τη μιά πλευρά ο Μοναχισμός, ακόμα κι από την έρημο ή το βουνό, διαλαλούσε με την σιωπηρή ύπαρξή του την ποταπότητα της Εκκλησίας. Από την άλλη, ο Μοναχισμός και η ιστορικά κατεκτημένη αξιοπιστία του γινόταν το εφαλτήριο για νέους εξουσιασμούς, με θρησκευτικό πρόσημο. Πρόσωπα, τύπου Εφραίμ, εκμεταλλεύθηκαν παντοιοτρόπως το ασκητικό Κύρος για να "επιστρέψουν" στην Κοινωνία - προ πάντων, στην "Καλή Κοινωνία". Σ' αυτή δηλαδή την "Καλή Κοινωνία" που, αηδιασμένη από την εκπραγμάτιση (reification) μέσα στην οποία ζούσε, πάντα έσπευδε σε ένα δεύτερο, εξαγνιστικό "βάπτισμα" - ανεπαρκές φυσικά, οσονούπω επιδερμικό και πάντα εφήμερο. Αυτή η "Καλή Κοινωνία", σε δεύτερο στάδιο, γινόταν και το σκαλοπάτι για την αναρρίχηση των Μοναχών τύπου Εφραίμ. Η εκκλησιαστική Ιστορία είναι γεμάτη από Εφραίμ στους οποίους αποδώθηκαν σκάνδαλα αλλά και μεγαλόσχημοι τίτλοι και εύσημα. Ωστόσο, όσο λαμπερά κι αν ήταν όλα αυτά, δεν μπορούσαν να αποκρύψουν την εικόνα μιας γενικότερης παρακμής, ανάλογης με την δική μας.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα ακόμη μιά φορά. Μιά νέα "Καλή Κοινωνία", η δική μας, ξεσπαθώνει γιά την "αθωώτητα του Εφραίμ". Συμφέροντα ποικίλων αποχρώσεων (κομματικά, επιχειρηματικά, κλπ) ολοφύρονται γιά την απόφαση της προφυλάκισής του. Έχουν τους λόγους τους και τις ...ευαισθησίες τους. Προσωπικά δεν γνωρίζω αν ο Εφραίμ είναι αθώος ή ένοχος ως προς την εγκόσμια Δικαιοσύνη. Δεν προδικάζω ούτε το μεν ούτε το δε. Γνωρίζω ωστόσο οτι ο Εφραίμ είναι ένοχος ως προς το Μοναστικό Έθος και Ήθος που υπηρετούσε το γράμμα και το πνεύμα των Γραφών: ο οίκος του Θεού δεν μπορεί να γίνει οίκος Εμπορίου - έστω κι αν το εμπόριο αυτό αφορά μόνον τις Ψυχές της "Καλής Κοινωνίας"...
Τα γεγονότα περί το Βατοπέδιον σίγουρα διατάραξαν την εναγώνια, σιωπηλή αναμέτρηση των αυθεντικών Μοναχών με τον Θεό τους. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει (πολιτικο-οικονομικό) Σκάνδαλο, υπάρχει εν τούτοις (πνευματικο-ηθικός) Σκανδαλισμός. Ο βέβηλος, πολύχρωμος και φανταχτερός Κόσμος της "Καλής Κοινωνίας" έχει πλέον εισβάλλει στις απόμακρες, μοναχικές σκήτες του Όρους. Αν αυτό συνεχισθεί και ολοκληρωθεί, η τελευταία δικαιολογία του (χριστιανικού) Θεού θα έχει πάψει να υπάρχει. Ίσως όμως είναι κι αυτός ένας τρόπος γιά να λεχθεί - αναδιατυπωμένη κωμικά αυτή τη φορά και μάλλον οριστικά - η φράση του Μυστικού: "ευχαριστώ τον καλό Θεό που με απάλλαξε απ' τον Θεό". Προς μεγάλην τέρψην των " Άθεων του καφενείου" - αυτών δηλαδή που σάρκαζε ο Jean-Baptiste Clemence στην " Πτώση" του Albert Camus.
